Αυτό που συμβαίνει κάθε Σαββατοκύριακο σε όλη την χώρα είναι αδιανόητο.
Από το πρωί του Σαββάτου, εκατοντάδες συμπολίτες μας ξεχύνονται στους δρόμους, σαν να ήταν όλη τους τη ζωή φυλακισμένοι.
Το βράδυ τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, μιας και όταν πέφτει η νύχτα και οι τελευταίες συστολές που μπορεί να υπάρχουν, χαλαρώνουν. Τρανό παράδειγμα η πλατεία Βαρνάβα στο Παγκράτι, το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε. Εκατοντάδες άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί, μουσική με ηχεία έπαιζε στη διαπασών, με ένα ανεξέλεγκτο μεγάλο υπαίθριο πάρτι να εξελίσσεται παρά την απαγόρευση κυκλοφορίας από τις 9 το βράδυ.
Μάσκα δεν φορούσε κανείς σχεδόν, οι αποστάσεις είχαν πάει περίπατο σε κάποια άλλη πλατεία μάλλον, ενώ οι θαμώνες ανήκαν ηλικιακά στην ομάδα των 20αρηδων και 30αρηδων.
Η ηχορύπανση φυσικά για τους μόνιμους κατοίκους είναι μια μόνιμη κόλαση, αφού αυτό το σκηνικό στήνεται καθημερινά, με το φαινόμενο να γίνεται εντονότερο το βράδυ του Σαββάτου.
Από τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης και μετά όμως η αστυνομία έχει αποφασίσει να σφυρίζει αδιάφορα μπροστά σε τέτοια φαινόμενα, με τον φόβο μήπως παρεκτραπεί και πάλι η κατάσταση και η άγρια νεολαία ξεχυθεί και πάλι στους δρόμους.
Το ίδιο σκηνικό στήνεται και σε άλλα σημεία της πόλης.
Από την πλατεία της Κηφισιάς που οι συμπολίτες μας κάνουν ουρά συσσιτίου για να προμηθευτούν έναν καφέ από γνωστή αλυσίδα καφέ, μέχρι την Πλατεία Κολωνακίου και τον Φλοίσβο οι δρόμοι είναι γεμάτοι κόσμο χωρίς να τηρείται κανένα μέτρο.
Η αστυνομία έχει ρόλο θεατή, έναν ρόλο που της έδωσε η άναρχη κοινωνία, η οποία δεν μπορεί να αντιληφθεί ή δεν θέλει την υγειονομική κρίση που ζει όλος ο πλανήτης και τις ολέθριες συνέπειες που θα έχει αν δεν ανακοπεί.
Εντύπωση βέβαια προκαλούν και οι αστυνομικοί οι οποίοι κυκλοφορούν πλέον με τις ντουντούκες ανά χείρας για να διαλύσουν ήσυχα τα εξαγριωμένα πλήθη, χωρίς να τα εξαγριώσουν περισσότερο (όχι ότι χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη αφορμή).
Το ίδιο όμως συμβαίνει και σε bars σε όλη τη χώρα, όπου μάλλον ισχύει το δόγμα Παΐσιου: Θα είναι σαν να είναι κλειστά, αλλά δεν θα είναι.
Κόσμος κατά δεκάδες στέκονται απ' ξω από τα κλειστά κατά τα άλλα bars, με ένα ποτό που έχουν προμηθευτεί με το γνωστό μας take away, πλέον. Το μόνο που δεν μπορούν να κάνουν είναι να καθίσουν στα τραπεζοκαθίσματα, στα οποία πιθανότατα θα είχαν μεγαλύτερη απόσταση, γεμίζοντας τον τόπο με τα απορρίμματα τους, τα οποία δεν κάνουν καν το κόπο να τα πετάξουν σε έναν κάδο σκουπιδιών, λες και στο σπίτι τους τα πετούν κάτω στο πάτωμα, αλλά βέβαια ο δημόσιος δρόμος δεν είναι το σπίτι τους γιατί να τους ενδιαφέρει.
Ένα είναι το τραγικό συμπέρασμα της όλης κατάστασης: τα μέτρα απαγόρευσης έχουν «απονομιμοποιηθεί», τηρούνται κατά το δοκούν και από όποιον και αν το επιθυμεί και περισσότερο από πολίτες μεγαλύτερης ηλικίας που δεν έχουν κανέναν λόγο ή δεν μπορούν να συγχρωτιστούν σε κάποια πλατεία και είναι οι περισσότεροι εμβολιασμένοι. Οι εικόνες από τη νυχτερινή ζωή της χώρας αλλά και από τις αγορές του σαββατοκύριακου δείχνουν ότι υπάρχουν πάρα πολλές εστίες υπερμετάδοσης και ουδείς πλέον δίνει ή μπορεί να δώσει σημασία, χωρίς να στοχοποιηθεί ή να κινδυνέψει.
Η κυβέρνηση πρέπει είτε να παρέμβει κατασταλτικά, κάτι που εμφανώς και ορθώς αποφεύγει μετά τη Νέα Σμύρνη, είτε να αλλάξει στρατηγική όσον αφορά τα περιοριστικά μέτρα.
Οι Έλληνες πολίτες επέλεξαν την αναρχία, αντί για την υγεία, με αποτέλεσμα να στιγματίζεται οποίος προσπαθεί ή θέλει να τηρήσει τους κανόνες προς όφελος της δημόσιας υγείας και με τους δρόμους να μοιάζουν καθημερινά σαν σκουπιδότοποι από τους επαναστατημένους νέους της μπουζουαρζίας.
Η λύση είναι η αλλαγή της στρατηγικής.
Θα πρέπει πλέον να ανοίξει άμεσα η εστίαση, σε εξωτερικούς χώρους, με κανόνες που η τήρηση τους να βαρύνει αποκλειστικά και μόνο τους ιδιοκτήτες, που έχουν βοηθηθεί όσο κανείς άλλος επί ένα χρόνο.
Ζούμε το απόλυτο χάος το οποίο το παρακολουθούμε ανήμποροι να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας όπου ιδιοκτήτες bars και πολίτες συμπορευόμενοι όχι μόνο δεν βοηθούν στον περιορισμό της διασποράς του ιού, αλλά στοχοποιούν, κοροϊδεύουν και υπονομεύουν, αδικώντας ταυτόχρονα όσους προσπαθούν σε αυτό το χάος να τηρήσουν τα μέτρα.
Επικίνδυνο και άδικο είναι και για τους ανθρώπους που η ζωή τους θα κινδυνεύσει αν μολυνθούν από τον ιό, από τους εξοργισμένους και «καταπιεσμένους» συμπολίτες μας που θέλουν να ζήσουν, αδιαφορώντας για τους υπολοίπους.
Ντροπή και εξοργιστικό όμως και για τους γιατρούς και τους νοσηλευτές που δίνουν ηρωικές μάχες στα γεμάτα νοσοκομεία, με έναν αόρατο εχθρό.
Η κυβέρνηση οφείλει να παρέμβει άμεσα. Αυτά τα πράγματα δεν λύνονται με κοινωνική αυτορρύθμιση...
Αυτά τα πράγματα δεν λύνονται με ημίμετρα που δεν λειτουργούν, ούτε με κανόνες για τους λίγους.
Ανοίξτε τα όλα, μήπως και σωθούν ανθρώπινες ζωές.
Ανοίξτε τα όλα μήπως και οι πολίτες μάθουν ή αναγκαστούν να μάθουν τι σημαίνει ατομική ευθύνη.
* Η Ελισσάβετ Ζητουνιάτη είναι δημοσιογράφος
