Ο Jeremy Farrar**, τον Απρίλιο του 2020, σε διαδικτυακή συνάντηση που οργανώθηκε από την Εθνική Ακαδημία Επιστημών των ΗΠΑ, είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, ο κόσμος αντιμετώπιζε μεγάλες κρίσεις.
Στον απόηχο αυτής της κρίσης, υπάρχει πάντα μία επιλογή να μοιράζουμε ευθύνες και να γινόμαστε όλο και πιο πολωμένοι ή να ερχόμαστε πιο κοντά, να παίρνουμε μαθήματα, να κάνουμε αλλαγές και να αναδιαμορφώνουμε έναν πιο συνεκτικό, συλλογικό κόσμο».
Στην περίπτωση της Αχαΐας, είμαστε συνηθισμένοι στο να μοιράζουμε ευθύνες στους «άλλους» και να ξεχνάμε «εμάς», την δική μας ατομική ευθύνη απέναντι στην πανδημία covid-19.
Είναι εύκολο όταν μεταθέτουμε ευθύνες στους άλλους, οι ίδιοι να τις αποποιούμαστε. Για ποια όμως ατομική ευθύνη μιλάμε, όταν σημαντικό ποσοστό υγειονομικών στα δυο μεγάλα νοσοκομεία της πόλης αρνούνται να εμβολιαστούν;
Στην Αχαΐα, δεν είναι αμελητέος και ο τριψήφιος αριθμός των νέων κρουσμάτων καθημερινά, όπου αυξάνονται οι εστίες συνωστισμού σε πλατείες, πάρκα, κεντρικούς και μη δρόμους. Αποτελεί δε καθημερινή πρακτική ένας καθόλου αμελητέος αριθμός πολιτών να κυκλοφορεί χωρίς μάσκα.
Όπως υποστηρίζει και η Deborah Mackenzie***, στην πραγματικότητα οι ιοί δεν ενδιαφέρονται για ανθρώπινα σύνορα, ταυτότητες ή ιδεολογίες, παρά μόνο για ανθρώπινα κύτταρα.
Το ερώτημα είναι, αν μας ενδιαφέρει να νικήσουμε τον ιό και να ενώσουμε πραγματικά τις δυνάμεις μας. Καθίσταται σαφές ότι η επίσκεψη του υφυπουργού Εσωτερικών θα μπορούσε να λειτουργήσει υπέρ των αιτημάτων των εργαζομένων.
Παρ' όλα αυτά επιβεβαιώθηκε έμπρακτα ότι για εμάς, οι ταυτότητες, οι ιδεολογίες και το οικονομικό συμφέρον είναι πιο σημαντικές παράμετροι από την ανθρώπινη ζωή. Για μια ακόμα φορά, ως πολίτες δείξαμε αδυναμία στο να κατανοήσουμε, ότι το μοναδικό πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι η υγεία των συμπολιτών μας, καθώς οι εικόνες συνωστισμού που εκτυλίχθηκαν στο κέντρο της πόλεως των Πατρών θα φανούν σε αριθμούς κρουσμάτων τις επόμενες ημέρες.
Όλα αυτά εκτυλίσσονται, την στιγμή που οι ΜΕΘ αγγίζουν την πληρότητα και η πανδημία είναι στην χειρότερη φάση της. Είναι φυσικό, η κόπωση να υπάρχει ένα χρόνο μετά, όμως εμβολιάζοντας κάποιο μέρος του πληθυσμού και μέσα από τα πολλά self tests οι συνθήκες θα σταθεροποιηθούν.
Τα ανωτέρω όμως προϋποθέτουν αυστηρή εφαρμογή των μέτρων. Εμείς τί κάνουμε γι’ αυτό; Ακριβώς το αντίθετο. Όσο καθυστερούμε στο να εφαρμόσουμε τα μέτρα, τόσο θα καθυστερήσουμε να επανέλθουμε στην κανονικότητα.
Έστω και την εσχάτη ώρα, θα πρέπει να επικεντρωθούμε στην δική μας προσπάθεια έναντι του ιού sars-cov-2. H απαρέγκλιτη και σταθερή εφαρμογή των μέτρων είναι δική μας ατομική ευθύνη. Σε αυτή την προσπάθεια και σε συνδυασμό με τους εμβολιασμούς θα κριθεί το πότε θα γίνει η άρση του απαγορευτικού.
*Η Αντωνία Ρηγάτου είναι Δημοσιογράφος και Αναλύτρια στο Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Αναλύσεων. Επίσης, είναι διπλωματούχος στη «Σύγχρονη Δημοσιογραφία» στο ΕΑΠ και πτυχιούχος «Επικοινωνίας και Ψηφιακών Μέσων» στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο. Τέλος, έχει βραβευτεί από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών και έχει λάβει υποτροφίες Αριστείας.
** O Jeremy Farrar είναι διευθυντής του Wellcome Trust και από το 2017 προεδρεύει της Επιστημονικής Συμβουλευτικής Ομάδας του Σχεδίου Ε & Α του ΠΟΥ, μιας παγκόσμιας στρατηγικής και ενός σχεδίου ετοιμότητας που επιτρέπει την ταχεία ενεργοποίηση ερευνητικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια επιδημιών. Τον Μάιο του 2020, εν μέσω της πανδημίας COVID-19 , διορίστηκε στη συμβουλευτική ομάδα εμπειρογνωμόνων για την Ειδική Ομάδα Εμβολίων της Κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου.
*** Η Deborah Mackenzie, βετεράνος δημοσιογράφος του επιστημονικού ρεπορτάζ, είναι συγγραφέας του βιβλίου «Η πανδημία που δεν θα έπρεπε να έχει συμβεί και πως θα σταματήσουμε την επόμενη».
