Το 1989 μαθαίναμε την εξέλιξη της φοιτητικής εξέγερσης στην Πλατεία Τιεν Αν Μεν με τους ρυθμούς των δελτίων ειδήσεων της εποχής (το MEGA είχε μόλις ξεκινήσει τη λειτουργία του) και της πρωϊνής και μεσημεριανής έκδοσης των εφημερίδων, τότε οι εφημερίδες δεν εμφανίζονταν στο περίπτερο όλες μαζί κάθε πρωί.
Τώρα, ανά πάσα στιγμή, μπορούμε να ανοίξουμε το twitter στο κινητό μας τηλέφωνο και να παρακολουθήσουμε τα γεγονότα στο Χονγκ-Κονγκ σχεδόν σε πραγματικό χρόνο, live.
Κι όμως είμαστε το ίδιο ανήμποροι να αντιδράσουμε στην επιβολή μιας ακόμα δικτατορίας στον πλανήτη, όπως αυτή εδραιώνεται μέρα με την ημέρα, ώρα με την ώρα.
Οι πολίτες είμαστε περισσότερο πληροφορημένοι από χθες αλλά το ίδιο ανήμποροι με χθες. Όσοι ασχολούνται με αυτά που συμβαίνουν, αυτή τη στιγμή στους δρόμους του Χονγκ-Κονγκ, όσοι σοκάρονται με τις εικόνες νέων ανθρώπων, με προστατευτική μάσκα στο πρόσωπο για τον κορονοϊό και με χειροπέδες στα χέρια, να οδηγούνται από την αστυνομία στη φυλακή κι από εκεί ποιος ξέρει που, αντιμετωπίζονται ως γραφικοί και σε κάθε τους απόπειρα παρέμβασης σε αιρετούς να ασκηθεί πίεση στην Κίνα έχει ως αποτέλεσμα να εισπράττουν ως απάντηση μια διάλεξη, ένα «δεκάρικο» στην πραγματικότητα, περί πολιτικού ρεαλισμού, οικονομικών δεσμών και ανάγκη για επενδύσεις.
Η Γερμανία, η Καγκελάριος Μέρκελ ενώ έχει αλλεργία στον κομμουνιστικό αυταρχισμό, σιωπά με αποτέλεσμα κανείς από τους υπόλοιπους ευρωπαίους ηγέτες να μην αισθάνεται την υποχρέωση να εκστομίσει έστω και «κιχ» για όσα παρακολουθούμε στις οθόνες μας, live.
Το ζήτημα των οικονομικών σχέσεων με αυταρχικά καθεστώτα ορισμένοι, λίγοι, το επισημαίνουν εδώ και δεκαετίες. Ποιος δεν θέλει επενδύσεις; Όμως, πόσο επωφελείς μπορούν να είναι οι επενδύσει από μια αυταρχική χώρα που δεν διστάζει να διατηρεί στρατόπεδα συγκέντρωσης χιτλερικού τύπου και να υποβάλλει τους πολίτες της σε μεσαιωνικά βασανιστήρια;
Τι είδους «επενδύσεις» είναι τελικά αυτές; Πρόκειται για επενδύσεις στα ευρωπαϊκά εδάφη ή για την εξαγορά της σιωπής των δυτικών ευρωπαϊκών κυβερνήσεων που λογίζουν τη φιλελεύθερη δημοκρατία ως το πυρηνικό χαρακτηριστικό της ταυτότητάς τους;
Πρόκειται για επενδύσεις ή για την επέκταση μιας αυταρχικής ηγεμονίας που δεν την απασχολεί ακόμα κι αν τη βλέπει όλος ο πλανήτης στις οθόνες του να παραβιάζει δικαιώματα του ανθρώπου;
Οι Έλληνες που συνορεύουμε με μια μεγάλη χώρα που έχει πολύ χαλαρές σχέσεις με τη δημοκρατία, για να το θέσουμε κομψά, ξέρουμε πολύ καλά πόσα προβλήματα δημιουργούν οι αυταρχικές δυνάμεις που πολιτεύονται χωρίς να λογοδοτούν σε κανέναν. Τα περισσότερα προβλήματά μας με την Τουρκία πηγάζουν ακριβώς από το γεγονός ότι είναι μια αυταρχική χώρα που δεν λογοδοτεί στους πολίτες της.
Η Κίνα έχει εξελιχθεί σε πραγματικό κίνδυνο για τη Δύση που παύει να είναι η Δύση όσο σιωπά, όσο συνεχίζει να διατηρεί οικονομικούς δεσμούς μαζί της.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αφυπνιστεί και να αντιδράσει σταματώντας αμέσως-αμέσως τη χορήγηση Χρυσής Βίζας σε Κινέζους.
Από τη μία συζητάμε αν οι Μουσουλμάνοι μετανάστες μπορούν να ενταχθούν στις ευρωπαϊκές κοινωνίες κι από την άλλη επιτρέπουμε σε μια δικτατορία να ξεφτιλίζει την πολιτική παράδοση της ηπείρου.
Αν ο αυταρχισμός και οι παραβιάσεις θεμελιωδών δικαιωμάτων του ανθρώπου δεν αναγνωριστεί από τον καθένα από εμάς ξεχωριστά ως πρόβλημα, οι κυβερνήσεις δεν θα ασχοληθούν.
Κι αν δεν ασχοληθούν οι δυτικές κυβερνήσεις το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να περιμένουμε κι εμείς να έρθει η σειρά μας. Ήδη βλέπουμε την Κίνα να επιχειρεί να επιβάλλει τον αυταρχισμό της στις πανίσχυρες ΗΠΑ με την πίεση που ασκεί σε αμερικανικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στο έδαφός της και είμαστε μάρτυρες της «εκκωφαντικής σιωπής» της γερμανικής κυβέρνησης.
Όσοι οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν αντιδρούν, κανείς δεν πρέπει να αισθάνεται ασφαλής.
