Ακόμα κι αν η χρονιά που φεύγει δεν είχε αυτή την ιδιαιτερότητα, ακόμα κι αν τα πολιτικά γεγονότα είχαν παραχθεί μέσα από οικείες, αναμενόμενες συνθήκες, θα μπορούσαμε, με μεγάλη ευκολία, να ξεχωρίσουμε το ένα γεγονός που σημάδεψε το 2020.
Κι αυτό δεν είναι άλλο από την εκλογή του πρώτου προοδευτικού Έλληνα πολίτη στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Αυτή είναι η πρωτιά που καταγράφεται με την εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο αξίωμα. Και είναι τόσο σημαντική αυτή η διάσταση της εκλογής της που το γεγονός ότι είναι και η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας για εμάς έρχεται δεύτερο.
Αν δούμε τη συγκυρία είναι πραγματικά εντυπωσιακή.
Η κυρία Σακελλαροπούλου εξελέγη Πρόεδρος μετά την ολοκλήρωση της θητείας της πρώτης αριστερής κυβέρνησης. Δηλαδή, μετά το «τραύμα» που προκάλεσε στον προοδευτικό κόσμο της χώρας η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά και όχι με το ΠΑΣΟΚ ή Το Ποτάμι.
Την επέλεξε ένας προοδευτικός πρωθυπουργός μιας συντηρητικής κυβέρνησης με αρκετά προοδευτικά στελέχη σε θέσεις-κλειδιά ενώ είναι ανώτατη δικαστικός κι αυτό σε μια εποχή που η κοινωνία άναυδη και ενίοτε και έντρομη, έβλεπε επί μήνες ανώτατους δικαστικούς να ανταλλάσσουν δημοσίως βαριές κατηγορίες για σοβαρά εγκλήματα.
Σε μια εποχή λοιπόν που η λέξη «προοδευτικός» έχει θαμπώσει από την κακομεταχείριση και το κύρος του ανώτατου δικαστικού έχει τρωθεί, πρώτος πολίτης αναδείχθηκε ένας άνθρωπος με την ταυτότητα της κυρίας Σακελλαροπούλου.
Όμως, την κυρία Σακελλαροπούλου την «ήθελε» και η τύχη.
Η πανδημία, τα λοκντάουν και τα περιοριστικά μέτρα την κράτησαν μακριά από τις τυπικές υποχρεώσεις ενός αξιώματος χωρίς πολλές εξουσίες (κάποιοι το περιγράφουν πιο άκομψα ως «διακοσμητικό») που μοιραία θα την τοποθετούσαν αμέσως σ’ένα κακώς εννοούμενο κάδρο κατεστημένου.
Κλεισμένη, αναγκαστικά, στο Προεδρικό Μέγαρο, χωρίς φυσική παρουσία σε συμβατικές εκδηλώσεις, είχε τη μοναδική ευκαιρία να επιδείξει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της ταυτότητάς της:
Σήκωσε το τηλέφωνο για να μιλήσει με τη μετανάστρια μοδίστρα στην Κοζάνη που στην αρχή της πανδημία έραψε 600 μάσκες για το νοσοκομείο της πόλης.
Επέλεξε να επικοινωνήσει με τους Έλληνες αδιαμεσολάβητα, κάνοντας χρήση των social media, παράγοντας ένα διαφορετικό πολιτικό λόγο. Βγήκε από το προεδρικό μέγαρο για να στηρίξει δράσεις της Κοινωνίας των Πολιτών.
Στις λίγες περιοδείες που έκανε επιδίωξε να συναντηθεί με γυναίκες επιχειρηματίες και εργαζόμενες, νέες και ηλικιωμένες.
Από το ακριτικό Καστελόριζο εμφανίστηκε στα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα για να υπερασπιστεί τα εθνικά μας δίκαια αποτελεσματικά και με επάρκεια, εκπέμποντας μάλιστα μια εικόνα συγκροτημένης, ευρωπαϊκής, δημοκρατικής Ελλάδας απέναντι σε μια αντιευρωπαϊκή, αυταρχική, θρησκόληπτη Τουρκία του Ερντογάν.
Έθεσε το προσωπικό της Προεδρίας στην υπηρεσία της Κοινωνίας των Πολιτών συμμετέχοντας σε συσσίτια απόρων.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε απαριθμώντας κι άλλα πολλά.
Μόλις προχθές, διαβάζαμε στον Economist ότι η πανδημία είναι η χρυσή ευκαιρία που δίνεται στον πλανήτη για μια επανεκκίνηση, για ένα reset. Μας άρεσε πολύ αυτή η προσέγγιση. Η κυρία Σακελλαροπούλου άδραξε ήδη την ευκαιρία για να κάνει ένα reset στη σημειολογία και το περιεχόμενο της Προεδρίας της Δημοκρατίας. Η συγκυρία είναι πολύ κρίσιμη. Τη δεύτερη χρονιά της θητείας της, τη χρονιά των επετειακών εορτασμών για τα 200 χρόνια από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας, η κυρία Σακελλαροπούλου έχει την ευκαιρία να εμβαθύνει το προοδευτικό κεκτημένο ή να το εξανεμίσει επιλέγοντας να επαναπαυτεί στις δάφνες της.
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα επιλέξει τον πρώτο, δύσκολο δρόμο. Γιατί αν μη τι άλλο, αυτό ξέρει να κάνει καλύτερα.
