Οι αυξήσεις των μισθών είναι οπωσδήποτε θετικές για τους εργαζόμενους. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί τούτου. Άλλωστε ποιος εργαζόμενος δεν θέλει να αμείβεται περισσότερο, για την εργασία που προσφέρει; Η επιτυχία της αύξησης των μισθών, αντιμετωπίζεται σαν το ανδραγάθημα του Βασιλιά Αρθούρου να αποκολλήσει το σπαθί από τον βράχο. Ωστόσο, οι αυξήσεις, λειτουργούν αρκετές φορές σαν το σπαθί που έχει δύο αιχμηρές άκρες.
Το εργατικό κόστος αποτελεί σε αρκετές επιχειρήσεις, το μεγαλύτερο κέντρο κόστους. Διότι το κόστος αυτό, δεν καλύπτει μόνο τη μισθοδοσία. Συμπεριλαμβάνει τους φόρους των εργαζόμενων, τις ασφαλιστικές και συνταξιοδοτικές εισφορές, τα επιδόματα, τα δώρα των εορτών, τα επιδόματα αδείας, τα μπόνους και άλλα. Η οποιαδήποτε αύξηση του κόστους αυτού, οδηγεί στην αύξηση της τιμής των τελικών προϊόντων.
Οπότε, εάν ο τελικός καταναλωτής των προϊόντων μιας επιχείρησης, δεν είναι διατεθειμένος να καταβάλει υψηλότερη τιμή, που θα προκύψει από την υιοθέτηση υψηλότερου μισθολογικού κόστους, τότε αναγκαστικά η επιχείρηση θα πρέπει να αναζητήσει άλλους τρόπους να ξεπεράσει αυτή τη δυσκολία.
Κι υπάρχουν τρόποι. Και μάλιστα οι τρόποι αυτοί είναι πλέον περισσότερο προσιτοί παρά ποτέ, λόγω των επιτευγμάτων της ψηφιακής τεχνολογίας. Κατά τη διάρκεια των πρόσφατων αυξήσεων των κατώτατων μισθών στις ΗΠΑ, οι εταιρείες Walmart και Target, προχώρησαν σε απολύσεις εργαζομένων στα ταμεία, τους οποίους αντικατέστησαν με μηχανήματα στα οποία έκαναν μόνοι τους checkout οι πελάτες. Άλλες εταιρείες όπως η McDonald’s και η Panera Bread, αντικατέστησαν τους ταμίες και τους υπαλλήλους με ειδικά κιόσκια παραγγελίας ή και apps παραγγελίας.
Υπάρχουν και οι κλασσικοί τρόποι, της μετακύλισης του κόστους στους καταναλωτές μέσω της υιοθέτησης ενός επιπλέον έξτρα κόστους στην τελική τιμή, με διαφορετική ονομασία ώστε να περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Ωστόσο, αυτή η επιλογή της μετακύλισης του κόστους, εξαρτάται και πάλι από την ανταπόκριση ή μη, των καταναλωτών.
Τι αντιπροσωπεύει ο κατώτατος μισθός ή ο αρχικός μισθός; Αντιπροσωπεύει την αμοιβή ενός εργαζομένου που φέρνει στην επιχείρηση τις ικανότητες του, τα προσόντα του, την εργασιακή του ηθική και τις αξίες του. Ενός εργαζόμενου που λαμβάνει ταυτόχρονα εκπαίδευση, εξειδίκευση και ένταξη σε ένα περιβάλλον δημιουργίας πολύτιμων στελεχών. Στην περίπτωση που ο εργαζόμενος αποδώσει τα αναμενόμενα, τότε η ανάληψη νέων επιπλέον καθηκόντων, θα οδηγήσει στην αύξηση των αποδοχών του. Σε διαφορετική περίπτωση, οι αμοιβές θα μείνουν στάσιμες και ο εργαζόμενος ίσως και να αντικατασταθεί.
Η αύξηση του κατώτατου μισθού, μεταβάλει λοιπόν τα κόστη, τις τελικές τιμές, καθώς και το μείγμα συνεργασίας ανάμεσα στο κεφάλαιο μιας επιχείρησης, στους απασχολούμενους και στην τεχνολογία, ώστε να επιτευχθεί το μάξιμουμ του αποτελέσματος.
Παράλληλα, δεν είναι σίγουρο ότι η αύξηση του κατώτατου μισθού οδηγεί απαραίτητα σε μεγαλύτερη ευημερία τα νοικοκυριά. Σε κάποια νοικοκυριά θα υπάρξει πράγματι αύξηση των εισοδημάτων. Σε κάποια άλλα, μπορεί κάποιο μέλος να περάσει στην ανεργία, λόγω της κατάργησης της θέσης απασχόλησης του. Ενώ όλα τα νοικοκυριά θα κληθούν να αντιμετωπίσουν υψηλότερες τιμές, στα προϊόντα που καταναλώνουν.
Επομένως, βλέπουμε ότι η αύξηση των κατωτάτων μισθών μοιάζει με ένα σπαθί με δυο αιχμηρές άκρες. Ακόμα και σήμερα, που βιώνουμε το φαινόμενο ενός πληθωρισμού από τα παλιά, η επιλογή της διπλής αύξησης του κατώτατου μισθού, ως αντιστάθμισμα στις πληθωριστικές πιέσεις, μπορεί να υπακούει στο «λαϊκό αίτημα», ωστόσο ίσως και να μη ζυγίζει σωστά τις πιθανές παρενέργειες. Οι πιέσεις που θα προκύψουν στα κόστη των επιχειρήσεων και στις τιμές των τελικών προϊόντων που θα φτάσουν στον καταναλωτή, πιθανότατα να επανατροφοδοτήσουν το πρόβλημα με περισσότερη καύσιμη ύλη.
