Του Δρος Βασίλη Χ. Γερογιάννη*
Ένας από τους πολύ αγαπημένους μου ηθοποιούς και σκηνοθέτες διαχρονικά είναι ο Clint Eastwood.
Τι να πρωτοθυμηθώ για αυτόν:
Τον εμβληματικό του ρόλο ως επιθεωρητής Callahan, γνωστός και ως Dirty Harry, που τον ερμήνευσε συνολικά σε πέντε ταινίες.
Τα αριστουργηματικά και βραβευμένα με Όσκαρ Unforgiven και Million Dollar Baby, τo υπέροχο Space Cowboys, το δραματικό True Crime, το συγκινητικό Gran Torino, το ρομαντικό Bridges of Madison County…
Να θυμηθώ ακόμη τις εξαιρετικές ταινίες του στις οποίες δεν ήταν ηθοποιός αλλά μόνο σκηνοθέτης και παραγωγός τους, όπως το ατμοσφαιρικό Bird (η αριστουργηματική βιογραφία του θρυλικού σαξοφωνίστα της jazz Charlie Parker) και το αγωνιώδες Mystic River…
Σε όλες του τις ταινίες, ως πρωταγωνιστής, ως σκηνοθέτης ή, σε πολλές έχοντας και τους δύο ρόλους, ο Clint Eastwood είναι πάντοτε ανυπέρβλητος και μεγαλοφυής.
Λάτρεψα και την τελευταία του ταινία, που σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί.
Έχει τον τίτλο “the Mule” (ελληνικός τίτλος: «το Βαποράκι») και παίζεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.
Η ταινία μου φάνηκε αυτοβιογραφική. Ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής βαδίζει πλέον προς την ηλικία των 90 ετών (ο Eastwood είναι γεννημένος στις 31 Μαΐου του 1930) και είναι εμφανές ότι στην τελευταία του ταινία, με την κινηματογραφική γλώσσα, που γνωρίζει όσο ελάχιστοι, θέλει να «εξομολογηθεί» όλα όσα έκανε, σωστά ή λάθος, στη ζωή του.
Δεν σας λέω περισσότερα για την ιστορία της ταινίας. Τη βρήκα συναρπαστική και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να πάτε σινεμά και να τη δείτε!
Ο Clint Eastwood είναι επίσης ένας εξαιρετικός μουσικός. Έχει συνθέσει μουσική για πολλές από τις ταινίες που έπαιξε και σκηνοθέτησε.
Ακόμη είναι ένας βαθύτατα πολιτικοποιημένος πολίτης. Είναι φανατικός ρεπουμπλικάνος και συμμετέχει ενεργά στο πολιτικό γίγνεσθαι των Ηνωμένων Πολιτειών, εκφράζοντας με επιχειρήματα και με σθένος τις απόψεις του.
Ως fan του Clint Eastwood και προφανώς επηρεασμένος από τα φιλμ του, μου έρχονται συχνά στο νου αρκετές από τις φημισμένες ατάκες του, όπως το περίφημο “Go ahead make my day” («Προχώρα, φτιάξε μου τη μέρα»).
Η σκηνή είναι από την ταινία “Sudden Impact” του 1983 που στην Ελλάδα κυκλοφόρησε με τον τίτλο «ο Βρόμικος Χάρι» και έχει ως εξής:
Ο Clint Eastwood (ως επιθεωρητής Callahan - Dirty Harry) βρίσκεται ένα πρωινό στο coffee shop που επισκέπτεται καθημερινά για να πάρει τον καφέ του. Η σερβιτόρα, θέλει να του κάνει σινιάλο ότι οι θαμώνες και αυτή είναι σε ομηρία από κακοποιούς και τον σερβίρει ρίχνοντας με το κιλό ζάχαρη στον καφέ του (που σημειωτέο ότι τον πίνει πάντοτε σκέτο). Αφοσιωμένος στο διάβασμα των νέων της εφημερίδας του, ο επιθεωρητής δεν αντιλαμβάνεται τίποτα από την επικινδυνότητα της κατάστασης.
Βγαίνοντας από την καφετέρια, με το που δοκιμάζει την πρώτη γουλιά, συνειδητοποιεί ότι κάτι κρίσιμο συμβαίνει και επιστρέφει στην καφετέρια.
Με το 44ρι Magnum (το θρυλικό πιστόλι που ήταν το σήμα κατατεθέν του Dirty Harry) σημαδεύει και «καθαρίζει» με απόλυτη ψυχραιμία, αγέρωχος και με παγερό ύφος, έναν - έναν, όλους τους ένοπλους ληστές.
Απομένει τελικά ένας και μόνο ληστής που απειλεί με το πιστόλι του μια όμηρο.
O επιθεωρητής Callahan τον σημαδεύει με το Magnum, κοιτάζοντας τον με ένα παγωμένο μπλε βλέμμα, και του λέει ψύχραιμα:
“Go ahead, make my day” («Προχώρα, φτιάξε μου τη μέρα»).
Ο ληστής έντρομος, αφήνει το όπλο του και παραδίνεται!
Να σημειώσω ότι αξίζει να (ξανα-)δείτε τo βίντεο με την πιο πάνω σκηνή στο youtube:
“Go ahead, make my day” λοιπόν…
Μιας και στην Αθήνα έχουμε την επίσημη επίσκεψη και την υποδοχή της Καγκελαρίου Μέρκελ, μου ήρθε, αυθόρμητα, ξανά στο νου το “Go ahead, make my day”, που παρουσιάζονταν (αντί για τον επιθεωρητή Callahan) να το λέει η χώρα μας, στο εξώφυλλο του Βρετανικού Economist, στις αρχές του Φεβρουαρίου του 2015. Ήταν αμέσως μετά τις εθνικές μας εκλογές και την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το εξώφυλλο του Economist είχε τίτλο:
“Go ahead, Angela, make my day”.
Η ατάκα συνόδευε τη φωτογραφία της… Αφροδίτης της Μήλου, που ως άλλος Βρόμικος Χάρι, σημάδευε με το όπλο της την….Καγκελάριο της Γερμανίας.
Ήταν οι μέρες που (αν θυμάστε) υπήρχε μεγάλη αγωνία και αβεβαιότητα για το εάν τελικά θα μείνουμε στο ευρώ. Η απειλή του Grexit, ένθεν και εκείθεν, τόσο από την Ελλάδα όσο και από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, ήταν ξεκάθαρη.
Πόσοι και ποιοι άραγε από εμάς θυμούνται εκείνο το “Go ahead, make my day”;
Πόσοι και ποιοι άραγε θυμούνται την «περηφάνια» που νιώθανε όταν παρουσιαζόμασταν να «απειλούμε» την Ευρώπη;
Δεν είμαι απολύτως σίγουρος αν όλοι μας εξακολουθούμε να θυμόμαστε εκείνο το “Go ahead, make my day” και αν όλοι έχουμε καταλάβει τι έγινε τότε τελικά.
Δεν πέρασε βέβαια και τόσος καιρός…
“Go ahead, make my day” λοιπόν…
Να σας εκμυστηρευθώ τέλος ότι τη συγκεκριμένη ατάκα και τη σκηνή της ταινίας που προσπάθησα να σας περιγράψω πιο πάνω, μου ήρθαν στο νου επίσης αυθόρμητα πρόσφατα, μια από αυτές τις μέρες του χιονιά της «Υπατίας», όταν είδα στη βεράντα του διπλανού σπιτιού έναν αγαπητό γείτονα να «σημαδεύει» με ένα… σεσουάρ μαλλιών (αντί για 44ρι Magnum) τους παγωμένους από το χιονιά σωλήνες της βρύσης του!
Παρατηρώντας το βλέμμα του, μου φάνηκε ότι ένιωθε σίγουρος για την επιτυχία της προσπάθειάς του… έχοντας ένα στυλ περίπου επιθεωρητή Callahan.
Όταν μετά από λίγο τα κατάφερε και έτρεξε το νερό της βρύσης, χαμογέλασε και μου φάνηκε να ένιωσε και αυτός «περήφανος» για το κατόρθωμά του. Αυτές βέβαια τις συμπεριφορές, σκέφτηκα, δεν θα τις έδειχνε ποτέ ο Dirty Harry.
Αυθόρμητα του είπα:
“Go ahead, Ypatia, make my day”
Με κοίταξε με ένα απορημένο βλέμμα…
Είμαι απολύτως σίγουρος ότι και αυτός δεν κατάλαβε τίποτα!
Του χαμογέλασα και τον καλημέρισα.
Καλημέρα και σε όλους εσάς!
* Ο Δρ. Βασίλης Χ. Γερογιάννης είναι Καθηγητής στο ΤΕΙ Θεσσαλίας.
Φωτογραφία: AP
