Στην αρχή, το «όχι ακόμη», ειπώθηκε για τα παιδιά. Να κερδηθεί η μάχη για τη ζωή, ώστε να μην βιώσουν τα παιδιά νωρίς την απώλεια και τις συνέπειες αυτής.
Να κερδηθεί χρόνος, για να χτιστούν χαρακτήρες και ενήλικες αντοχές. Να φτιαχτούν ωραίες, δυνατές αναμνήσεις. Το καταφύγιο τους, για μια
ζωή χωρίς μητρική παρουσία.
Η επιταγή «Όχι ακόμη» δούλεψε με τα παιδιά. Τα παιδιά έχτισαν προσωπικότητες. Στέρεες με ευγενή αυτοπεποίθηση. Αυτή που τους εμφύσησε με την τρυφερή αγκαλιά που ήταν δυνατή σαν ασπίδα. Με το χέρι που χτύπαγε αυστηρά αλλά όχι σκληρά στο τραπέζι και γινόταν πάντα αυτό που έπρεπε. Το «αντίο» των παιδιών της ήταν σπαρακτικό αλλά ένοιωθες στις κοφτές από τον πόνο ανάσες τους, τη δυνατή πνοή εκείνης της μητέρας που φώναζε family επιστρέφοντας και ήξερε όλα όσα οι μαμάδες μόνο ξέρουν.
Η πρόωρη τραγική απώλεια των γονιών της, έγινε ευτύχημα μέσα στη δική της μάχη. Πώς να «ξεμάθεις» να είσαι παιδί, για να μην πληγώσεις
τους παρόντες γονείς, σε ένα δράμα ανυπόφορο; Το «όχι ακόμη» ειπώθηκε και για το κόμμα. Το ΠΑΣΟΚ για την Φώφη Γεννηματά ήταν και σπίτι και δουλειά, και οικογένεια και φίλοι. Ό,τι συνήθως γίνεται η δουλειά και το εργασιακό περιβάλλον για πολλές γυναίκες.
Κι εκεί ένα «όχι ακόμη». Δεν κατέβασε ταχύτητες. Εξουθενωμένη λιποθύμησε πριν από λίγες εβδομάδες στις σκάλες, σηκώθηκε όρθια και έλεγε «όχι ακόμη, όχι ακόμη». « Το έκλεινε στην ψυχή και στο κορμί της» όπως το έθεσε ένας από τους στενότερους συνεργάτες της.
Όσες γυναίκες έχω γνωρίσει, που βιώνουν και συμβιώνουν με μια σοβαρή όσο, φτιάχνουν ένα μυστικό «κουκούλι» που κρύβουν μέσα σε αυτό την απόγνωση, την ψυχική οδύνη, την σωματική κατάρρευση, το αίσθημα ανημποριάς.
Διεκδικούν τη μη ταύτιση τους, με την αρρώστια επειδή ταυτόχρονα παλεύουν για να δικαιώσουν την αξία του φύλου τους. Κόντρα στην προκατάληψη. Με υπερβάσεις οδυνηρές. Με συντριβή σκέφτομαι , αδελφική φίλη - έφυγε νωρίς - να βγαίνει από τη χημειοθεραπεία και να τρέχει
στο γραφείο για να προλάβει τη σύσκεψη. Ακρωτηριασμένη σωματικά και ψυχικά να διεκδικεί και εκείνη το «όχι ακόμη».
«Δεν ζητούσε βοήθεια» ανέφερε μετά το θάνατο της Φώφης ο ίδιος στενός συνεργάτης της. Σίγουρος ότι προσθέτει στην εικόνα δύναμης και
αξιοπρέπειας της πρόωρα χαμένης αρχηγού του. Επιλογή; Ανάγκη; Επιταγή της φύσης; Κοινωνική συνθήκη; Τι υποχρεώνει τις γυναίκες σε τόση δύναμη;
Κρατάω μέρες μέσα μου, μια διαπίστωση που ξεκίνησε ως αίσθηση από την αποχώρηση της Αν. Μέρκελ που έγινε βεβαιότητα με την «αποχώρηση» της Φώφης Γεννηματά. Από τις γυναίκες ιδίως στην πολιτική, μένει πίσω η εικόνα του «είναι» και από τους άνδρες η εικόνα του «έκαναν». Ακόμη κι όταν τα έργα και ο κόπος των γυναικών είναι απείρως σπουδαιότερα! Αυτό υποπτευόταν η Φώφη Γεννηματά όταν λίγα 24ωρα πριν φύγει έλεγε: «θα ήθελα να θυμούνται αυτά που έχω κάνει».
