Όσο η ελεύθερη οικονομία παραμένει μικρή και καρτελοποιημένη και όσο ο μεγαλύτερος εργοδότης της χώρας είναι το κράτος, όσο το εκλογικό σώμα διαπλέκεται πελατειακά με τους αιρετούς του, η αρχή της διάκρισης των εξουσιών, θεμέλιο της δημοκρατική πολιτείας, στη χώρα μας θα πάσχει.
Αυτός είναι ο λόγος που οι φιλελεύθεροι είναι θιασώτες της ελεύθερης οικονομίας και της οικονομίας των αγορών. Ο βαθμός ελευθερίας της οικονομίας είναι καθοριστικός για την ποιότητα της δημοκρατίας σε κάθε κοινωνία. Καλής ποιότητας δημοκρατία χωρίς ελεύθερη οικονομία δεν μπορεί να υπάρξει. Οι Έλληνες που για να βρουν δουλειά της προκοπής πρέπει να ανταλλάξουν την ψήφο τους, δηλαδή το πολυτιμότερο τους αγαθό γ, θα έπρεπε να το γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα στον πλανήτη.
Και δεν σταματάει εδώ. Χωρίς ελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει καλής ποιότητας δημοκρατία και χωρίς καλής ποιότητας δημοκρατία, κανείς δεν δοξάζεται πραγματικά ως πολιτικός ηγέτης. Αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν καλά οι πολιτικοί ηγέτες που έχουν πολύ καλές σπουδές, είναι διαβασμένοι και κοσμοπολίτες και στο μάτι τους, μπορεί, εύκολα, να διακρίνει κανείς τη δίψα να γραφτεί το όνομά τους με θετικό πρόσημο στην ιστορία.
Μόνο που στην πολιτική ο δρόμος στη δόξα περνάει μέσα από την πολιτική σύγκρουση. Τη σκληρή ιδεολογική σύγκρουση πρώτα που θα φτάσει μέχρι τη βάση, μέχρι το λαό και το πεζοδρόμιο, τη σύγκρουση με τις κατεστημένες νοοτροπίες στις οποίες βασίζονται τα οργανωμένα συμφέροντα, τη σύγκρουση που θα απελευθερώσει την οικονομία και θα διαλύσει τα καρτέλ.
«No guts, no glory» λένε οι Αμερικανοί. Δηλαδή όποιος δεν έχει κότσια μην περιμένει δόξα.
Μπορεί οι Έλληνες να φερόμαστε συμπλεγματικά στους άξιους που αναδεικνύουμε με τη δική μας ψήφο, έχουμε διαρκώς την ψυχολογική ανάγκη να ισοπεδώνουμε όσους έχουμε προηγουμένως αποθεώσει, αλλά μέχρι το 2015 επιλέγαμε ως πρωθυπουργούς πρόσωπα με ικανότητες ανώτερες του μέσου όρου. Αφού καταλάβαμε τα αδιέξοδα στα οποία μας οδήγησαν άλλες επιλογές, επιστρέψαμε σε αυτό επιλέγοντας ξανα ένα καλύτερο από τον μέσο όρο, κάποιον που μας έπεισε ότι ξέρει και μπορεί να μας κάνει πλουσιότερους και πιο ευτυχισμένους.
Ήρθε ή ώρα αυτός ο καλύτερος και αναφερόμαστε βέβαια στον Κυριάκο Μητσοτάκη, να καταλάβει ότι θα γράψουμε τη δική μας ιστορία (γιατί αυτό είναι το πραγματικό του όνειρο, ο Μητσοτάκης πήρε την εξουσία όχι για να κυβερνήσει απλώς με τους φίλους του αλλά για να δοξαστεί σε βάθος χρόνου, περισσότερο από τον καθένα) όταν αποφασίσει να μπει στη Μόρντορ, για να δανειστούμε την παρομοίωση από ένα ηρωϊκό μυθιστόρημα που γνωρίζουμε ότι αγαπάει ιδιαιτέρως. Για την ώρα υπάρχει ένα πλήθος κόσμου που δεν είναι απλώς πρόθυμο να τον ακολουθήσει στην «κόλαση» των συγκρούσεων για τη μεταρρύθμιση του κράτους και για το άνοιγμα της οικονομίας αλλά αδημονεί αυτό να συμβεί γιατί πιστεύει σε αυτόν και κυρίως έχει καταλάβει ότι απαιτούνται βαθιές και σφοδρές συγκρούσεις.
Ο κόσμος το έχει αποδεχτεί και είναι έτοιμος να ακολουθήσει και να στηρίξει. Ας το εμπεδώσουν και στο Μαξίμου: χωρίς κότσια για σφοδρές συγκρούσεις, στην οικονομία και τη διοίκηση, μην περιμένουν τη δόξα. Κι εμείς ξέρουμε ότι η δόξα είναι αυτό που επιθυμούν περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο.
