Αλέξης Τσίπρας και Φώφη Γεννηματά περιμένουν το στραβοπάτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη για να αποκομίσουν κέρδη. Δεν τους έκανε το χατίρι στον Έβρο και στο Αιγαίο, ούτε στη διαχείριση της υγειονομικής κρίσης. Η αντιπολίτευση στερείται στρατηγικής, επιχειρημάτων, προτάσεων. Η έλλειψη πολιτικού προσωπικού στους πρωταγωνιστικούς ρόλους είναι πρωτοφανής. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, από την άλλη, καλείται να πάει μπροστά. Να μην την τραβήξουν στη λάσπη.
Η κεντροαριστερά θα περάσει από την δική της έρημο για να βρει και πάλι μία πρόταση εξουσίας. Αυτό που έχει παρουσιάσει μέχρι σήμερα δεν είναι ελκυστικό. Δεν απαντά στα προβλήματα της χώρας και των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαράσσεται από εσωτερικά προβλήματα, καθώς βγαίνουν στην επιφάνεια οι ιδεολογικές και άλλες διαφορές που κρυβόντουσαν μέχρι χτες κάτω από τον μανδύα της κυβερνητικής εξουσίας. Και το ΚΙΝΑΛ αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και να υποδεχτεί στα πάτρια εδάφη τους απογοητευμένους ψηφοφόρους του Αλέξη Τσίπρα. Ένα σημαντικό κομμάτι από τους τελευταίους προτιμά να στηρίξει τις πολιτικές του Κυριάκου Μητσοτάκη, αυτές που δεν ψήφισε έναν χρόνο νωρίτερα. Αυτό το γεγονός από μόνο του λέει πολλά.
Η χώρα χρειάζεται ισχυρή και υπεύθυνη αντιπολίτευση. Αυτή την στιγμή δεν συμβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η διαχείριση της υπόθεσης της σύμβασης με την Αίγυπτο είναι χαρακτηριστική. Ο κ. Τσίπρας «συμβούλευε» μέχρι πριν λίγο καιρό την κυβέρνηση να προχωρήσει σε μερική οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Κι όταν η κυβέρνηση το έκανε, ο ίδιος κ. Τσίπρας βρέθηκε απέναντι! Ακόμη περισσότερο ενδεικτικό της κατάστασης, αν και σαφώς υποδεέστερο ως γεγονός, είναι ότι τις εσωκομματικές αντιδράσεις που προκάλεσε αυτή η αλλοπρόσαλλη στάση του κ. Τσίπρα ανέλαβε να τις «απαντήσει» ο κ. Καρανίκας. Ο οποίος κ. Καρανίκας εγκαλούσε την κυβέρνηση λίγες μέρες νωρίτερα για την… πλημμελή της στάση στην… αμυντική πολιτική της χώρας, ξεχνώντας ότι ο ίδιος δεν υπηρέτησε ως αντιρρησίας συνείδησης. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, αλλά ότι ο κ. Καρανίκας σήκωσε το βάρος να απαντήσει ως εκπρόσωπος του κ. Τσίπρα…
Ο κ. Τσακαλώτος και οι 53, οι Σημιτικοί του ΣΥΡΙΖΑ από την μία πλευρά και οι Τζοχατζοπουλικοί του ΣΥΡΙΖΑ και οι Πολάκηδες από την άλλη. Μία μάχη χωρίς αύριο που στην πραγματικότητα αναδεικνύει το μεγάλο πρόβλημα ταυτότητας της κεντροαριστεράς. Η παράταξη που κυβέρνησε επί σειρά ετών τη χώρα και η οποία τροφοδότησε με στελέχη ακόμη και τη σημερινή κυβέρνηση, αδυνατεί να παρουσιάσει μία πρόταση για τα σύγχρονα προβλήματα της χώρας. Έχει κολλήσει στο παρελθόν, στην εύκολη αντιπαράθεση των μπλε και πράσινων καφενείων, σε συνθήματα που πήγαζαν από τον διπολισμό του κόσμου του ψυχρού πολέμου. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η εναλλακτική δύναμη αυτού του χώρου, ως το κρυφό χαρτί της κεντροαριστεράς που θα μπορούσε να οδηγήσει την χώρα μακριά από τους γνωστούς συνασπισμούς της… ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ. Τελικώς αποδείχτηκε ότι με δόρατα δεν μπορεί κανείς να κερδίσει σύγχρονους πολέμους. Πολύ περισσότερο με «δανεικές» ιδέες από τον κ. Βαρουφάκη και τον κ. Καμμένο…
Είναι σαφές ότι η χώρα χρειάζεται έναν δεύτερο πόλο εξουσίας. Σήμερα αυτό φαίνεται δύσκολο. Όπως φαινότανε δύσκολο το 2015 να ανασυγκροτηθεί η ΝΔ. Αλλά το 2016 η κεντροδεξιά «ανακάλυψε» τον Κυριάκο Μητσοτάκη, επειδή ακριβώς η ζωή μισεί τα αδιέξοδα. Το ίδιο θα συμβεί και με την κεντροαριστερά. Εκτός κι αν πιστέψουμε ότι ο κ. Μητσοτάκης θα αναλάβει κι αυτό το ρόλο!
Η κεντροαριστερά έχει τα θέματά της. Το πρόβλημα είναι ότι ο «κοντός» αντίπαλος κάνει την κυβέρνηση να φαίνεται «ψηλή». Και δεν είναι! Κι αυτό δεν είναι καλό για την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι σαν να κατεβαίνει μια μεγάλη ομάδα να παίξει μπάλα στο γήπεδο και ο αντίπαλος να εμφανίζει την αναπληρωματική του σύνθεση. Αυτόματα θα πέσουν και οι ρυθμοί των «πρωταθλητών». Και ναι μεν αυτή την στιγμή όλα πάνε καλά σε επίπεδο αποδοχής του κοινού, αλλά αυτό συμβαίνει κι επειδή δεν υπάρχει «άλλη πρόταση». Με άλλα λόγια, ο χειρότερος εχθρός αυτή την στιγμή για την κυβέρνηση είναι ο εφησυχασμός και οι χαμηλές πτήσεις.
Θανάσης Μαυρίδης
