Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Πολύ σημαντική, και όχι μόνο συμβολική, ήταν η ετυμηγορία του Ανώτατου Δικαστηρίου της Τσεχίας που απεφάνθη στις αρχές του μηνός ότι η Καρολίνα, ένα μωρό ηλικίας μερικών μηνών, είναι το νόμιμο παιδί δύο αντρών, ενός ζευγαριού που έχει συνάψει σύμφωνο συμβίωσης. (Ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου απαγορεύεται εδώ, όπως και η υιοθεσία από ζεύγη ομοφύλων). Χρειάστηκε βέβαια να γίνουν πολλά μέχρι να ακουστεί η ετυμηγορία του δικαστηρίου, και όχι όλα διά της ευθείας οδού. Και ήταν όλα και πολύ κοστοβόρα.
Οι δύο άντρες ταξίδεψαν και εγκαταστάθηκαν για ένα διάστημα στις ΗΠΑ, όπου ζήτησαν και πήραν τις υπηρεσίες μίας γυναίκας που θα έπαιζε τον ρόλο της παρένθετης μητέρας. Το ωάριό της γονιμοποιήθηκε in vitro με το σπέρμα ενός εκ των δύο αντρών, και το μωρό, η Καρολίνα, γεννήθηκε μετά από εννέα μήνες σε αμερικανικό έδαφος — οπότε έλαβε αυτόχρημα και την αμερικανική υπηκοότητα, και αμερικανικό διαβατήριο. Στη συνέχεια, οι Αρχές της Πολιτείας της Καλιφόρνιας ανακήρυξαν γονείς της μικρής το ζευγάρι των δύο Τσέχων (δεν ήταν σολομώντεια λύση, τον νόμο εφάρμοσαν), οι οποίοι πήραν το μωρό, επέστρεψαν στην πατρίδα τους και προσέτρεξαν κατευθείαν στο δικαστήριο προσκομίζοντας όλα τα σχετικά έγγραφα και τις αποφάσεις από την Αμερική. Το δικαστήριο, χωρίς να χρονοτριβήσει, βρήκε τα έγγραφα καλά: καθώς η Πολιτεία της Καλιφόρνιας αναγνώριζε ως γονείς του παιδιού τούς δύο συζύγους, δεν υπήρχε κανένας λόγος (ή καμία δικαιολογία) να φέρει οποιαδήποτε αντίδραση. Και φυσικά δεν έφερε. Την επομένη, η Καρολίνα ενεγράφη και στο τοπικό Ληξιαρχείο, στην οικογενειακή μερίδα. Και μετά πήγε σπίτι της.
Η Καρολίνα είναι το πρώτο Τσεχάκι με δύο πατεράδες. Ή τουλάχιστον το πρώτο παιδί που η Δημοκρατία της Τσεχίας αναγνώρισε ότι έχει δύο πατεράδες, δύο γονείς του ιδίου φύλου, καθώς πολλά παιδιά —και στην Τσεχία και στην Ελλάδα και παντού όπου θεωρείται ακόμη ταμπού αυτό— μεγαλώνουν με ομόφυλους γονείς (που το κράτος δεν αναγνωρίζει ως τέτοιους), και βρίσκουν τη θέση τους στον κόσμο έχοντας δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες.
Ξέρω πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων δεν πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι θεμιτό, παρά τις διαβεβαιώσεις των επιστημόνων, παρά τη μαρτυρία του παραδείγματος, παρά τα όσα πρεσβεύουν οι οικείοι θεσμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν θα επιχειρηματολογήσω — το έχουν κάνει πολλοί, και πολύ καλά. Δεν είναι μόνο που μου λείπει η απαραίτητη σκευή, αλλά το εν λόγω ζήτημα είναι λυμένο, έχει πάρει τον δρόμο του, και κάποια στιγμή, ας μην ανησυχούμε, θα καθιερωθεί — όπως καθιερώθηκε, επί παραδείγματι, η ψήφος των γυναικών (οι αντιδράσεις στο δικαίωμα των γυναικών να ψηφίζουν, κάτι που εδώ και δεκαετίες μάς φαίνεται φυσιολογικό όσο και το ηλιοβασίλεμα, ήταν θηριώδεις, και ουδεμία σχέση είχαν με τις δικές μας στρακαστρούκες για το σύμφωνο συμβίωσης, τον γάμο ή την αναδοχή και υιοθεσία από ομόφυλα άτομα).
Τα λέω απλώς όλα αυτά γιατί τόσο σε μένα όσο και σε πολλούς άλλους, όπως διάβασα σε σχόλια εδώ κι εκεί και όπως ασφαλώς θα παρατηρήσατε και εσείς, έκανε μεγάλη εντύπωση το περασμένο Σάββατο η γνήσια ομοφοβική μήνις των αντιπάλων του Μπουτάρη. Η τέτοια και τόση λύσσα. Ξεχάστηκαν και οι σφαγές, ξεχάστηκαν και οι κακοί Νεότουρκοι, ξεχάστηκαν οι Εβραίοι (προσώρας αυτοί), και πρώτο θέμα στο στόμα όλων των πονεμένων και πνιγμένων από το δίκιο επαγγελματιών Ποντίων, και πρωτίστως των χειροδικούντων και των υπερασπιστών τους, έγιναν το Gay Pride (δεν έχει σημασία που ήταν ψέμα, όλα τα ψέματα είναι αλήθεια σε κάποιο σύμπαν, και πίσω από όλα τους κρύβεται η Μαρέβα), οι «αδερφές» και τα «τραβέλια». Ήταν σχεδόν οργασμικό όλο αυτό. Οργασμικό με έναν τρόπο σαδικό: αλλά σαδικό, με τη σειρά του, χωριάτικο, άγαρμπο, προγλωσσικό, ψωμιάδειο…
Δεν θα πω άλλα. Μονάχα πως, αν κάτι δεν πρέπει να ξεχνάμε, είτε είμαστε φιλελεύθεροι, είτε συντηρητικοί όπως εγώ, είναι ότι η Ιστορία προχωρεί χωρίς να μας δίνει σημασία. Ναι: με πόνο και με θυσίες. Αλλά, άσχετα από τις καταγεγραμμένες μνήμες στα εγχειρίδιά μας, τελικώς προχωρεί — σε μία ελικοειδή, ανηφορική χρονογραμμή. Κι όπως στέκεται από εκεί ψηλά, θα μπορούσε να στρέψει μια στάλα το κεφάλι της και να μας κοιτάξει: να κοιτάξει την απορία μας, τον σαδισμό μας, τη χωριατιά μας. Την αγαρμποσύνη των αισθημάτων μας. Και τα καλά κρυμμένα μας μυστικά.
Να είστε όλοι καλά. Σας χαιρετώ για άλλη μία φορά από την πόλη του Καρόλου — και της Καρολίνας.
ΥΓ. Οι περισσότεροι γκέι φίλοι μου, στο μεταξύ, για κάποιον περίεργο λόγο, είναι Πόντιοι. Είμαι απολύτως σίγουρος πως και οι τύποι που προπηλάκισαν, κυνήγησαν και έδειραν τον Μπουτάρη είναι γκέι. Όλοι, και όχι μόνο ο χαζός που γύριζε τόπλες να φανεί η γράμμωση. Απλώς μάς το κρύβουν. Κυρίως όμως, με δάκρυα στα μάτια, το μισοκρύβουν κάθε βράδυ και από τον εαυτό τους. Δεν έχουν βγει ακόμη από την ντουλάπα.
