Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα, αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε νοσήσει πριν από ένα χρόνο και έκανε τότε τις ίδιες ακριβώς δηλώσεις, που κάνει σήμερα; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα, αν η μηχανή του χρόνου διέγραφε με την πρόσφατη δήλωσή του, όλα όσα έχει πει από την άνοιξη του 2020 μέχρι και προχθές;
Μεταξύ των άλλων, στην προχθεσινή ανάρτηση του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ στα ψηφιακά μέσα κοινωνικής δικτύωσης αναφέρεται ότι «ο ιός δεν αστειεύεται και για πολλούς δεν είναι ένα απλό συνάχι. Άρα εμβόλιο, μάσκα, αποστάσεις, ψυχραιμία».
Εμβόλιο. Μάσκα. Αποστάσεις. Ψυχραιμία.
Τέσσερις απλές λέξεις. Που θα μπορούσαν από την πρώτη στιγμή να συνθέτουν τη θετική και ουσιαστική επιχειρηματολογία της αντιπολίτευσης, στην κοινή μάχη κατά της πανδημίας.
Η Ελλάδα είναι δυστυχώς η μόνη δυτική χώρα, στην οποία η αντιπολίτευση, αντί να συμβάλλει ενεργά στη μάχη κατά της πανδημίας, επέλεξε να τη χρησιμοποιήσει προς ίδιο πολιτικό όφελος. Στηριζόμενη πάνω στην πανδημία, στον φόβο και στην ανασφάλεια των πολιτών, επέλεξε να διεκδικήσει κάποια δημοσκοπικά ποσοστά και να κυριαρχήσει στη μάχη του πεζοδρομίου, αντί να στηρίξει με εποικοδομητικό, αλλά και κριτικό τρόπο την εθνική προσπάθεια.
Να θυμηθούμε τι έλεγε για τις μάσκες; Για το υλικό της κατασκευής τους; Για τις διαστάσεις τους; Για κερδοσκοπικά παιχνίδια; Για κουμπάρους που είχαν στήσει business; Για δωρεάν διανομή;
Να θυμηθούμε τι έλεγε για τις αποστάσεις; Όταν διαμαρτύρονταν για τη ματαίωση του καρναβαλιού της Πάτρας; Όταν καλούσε τον κόσμο να υπερασπιστεί τα συνταγματικά δικαιώματα, που καταπατούντο από το lockdown; Όταν στήριζε το κίνημα της «μπύρας στις πλατείες» και των «ανοικτών πάρτι στους πανεπιστημιακούς χώρους»; Όταν καλούσε τους πολίτες στις διαδηλώσεις εν μέσω lockdown, για τις οποίες αναλάμβανε την ευθύνη; Όταν στεκόταν αντίθετος στην τηλεργασία και στην τηλεκπαίδευση;
Να θυμηθούμε τι έλεγε για τα εμβόλια που δεν υπάρχουν; Όταν ζητούσε να χορηγηθεί στους πολίτες ένα φάρμακο το οποίο δήθεν η κυβέρνηση δεν έδινε στους πολίτες όταν το CDC των ΗΠΑ έλεγε «μην το πάρετε, είναι για μοσχάρια και αγελάδες»; Όταν μιλούσε για ξεστοκάρισμα εμβολίων; Όταν εναντιωνόταν στην υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό; Όταν μιλούσε για εθελοντική υποχρεωτικότητα; Όταν έλεγε ότι το υποχρεωτικό εμβόλιο είναι οικονομικός εκβιασμός για τους αδύναμους;
Όσον αφορά την εκδήλωση ψυχραιμίας, τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την άποψη, ότι για την Αριστερά η κανονικότητα δεν είναι ευκαιρία; Τις οργίλες και εμπρηστικές δηλώσεις του ουσιαστικού αντιπροέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλου Πολάκη; Τις Κουφοντινιάδες στους δρόμους της Αθήνας; Τις δηλώσεις, ότι ο πρωθυπουργός «παριστάνει τον τροχονόμο στα καρτέλ και ο υπουργός του τον εξωγήινο»; Τις δηλώσεις, ότι ο πρωθυπουργός «συνεχίζει αμέριμνος τις διακοπές του»; Τις δηλώσεις περί χούντας και ανελευθερίας;
Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα, αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε νοσήσει πριν από ένα χρόνο και έκανε τότε τις ίδιες ακριβώς δηλώσεις, που έκανε προχθές; Πολύ διαφορετικά. Και ασφαλώς πολύ καλύτερα. Διότι στη θέση του στείρου τοξικού αντιπολιτευτικού λόγου, θα είχαν ακουστεί οι δεκαεπτά λογικές λέξεις, των προχθεσινών του δηλώσεων.
