Της Βίβιαν Ευθυμιοπούλου
Ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης έχει κερδίσει τις εντυπώσεις (και όλες τις εκλογικές μάχες που έδωσε στην πολιτική του καριέρα) ως τεχνοκράτης. Όμως, ένας προσεκτικός ακροατής των λόγων που εκφωνεί τα τελευταία χρόνια και βέβαια οι αναγνώστες των άρθρων που δημοσιεύει στον Τύπο γνωρίζουν ότι το δυνατό του όπλο είναι η βαθιά του μόρφωση και η μεγάλη θεωρητική του κατάρτιση στα πεδία της πολιτικής θεωρίας, της πολιτικής επιστήμης και της κοινωνιολογίας που έχει άλλωστε σπουδάσει.
Ο Πρωθυπουργός ξέρει πάνω απ'όλα πως λειτουργούν οι κοινωνίες, γνωρίζει τους νόμους που διέπουν τα πολιτικά φαινόμενα και τις συμπεριφορές στον κοινωνικό βίο, αντιλαμβάνεται την έννοια του ιστορικού χρόνου (κάτι ευρύτερο από τη στενή έννοια του “πολιτικού χρόνου”) και της ιστορικής συγκυρίας. Ξέρει πως γράφεται η ιστορία.
Δεν διστάζουμε να δηλώσουμε ότι μας θάμπωσε με την πρώτη του ομιλία ως Πρωθυπουργός γιατί δεν εξεφώνησε απλώς τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Ξεδίπλωσε ένα όραμα, μας έδειξε πως θα λειτουργεί μια κοινωνία του μέλλοντος, παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις ως αυτό που είναι: πολλές και μικρές αλλαγές στον τρόπο διοίκησης, στη φιλοσοφία διαχείρισης, στη σχέση μας με το δημόσιο χώρο, τη συνομιλία μας με το περιβάλλον.
Προφανώς και τα οικονομικά μέτρα που εξήγγειλε ήταν πολύ σημαντικά καθώς οι ίδιοι οι πολίτες ιεραρχούν την οικονομία και την ανάγκη ανασυγκρότησής της ψηλά στις προτεραιότητες που πρέπει να έχει η χώρα. Όμως είναι στα πέντε μεγάλα έργα και στα μέτρα για το περιβάλλον που διακρίναμε τον πραγματικό οραματιστή Μητσοτάκη. Τα έργα αυτά είναι σημαντικά όχι μόνο για το μέγεθός τους αλλά γιατί είναι δηλωτικά μιας φιλοσοφίας, μιας διαφορετικής αντίληψης για τη χρήση της δημόσιας γης, τη νομή της δημόσιας περιουσίας, την αντίληψη ότι δεν πρέπει να υπάρχουν Έλληνες καταδικασμένοι να ζουν για πάντα σε υποβαθμισμένες συνοικίες (αναφερόμαστε στο έργο της απομάκρυνσης των φυλακών από τον αστικό ιστό), την αντίληψη ότι το περιβάλλον, το λίκνο της πολιτιστικής μας κληρονομιάς και της ίδιας μας της ύπαρξης δεν μας ανήκει αλλά κάθε γενιά είναι ο προσωρινός του διαχειριστής και είναι επιφορτισμένη να το παραδώσει ακέραιο στις επόμενες γενιές.
Η μικρή χώρα της περιφέρειας διεκδικεί το δικαίωμα να διαχειρίζεται το δημόσιο χώρο, τον αέρα που αναπνέει και τη θάλασσά της με τον τρόπο που το κάνουν οι ισχυρές δημοκρατίες του πλανήτη. Αλλά και στα επιμέρους της διοίκησης. Η ψηφιακή διακυβέρνηση και η απλοποίηση των διαδικασιών, η υπόσχεση ότι ο πολίτης θα σταματήσει να κάνει τον κλητήρα του κράτους και οι αρμοδιότητες μεταξύ των φορέων θα προσδιοριστούν επακριβώς ώστε να μην διαφεύγουν του ελέγχου και της λογοδοσίας.
Μένει να δούμε τι θα παράγει το όραμα του Μητσοτάκη όταν θα εφαρμοστεί στο πεδίο της πολιτικής.
Πώς θα διαμορφωθεί το πολιτικο σύστημα αν το κράτος μεταρρυθμιστεί με τον τρόπο που ο Πρωθυπουργός περιέγραψε;
Τι θα εκφράζουν τα κόμματα μέσα σε αυτό το αναγεννημένο πολιτικό σύστημα;
Ποιο θα είναι το πολιτικό μέλλον όταν ο διαχωρισμός αριστερά-δεξιά έχει ξεπεραστεί στην πράξη με το άλμα στο μέλλον;
Όλα αυτά είναι συναρπαστικά και πάνω απ'όλα αισιόδοξα. Μετά από δέκα χρόνια μπορούμε για πρώτη φορά να αισιοδοξούμε αλλά προσγειωμένοι και με τα δύο πόδια στη Γη.
