Όσα γράφτηκαν και ακούστηκαν μετά την επίθεση στην οικία του δημοσιογράφου του ΣΚΑΙ Άρη Πορτοσάλτε εξηγούν σε όσους είχαν την απορία, αν υπήρχαν και κάποιοι, γιατί την πρώτη δημόσια εκδήλωση για την τρομοκρατία η ελληνική πολιτεία τη διοργάνωσε σχεδόν στα κρυφά και πέρασε εντελώς απαρατήρητη.
Το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων μετέδωσε την είδηση και αυτής της επίθεσης χαρακτηρίζοντάς την "παρέμβαση". Η λέξη παρέμβαση χρησιμοποιείται για να περιγράψει την επί ίσοις όροις συμμετοχή στο δημοκρατικό διάλογο. Οι επιθέσεις και η πολιτική βία βρίσκονται στον αντίποδα της έννοιας της παρέμβασης και περιγράφονται με τη λέξη "επιβολή" και μάλιστα δια της βίας.
Όταν εν έτει 2020, το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων υιοθετεί τον τρόπο που οι ίδιοι τραμπούκοι περιγράφουν τις πράξεις τους για να τις εκλογικεύσουν δηλαδή για να τις υπερασπιστούν ως νόμιμες και δικαιολογημένες, τότε δεν χρειάζεται να απορούμε γιατί έχουμε τόσο μεγάλη δυσκολία να καταδικάσουμε όλοι μαζί τη βία χωρίς "ναι μεν αλλά" και αστερίσκους.
Μπορούμε να φανταστούμε επίσης τι έχουν βιώσει επί δεκαετίες οι συγγενείς των θυμάτων της τρομοκρατίας, θύματα και οι ίδιοι όταν στην τραγική απώλεια του οικείου της έπρεπε να ζήσουν την ντροπή που τους προκαλούσε η καχυποψία της κοινωνίας: "Για να γίνει στόχος των τρομοκρατών, κάτι θα είχε κάνει". Ή ακόμα σε περιπτώσεις τα τελευταία χρόνια που εφημερίδες έπεσαν θύματα τέτοιων επιθέσεων όπως η Athens Voice, οι δημοσιογράφοι της ήρθαν αντιμέτωποι με την ερώτηση "Γιατί σας έκαψαν, τι γράψατε;".
Ήρθε όμως η ώρα να μπει ένα τέλος σε αυτό και θα το καταφέρουμε, όταν δώσουμε αυτόν τον αγώνα ανοιχτά, χωρίς ντροπή και φόβο.
Καταρχάς η ελληνική πολιτεία, ας πιάσει το θέμα της "Ημέρας για τα Θύματα Τρομοκρατίας" από την αρχή. Σοβαρά. Οργανωμένα. Η ημέρα αυτή πρέπει να οριστεί με απόφαση της Βουλής. Να προηγηθεί συζήτηση στην Ολομέλεια του σώματος όπου όλα τα πολιτικά κόμματα θα πάρουν το λόγο και θα δούμε τι θα έχει να μας πει για το θέμα και ο ΣΥΡΙΖΑ. Να καταγραφούν όλα στα πρακτικά της Βουλής και να μείνουν "Κτήμα ες αεί".
Είναι βασικό να γίνει αυτή η συζήτηση στη Βουλή για να σταματήσουν κάποιοι να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.
Την ίδια στιγμή πρέπει τα ίδια τα θύματα να μιλήσουν. Να διοργανώσουν οι ίδιοι μια ημερίδα και να προσκαλέσουν τα κόμματα και τον Τύπο και να τους βάλουν να ακούσουν όσα έχουν να πουν, ανοιχτά.
Ήρθε, λοιπόν, η ώρα να γίνει αυτή η συζήτηση επίσημα, ανοιχτά και να ειπωθούν όλα. Και όσοι εκλογικεύουν την πολιτική βία να μιλήσουν κι αυτοί ανοιχτά, να καταλάβουν όλοι τις θέσεις τους.
Αν και στην Ελλάδα τίποτα δεν είναι απολύτως σοβαρό και κάθε γεγονός ενέχει και την αυτογελοιοποίησή του (οι Ρουβίκωνες είναι χαρακτηριστική περίπτωση γελοίων υποκειμένων) η ανοχή στην πολιτική βία δεν επιτρέπει στη χώρα να ανασυνταχθεί γιατί θα λειτουργεί πάντα ως οδός διαφυγής για όσους η πολιτική αστάθεια και ανασφάλεια είναι η ικανή και αναγκαία συνθήκη της πολιτικής τους ύπαρξης, για όσους δεν έχουν καταθέσει ούτε μία θετική πρόταση, για όσους πολιτεύονται σε συντρίμμια. Αρκετά με όλους αυτούς. Αρκετά.
