Τη μέρα «εξόδου» του Μίκη Θεοδωράκη από τον παρόντα χρόνο, ο Θανάσης Γκαβέλας και ο Σωτήρης Γκαραγκάνης «ως ένα», έφταναν στο τέρμα και ανέβαιναν στο πρώτο σκαλί του βάθρου στους παραολυμπιακούς στο Τόκιο.
Τα μάτια του Σωτήρη είναι τα «φτερά» στα πόδια του Θανάση. Η ψυχή του Θανάση γεμίζει ορμή το βλέμμα του Σωτήρη.
Η «χορογραφία» της νίκης τους, αποτυπωμένη σε μια συγκλονιστική φωτογραφία.
Κινούνται παράλληλα στο ίδιο ύψος.
Ο ένας κάνει το διασκελισμό με το αριστερό πόδι, μπροστά. Ο άλλος με το δεξί. Και το ανάποδο.
Το αριστερό χέρι του ενός σταθερό στο ύψος του στήθους. Το δεξί χέρι του άλλου εξίσου σταθερό στο ίδιο σημείο.
Με τα δάχτυλά τους κρατάνε κι οι δυο ένα μικρό ελαστικό ανθεκτικό σχοινί.
Αυτό τους «υποχρεώνει» στη σύζευξη. Στην ίδια διαδρομή. Στον ίδιο ρυθμό. Προς τον ίδιο προορισμό και σκοπό.
Η εικόνα των δυο αθλητών μας, σχηματοποίησε εντός μου αυτά που ένιωθα και σκεφτόμουν, μετά την αναγγελία θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη.
Εξανεμίστηκαν τα επίθετα που θα χωρούσαν μπροστά από το ονοματεπώνυμο του ανδρός, και μου έμεινε η εικόνα και οι ταυτίσεις.
Τον Μ.Θεοδωράκη να κρατά και να κρατιέται με ένα μικρό σχοινάκι, χέρι χέρι με την Ελλάδα. Σε απόλυτη σύζευξη.
Να προχωράει με διασκελισμούς μπροστά, χωρίς να ψάχνει ποιο πόδι θα πατήσει πρώτο. Το βήμα, τον ρυθμό, τον σκοπό, τον υπαγόρευε στο τέλος πάντα το «σχοινάκι».
Η πατρίδα. Την οποία ανέβαζε στη συνείδηση των Ελλήνων και την αποθέωνε στα μάτια των ξένων. Μαζί της, έτρεξε 96 ολόκληρα χρόνια. Από ήττες σε νίκες, από συντριβές, σε ανατάσεις. Και αριστερός και δεξιός και στο τέλος απλώς ένας Έλληνας της κορυφής, στην κορυφή.
