Του Ισίδωρου Παχουνδάκη*
Έπειτα από αυτές τις δυο παραδοχές του D.Boaz, ας δούμε το Ελληνικό παράδειγμα. Στην Ελληνική Κοινωνία διαπιστώνουμε ότι με ιδιαίτερη φροντίδα, επιμελώς και μεθοδικά, μερίδα της κοινωνίας έχει αποκλείσει και επιβάλλει τις επιθυμίες της στην παραγωγική κοινωνία προκειμένου η πρώτη να ικανοποιεί τις δικές τις ανάγκες και επιθυμίες κατά το δοκούν των ατομικών και συντεχνιακών συμφερόντων που έτυχαν και σε άλλες περιπτώσεις μεθόδευσαν ώστε να βρεθούν στα ηνία της εξουσίας με οιονδήποτε θεμιτό η αθέμιτο, εκβιαστικό η μη τρόπο.
Περιφράξαμε το χωράφι μας και κάναμε την παραγωγή του αναγκαστικά περιζήτητη για τους άλλους αφού πρώτα φροντίσαμε να δημιουργήσουμε νόμους και συνθήκες που να αποκλείουν οποιαδήποτε άλλη πρωτοβουλία και ενέργεια που θα έβλαπτε το ατομικό η/και συντεχνιακό μας συμφέρον. Μετά το ανατολίτικο αλισβερίσι και προστασία αναγκάσαμε τους υπόλοιπους να αγοράζουν και να προμηθεύονται τα αγαθά και τις υπηρεσίες που προσφέραμε μόνο από το δικό μας κρατικό η φίλων –που πουλούσαμε προστασία- χωράφι και εξυπακούεται ότι τα αγαθά και οι υπηρεσίες δεν ήταν και είναι προσαρμοσμένες στις ανάγκες και επιθυμίες των άλλων, αλλά στις δικές μας ατομικές και συντεχνιακές ανάγκες προκειμένου να εδραιώσουμε τις θέσεις εξουσίας που καταλάβαμε. Δημιουργήσαμε λοιπόν προϊόντα και υπηρεσίες που αρέσουν και εξυπηρετούν μόνον εμάς και αναγκάζουμε τους άλλους να ψωνίζουν από εμάς καθώς εάν και εφόσον τολμούν να ψωνίσουν από αλλού η από το εξωτερικό αυτομάτως θα αποκλείονται, θα αμφισβητούνται, θα λοιδορούνται, θα διαπομπεύονται, τις διαπιστώσεις αυτές μπορούμε να τις δούμε στην καθημερινότητα μας σε όλους τους τομείς της ζωής μας Δημόσιες υπηρεσίες, Κρατικά Πανεπιστήμια, Κρατική εκπαίδευση κλπ.
Αυτή η εγωτική εσωστρέφεια η οποία έχει επιβληθεί από άκρη σε άκρη της ζωής μας συνθλίβοντας κάθε καινοτομία, κάθε όνειρο δημιουργίας του ατόμου, δομεί προσωπικότητες ad hoc ευνουχισμένες που έχουν να επιλέξουν μόνον συγκεκριμένους δρόμους και όχι άλλους η να χαράξουν νέους. Το Κράτος επιλέγει μεθοδευμένα ποιους θα δεχτεί και ποιους θα αποκλείσει αναπαράγοντας κατ αυτόν τον τρόπο τον δυστυχή εαυτό του.
Συνέπεια όλων αυτών των αντιλήψεων, πρακτικών, τρόπων και σχημάτων σκέψης που κυριάρχησαν και συνεχίζουν να κυριαρχούν ιδεολογικά στην κοινωνία μας είναι να μην μπορεί κανείς άλλος πέραν της Δημόσιας Διοίκησης η ελέω αυτής, να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ατομικής ανάπτυξης και επιχειρηματικότητας που θα προσφέρει στους άλλους βάσει των αναγκών και επιθυμιών του Άλλου.
Θεωρούμε ότι το κράτος –που άλλωστε εμείς είμαστε- θα πρέπει να απελευθερώσει την κοινωνία και την οικονομία από τα δεσμά της προστασίας -και όχι να ρυθμίσει για ακόμη μια φορά παραχωρώντας προνόμια- όλων αυτών που μπορούν με νόμους, τροπολογίες, ευνοϊκές ρυθμίσεις και υπουργικές αποφάσεις να επιβάλλουν στους άλλους πως θα ζουν, πως θα σκέφτονται, πως θα πράττουν, τι θα σπουδάζουν, πως θα σπουδάζουν κλπ ας αφήσουν την κοινωνία και την ελεύθερη αγορά να αποφασίσουν για το τι χρειάζονται, για το τι ταιριάζει σε αυτές, τι επιθυμούν, ποιες είναι οι δικές τους ανάγκες, το κράτος-πατέρας ας κατανοήσει ότι το παιδί του ενηλικιώθηκε.
*Ο Ι. Παχουνδάκης είναι Αναπλ. Πρόεδρος του Συμβουλίου Διοίκησης του St. Thomas Polytechnic in Singapore
