Οι ερωτήσεις που πρέπει να απαντήσουν όποιοι έχουν αναλάβει το στρατηγικό σχεδιασμό του ΣΥΡΙΖΑ για τους επόμενους μήνες είναι οι εξής:
1. Τα μεγάλα ανοιχτά ζητήματα που απασχολούν τη δημόσια συζήτηση διεθνώς, οι θηριώδεις ανισότητες που δημιουργεί η συγκέντρωση του πλούτου, το κερδοσκοπικό καπιταλιστικό κεφάλαιο που πιέζει τις χρηματαγορές δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας σε χώρες που προσπαθούν να ανακάμψουν, οι αλλαγές στο εργασιακό τοπίο, η κλιματική κρίση, δείχνουν προνομιακά πεδία για την Αριστερά.
Γιατί σε αυτή τη δημόσια συζήτηση ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει αναπαράγοντας απλώς πολυκαιρισμένα συνθήματα παροπλισμένων συνδικαλιστών της δεκαετίας του '80 και του '90, με όλη τη σχετική σημειολογική γραφικότητα (διαρκείς και με κάθε αφορμή αναφορές στον Πινοτσέτ και στη Χούντα) ενώ στη νεολαία στην οποία καταγράφει σημαντική εκλογική επιρροή απευθύνεται αποκλειστικά στη βάση των πολιτικών ταυτοτήτων και με την αστυνομοφοβία;
2. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ανακτήσει στο ελάχιστο την εμπιστοσύνη των πολιτών με αποτέλεσμα να μην τον βλέπουν ως κυβερνητική εναλλακτική;
Αυτές οι δύο θεμελιώδεις ερωτήσεις έχουν τεθεί επανειλημμένως και έχουν αναλυθεί ad nauseam. Συνήθως η ανάλυση αφορά το «ζήτημα Πολάκη» που ο κ. Τσίπρας δείχνει απρόθυμος να διαχειριστεί προφανώς γιατί θεωρεί ότι κάτι του προσφέρει.
Στην πραγματικότητα τα δύο παραπάνω προβλήματα πηγάζουν από την έλλειψη ταυτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Άπαξ και λυθεί το θέμα της ταυτότητας όλα αυτά μπορούν να απαντηθούν.
Από το 2018 ακόμα, γράφουμε ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ, η συγκυβέρνηση με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ άλλαξε θεμελιωδώς και την ταυτότητά του και για να συνεχίσει έκτοτε θα έπρεπε να προχωρήσει σ' ένα ριζικό rebranding, μια διαδικασία που θα όριζε από την αρχή τη θέση του στο πολιτικό χάρτη και τις βασικές του αρχές. Αντί όμως να προχωρήσει στο rebranding διατήρησε την πολιτική μνήμη, τους τόνους και την αισθητική των ΑΝΕΛ στο πρόσωπο του κ. Π. Πολάκη, ενώ έχασε τη μοναδική ευκαιρία που του έδωσε η πανδημία να αναβαθμιστεί ως υπεύθυνη δύναμη που έχει μάθει από τα λάθη της και μπορεί να πολιτευθεί με γνώμονα το κοινό συμφέρον.
Η ανοιχτή εκλογική διαδικασία για την εκλογή προέδρου είναι μεν μονόδρομος αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι το αναγκαίο rebranding.
Για την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί το γερό του χαρτί που δεν είναι άλλο από τον κ. Αλέξη Τσίπρα: έναν υπερταλαντο;yχο, δεινό παίκτη της πολιτικής, χωρίς τον οποίο κανείς δεν μπορεί να φανταστεί τον ΣΥΡΙΖΑ και να υπάρχει ακόμα σε αυτή τη μορφή.
Με κάποια έννοια ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πιο αρχηγικό από τα κόμματα της Βουλής και το πολιτικό του μέλλον είναι στα χέρια του αρχηγού του.
Θα έχει ενδιαφέρον να δούμε για πόσο θα προχωρήσει έτσι: χωρίς ξεκάθαρη πολιτική ταυτότητα, με την πολιτική μνήμη των ΑΝΕΛ, τον κ.Πολάκη, να κρατά μακριά του κάθε δημοκρατικό πολίτη και με συμμάχους που μάλλον κακό του προκαλούν.
Μόνη δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ ο αρχηγός του. Ας μην βιαστούν κάποιοι να κάνουν συγκρίσεις με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου γιατί το ΠΑΣΟΚ είχε οργανωθεί ως κόμμα μέχρι και sτο τελευταίο χωριό και λειτουργούσε ως η ραχοκοκαλιά του συνδικαλιστικού κινήματος.
Ο κ. Τσίπρας είναι άλλη περίπτωση, ενδιαφέρουσα. Πιστεύουμε ότι μόλις τώρα έχει αρχίσει να γράφει τη δική του ιστορία χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι αυτή θα ταυτιστεί και με την επιτυχία πορεία του ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον.
