Το διαβάσαμε εκατοντάδες φορές. Το ακούσαμε ακόμα περισσότερες. Σε αρκετούς από εμάς, φέρνει στο μυαλό τα συνθήματα από το Φεστιβάλ Γούντστοκ του 1969, από τους Χίπηδες και από το Κίνημα των Λουλουδιών. Ωστόσο το σύνθημα «είμαστε με τον άνθρωπο και την ειρήνη», μετά από τη σφαγιαστική Ρωσική εισβολή, φαντάζει τόσο υποκριτικό.
Οι υποκριτές που χρησιμοποιούν αυτό το σύνθημα και το κοτσάρουν από τα πανό των διαδηλώσεων τους, μέχρι τους λογαριασμούς τους στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και από τις συνεντεύξεις τους μέχρι τις εκδηλώσεις του γελοίου ακτιβισμού τους, δεν απαντούν στο βασικό και λογικό ερώτημα, που εγείρεται αμέσως μετά το άκουσμα του συνθήματος.
Το ερώτημα είναι απλό. Με ποιον άνθρωπο είμαστε; Με αυτόν που επιτίθεται ή με αυτόν που αμύνεται; Με αυτόν που εισβάλει ή με αυτόν που υπερασπίζεται τη χώρα του; Με αυτόν που σκοτώνει ή με αυτόν που σκοτώνεται;
Και ναι. Όλοι θέλουμε την ειρήνη. Ειδικά οι χώρες της Ευρώπης που μεγαλούργησαν αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μέσα σε συνθήκες ειρήνης. Ωστόσο περισσότερο ειρηνιστές από όλους εμάς, ήταν όλοι όσοι, όπως αποδείχθηκε μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, ήταν στη μισθοδοσία των Σοβιετικών. Όλοι θυμόμαστε το σοβιετικής έμπνευσης σύνθημα «Όχι στο κυνήγι των εξοπλισμών, ζήτω η φιλία των λαών», που προέκυψε μετά από την εξουθένωση της Σοβιετικής οικονομίας από την ένταση των εξοπλιστικών της προγραμμάτων. Και περισσότερο φιλειρηνιστές παρά ποτέ, σήμερα είναι όλοι όσοι εξακολουθούν να προωθούν τα συμφέροντα της Ρωσικής πολιτικής στον τόπο μας.
Όμως τι πιστεύουν οι οπαδοί «του ανθρώπου και της ειρήνης» για την Ελλάδα; Τι δηλώνουν, ότι θα πράξουν, σε περίπτωση που η χώρα μας δεχθεί επίθεση από έναν εχθρικό στρατό; Πώς θα αντιμετωπίσουν τον ξένο εισβολέα;
Οι απαντήσεις δίνονται μέσα από τα επίσημα έγγραφα και τις δηλώσεις του «ειρηνόφιλου» και πουτινόφιλου κόμματος, που δίνει τον ρυθμό και τον παλμό σε όλη την αντιπολίτευση, από το ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το κόμμα Βαρουφάκη. Του κόμματος που αντιπροσωπεύει στη χώρα μας, μια φίρμα που έχει εξαφανιστεί από τη δεκαετία του ’90. Του κόμματος που απολαμβάνει μιας ιδιότυπης ασυλίας, από όλο το πολιτικό φάσμα, αφού όλοι το θεωρούν γραφικό και ακίνδυνο.
Ήδη από το 19ο Συνέδριό του, το ΚΚΕ ανέφερε ότι «σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την “ειρήνη” με το πιστόλι στον κρόταφο».
Και επειδή αρκετοί από εμάς μπορεί να μην αντιλαμβανόμαστε πλήρως το μεγαλείο αυτών των θέσεων, το κομματικό έντυπο του ΚΚΕ, έχει προσφέρει κατά καιρούς ειδικές επεξηγήσεις για τις θέσεις αυτές. Έτσι στο ερώτημα: «Τι σχέδιο έχει το Κόμμα σε περίπτωση τουρκικής εισβολής, πώς θα αντιδράσουμε;», απαντά με επιχειρήματα που απογυμνώνουν την περίφημη υπεράσπιση του «ανθρώπου και της ειρήνης».
Έτσι διαβάζουμε στις θέσεις του 20ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, ότι «ο πόλεμος αποτελεί σύμφυτο φαινόμενο του καπιταλισμού και κάθε εκμεταλλευτικής κοινωνίας. Η ιμπεριαλιστική "ειρήνη" προετοιμάζει τους νέους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Άλλωστε ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα..».
Διαβάζουμε σε ανάλυση του Ριζοσπάστη (φύλλο της 4ης Μαρτίου 2017) ακόμα αναφορές από τα Άπαντα του Λένιν: «Σαν να βρίσκεται η ουσία στο ποιος επιτέθηκε πρώτος, και όχι ποιες είναι οι αιτίες του πολέμου, οι σκοποί που ο πόλεμος βάζει μπροστά του και οι τάξεις που τον διεξάγουν».
Διαβάζουμε ακόμα επεξηγηματικές αναφορές, από το βιβλίο του Λένιν, «Ο πόλεμος και η σοσιαλδημοκρατία της Ρωσίας», όπου αναφέρεται, οι κομμουνιστές «θα χρησιμοποιήσουν την οργανωτική πείρα και τους δεσμούς της εργατικής τάξης για να δημιουργήσουν τις παράνομες μορφές πάλης για τον σοσιαλισμό, οι οποίες ανταποκρίνονται σε εποχή κρίσης και ενώνουν τους εργάτες όχι με την αστική τάξη της χώρας τους μα με τους εργάτες όλων των χωρών... Η μετατροπή του ιμπεριαλιστικού πολέμου σε εμφύλιο πόλεμο είναι το μοναδικά σωστό προλεταριακό σύνθημα».
Σύμφωνα λοιπόν με τη λογική, όσων διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για τον άνθρωπο και την ειρήνη, μαθαίνουμε ότι άλλο η «ειρήνη» και άλλο η «ιμπεριαλιστική ειρήνη». Επίσης μαθαίνουμε ότι σε περίπτωση εισβολής από την Τουρκία, θα πρέπει να περιμένουμε, εκδήλωση εμφυλίου πολέμου από το ΚΚΕ.
Για εμάς οι θέσεις του ΚΚΕ -που έχουν μεταλαμπαδευτεί και στη μοντέρνα του έκδοση που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ για τον άνθρωπο και την ειρήνη, είναι βαθιά υποκριτικές και θα έπρεπε να είχαν οδηγήσει τον παρία του εγχώριου πολιτικού φάσματος στην άκρη, μαζί με το αντίστοιχο ακροδεξιό ολοκληρωτικό μόρφωμα.
