Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Εκείνοι που τον ξέρουν, που τον έχουν συναντήσει και μίλησαν ή μιλούν μαζί του, μόνο καλά λόγια έχουν να πουν γι' αυτόν. «Είναι ένας ιδιαίτερα γλυκός και αξιοπρεπής άνθρωπος, με έντονα επάνω του τα σημάδια από το τσάκισμα που έχει υποστεί. Αλλά παλεύει και δεν χάνει την ελπίδα του. Κάθε φορά που τον συναντώ, πραγματικά γλυκαίνει η καρδιά μου», μας είπε μία φίλη που τον βοηθά στην επικοινωνία, και του στέκεται.
Μιλάμε για τον Λεωνίδα Κουρσούμη, τον άνθρωπο που έστησε το Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων, μία μικρή επιχείρηση με πολύ μεγάλη καρδιά.
Δεν θα πούμε πολλά. Απλώς ότι σήμερα, στον νέο και μόνιμο πια χώρο του, το Παλαιοβιβλιοπωλείο των Αστέγων διοργανώνει μία μικρή γιορτή, κάνει εγκαίνια μ' άλλα λόγια, και μας καλεί όλους να περάσουμε για ένα κρασί και για δυο κουβέντες από εκεί. Ξέρουμε πως είναι γιορτινές ημέρες, ξέρουμε πως όλοι έχουμε, πως όλοι έχετε δουλειές, ξέρουμε πως (βέβαια) όλοι θέλουμε όσο τίποτε άλλο να λάβουμε μέρος στις συζητήσεις για τα επείγοντα θέματα των ημερών, και στους λογής τρανούς διαξιφισμούς, νιώθεται αυτό, ή και να αλλάξουμε τον κόσμο — ναι, ισχύουν όλα αυτά. Και δεν είναι κακό. Αλλά επίσης ισχύει, επίσης ΥΠΑΡΧΕΙ και αυτό. Και είναι κάτι χειροπιαστό, κάτι ανθρώπινο? πολύ ανθρώπινο. Με κάθε καλή έννοια της λέξης.
Αν λοιπόν σάς βγάλει ο δρόμος από τη Σούτσου σήμερα, μπείτε στον νέο χώρο του Παλαιοβιβλιοπωλείου των Αστέγων και καθίστε δέκα λεπτά εκεί. Αν πάλι δεν σας βγάλει, φροντίστε να περάσετε μιαν άλλη μέρα. Και να πάρετε ένα βιβλίο. Θα είναι καλό, και θα είναι καλό για όλους.
Κλείνουμε αυτό το μικρό σημείωμα με δυο λόγια που είχαμε την τιμή να μας πει ο ίδιος ο κύριος Κουρσούμης. Σας ευχαριστώ όλους για την προσοχή — και για τις κοινοποιήσεις. Ιδού:
* * *
Έχουν περάσει δέκα μήνες από την ημέρα που μας δόθηκε ο χώρος της οδού Πειραιώς με γενναιοδωρία. Ήταν το πρώτο δώρο μετά από πολλά χρόνια που ξεκίνησε από την ανεργία και έφτασε να ζήσω άστεγος περισσότερο από δεκαεπτά μήνες. Ήταν μήνες τραγικοί. Κατέβαινα συνεχώς σε μια κατάθλιψη, δεν μιλούσα για το τι αντιμετώπιζα. Μπορώ να πω πως έπαιζα θέατρο από την υπεροψία μου.
Ήρθε ένα πρωινό η σκέψη να το αλλάξει. Αυτό πίστεψα: να βρω τρόπο να μιλήσω, να πω πως έζησα άστεγος. Τον Σεπτέμβριο του 2018, μου είχε δοθεί ένας αποθηκευτικός χώρος για να μένω. Μίλησα με δυο αστέγους που είχα γνωρίσει και τους είπα: αντί να μαζεύουμε βιβλία και να τα δίνουμε σε παλαιοβιβλιοπωλεία για 5 ευρώ τα 50 ή 60 βιβλία, να φτιάξουμε εμείς ένα παλαιοβιβλιοπωλείο. Το κυριότερο όμως ήταν πως έπρεπε να μιλήσουμε ανοιχτά και δίχως υπεκφυγές πως είμαστε άστεγοι.
Αυτό ήταν το πρώτο βήμα. Έγινε με μια ανάρτηση στο Facebook και ξεκίνησε μετα από τη δημοσίευση στη Lifo ενός κειμένου του κυρίου Θοδωρή Αντωνόπουλου, να μας έρχονται βιβλία. Αυτό μας εντυπωσίασε και μας συγκινεί καθημερινώς. Το επόμενο που έγινε ήταν να με επισκεφτεί ο κύριος Στέφανος Τ. (μου έχει ζητήσει να μην τον αποκαλύψω) και μας έδωσε τον χώρο της οδού Πειραιώς.
Εκεί έγινε το θαύμα.
Ξεκινήσαμε να βλέπουμε τα πρόσωπα των ανθρώπων που μας στηρίζουν κι εμείς να έχουμε ένα μεροκάματο. Βρήκαμε ένα σπίτι να μένουν οι δύο φίλοι —οι πρώτοι φίλοι άστεγοι— και να πληρώνονται τα νοίκια τους εδώ και δέκα μήνες, και τα έξοδά τους. Έχουν ένα μεροκάματο.
Έχει γίνει μια τεράστια αλλαγή. Ένα θετικό βήμα προς τα μπρος. Τους τελευταίους δυο μήνες ετοιμάσαμε τον μόνιμο χώρο. Αυτό κι αν είναι το θαύμα.
Όλη αυτή η πορεία μού δίνει ξανά την ευκαιρία να πω ότι οι άνθρωποι κοιτάζουν και δίνουν απλόχερα. Αυτή η απλοχεριά τους μας τα έδωσε όλα και μας κάνει να πούμε πως δεν το βάζουμε κάτω και δεν τους ξεχνάμε. Ελπίζουμε στην πορεία να ετοιμάσουμε και κάποιες θετικές κινήσεις ώστε έστω και πέντε ή έξι συνάνθρωποί μας άστεγοι να έχουν κι αυτοί ένα μεροκάματο κι ένα σπίτι.
Πολυλόγησα όμως. Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες σας κάθε καλό και πολλές χαρές κι επιτυχίες για τη Νέα Χρονιά.
