Εν μέσω υγειονομικής κρίσης κάποιοι θεοσεβούμενοι, μεταξύ αυτών και μια κυβερνητική βουλευτίνα καθώς και μια καθηγήτρια επιδημιολογίας, με βαθιά την πίστη πως η πίστη τους προστατεύει από ιούς, μετέλαβαν των αχράντων μυστηρίων (και το διατυμπάνισαν, υπό μορφή παρότρυνσης προς τους γνωμακολούθους τους). Ουδεμία έκπληξη: Οι χριστιανοί ξέρουν πως πιστεύουν. Και καμία εμπειρική απόδειξη, κανένα επιστημονικό εύρημα, καμία ανάλυση εργαστηρίου, δεν μπορεί να προσαχθεί και να γίνει δεκτή κόντρα στο σύστημα των πιστεύω τους.
Λίγα χρόνια νωρίτερα, εν μέσω οικονομικής κρίσης, κάποιοι συριζάρχοντες και λοιποί συριζολάτρες διατυμπάνιζαν πως δεν υπήρχε ούτε μια πιθανότητα στο εκατομμύριο οι ισχυροί της Ευρώπης, το όλο πολιτικό της σύστημα, οι δανειστές μας κοκ, να μην υποταγούν στην πολιτική τους βούληση. Ουδεμία έκπληξη: Οι μαρξιστές πιστεύουν πως ξέρουν. Και κανένα εμπειρικό δεδομένο, κανένα λογικό επιχείρημα, καμία ανάλυση στοιχείων δεν μπορεί να κλονίσει τη «γνώση» τους.
Άλλωστε ο Μαρξισμός, ως –ακλόνητο και μη επιδεκτικό κριτικής ή αμφισβήτησης- θεωρητικό υπόστρωμα της γνώσης τους, έχει προεξοφλήσει αλλά και προδεσμεύσει το αναπόφευκτο τέλος της ιστορίας. Μόνο που ο όρος «τέλος», εν προκειμένω, έχει όχι μόνο την έννοια της κατάληξης, αλλά και ένα εσχατολογικό/τελολογικό/ηθικό περιεχόμενο: μιλάμε για ένα ένα είδος συνωμοσίας/σύμπλευσης του νομοτελειακού με το καλό, όπως τόνιζε ο Καστοριάδης, που καθιστά επιτρεπόμενη κάθε μέθοδο, κάθε μεθόδευση, κάθε σύμπλευση, κάθε συμμαχία, προκειμένου το ιστορικώς άφευκτον και ηθικώς δικαιωμένο να φτάσει νωρίτερα στην εκπλήρωση. (Αφού ο φιλελεύθερος καπιταλισμός εμπεριέχει εγγενώς ανισότητες, αυτές δε οφείλονται όχι μόνο σε άνιση επίμοχθη προσπάθεια ή σε άνισες φυσικές ικανότητες των ανθρώπων –αν υποθέσουμε πως υπάρχουν ανισότητες δεξιοτήτων μη οφειλόμενες στις ανισότητες ευκαιριών-, αλλά και σε πλούσιες κληρονομιές, τύχη, αδίστακτες πρακτικές και μια σπανίως ηθικώς ανεπίληπτη, έστω και αν πηγαίνει αρκετές γενεές πίσω, πρωτογενή σώρευση κεφαλαίου, η ανηθικότητά του είναι δεδομένη. Άρα εξ αντιδιαστολής δεδομένη είναι και η ηθικότητα του ιδεολογικού του αντίποδα).
Όταν λοιπόν δρομολογείς την επίτευξη του νομοτελειακού και του ηθικού και του άμωμου με ιστορικούς όρους (και όταν η σκέψη σου έχει διαμορφωθεί από τσιτάτα του Λένιν), τα επιτρεπτά όρια της δράσης σου, μόλις βρεθείς στην εξουσία, είναι δεδομένα:
Μπορείς, αφού εκθειάσεις πρώτα την εντιμότητά του, να κάνεις την επιλογή ως συγκυβερνήτη του (Καμμένου) αντιψεκαστήρα…
Μπορείς να αναθέσεις την προπαρασκευή του νομοθετικού σου έργου στην ανώτατη δικαστικό της χώρας, η οποία είχε ήδη βροντοφωνάξει τη μεγάλη θεσμική αλήθεια: Πως όταν το Σύνταγμα ορίζει πως οι δικαστικοί λειτουργοί αποχωρούν υποχρεωτικώς με τη συμπλήρωση του 67ου έτους της ηλικίας τους, εννοεί πως η αποχώρησή τους είναι υποχρεωτική, εάν οι ίδιοι προαιρετικώς θέλουν να αποχωρήσουν…
Μπορείς να εναποθέτεις την κοινοβουλευτική στήριξή σου στα στιβαρά χέρια και την πολιτική κρίση της Κας Μεγαλοοικονόμου, τη δε προστασία του πολίτη στην πνευματική οξυδέρκεια της Κας Παπακώστα.
Μπορείς επίσης –οι συμμαχίες είναι απαραίτητες, το είπε και ο Λένιν- να θυσιάζεις στην αδηφάγο βούληση των ρασοφόρων τον λιγότερο γελοίο εκ των προσώπων που προώθησες στην πολιτική ηγεσία του υπουργείου παιδείας.
Μπορείς όμως, επίσης χωρίς δισταγμό, να υιοθετείς μεθόδους Βισίνσκι ή Μπέρια: «η ενοχή του εχθρού μας αποδεικνύεται ακριβώς από το γεγονός πως δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον του, άρα φαίνεται πως φρόντισε να τα εξαφανίσει»…
Επομένως μπορείς, στο πλαίσιο της υλοποίησης αυτής της λογικής, να περιλάβεις στο υπουργικό σου συμβούλιο πρόσωπο αποκλειστικώς επιφορτισμένο με την ευθύνη να δημιουργεί και να αναδεικνύει την –προφανή και αυταπόδεικτη στα μάτια της Ιστορίας- εγκληματική δράση προσώπων, εις βάρος των οποίων δεν υπάρχουν στοιχεία…
Μπορείς ακόμη –υπό τον συντονισμό του πιο στενού σου συνεργάτη, το ήθος και την εντιμότητα του οποίου εξακολουθείς να αποδέχεσαι και να διατυμπανίζεις- να δημιουργείς θεσμούς και (παρα)μηχανισμούς, οι οποίοι εξειδικεύονται στο να αποσπούν, έναντι ανταλλαγμάτων προς διάφορους εκβιαζόμενους, τις επιθυμητές, δηλαδή τις επιβαρυντικές για τους αντιπάλους σου, ομολογίες… Ή να στήνουν «αρμούς εξουσίας» με επιτυχημένες διαμεσολαβήσεις μεσιτικού τύπου…
Και ασφαλώς μπορείς να επιτρέπεις σε στενούς συνεργάτες σου να διευθετούν (έστω και αν έχουν και αυτοί μια παράλληλη προσωπική προσοδοφόρο ατζέντα, στο τέλος-τέλος τόσες υπηρεσίες προσφέρουν για τον μεγάλο Σκοπό) υποθέσεις ιδιωτών, ενίοτε δυσώδεις, σε κάθε περίπτωση πάντως δεκτικές επωφελούς διευθέτησης…
Με δύο λόγια, όταν υπηρετείς το μεγάλο Σκοπό, όταν υπηρετείς την ιστορική νομοτέλεια, όταν έχεις πολλά να προσφέρεις στο ευρύ κοινωνικό σύνολο και ιδιαιτέρως στα πιο απόκληρα τμήματά του μπορείς –ας μην πω πως επιβάλλεται κιόλας- να υιοθετείς μεθόδους μαφίας. Στο κάτω-κάτω υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί πως και η Κόζα Νόστρα σημαντικό κοινωνικό έργο προσέφερε;
Και δύο συναφή υστερόγραφα:
Κάποτε, από αυτές τις στήλες, είχα αντιλέξει στον Ευάγγελο Βενιζέλο όταν μιλούσε, με όρους νομικούς, για εσχάτη προδοσία. Τώρα θα ήμουν πιο επιφυλακτικός…
Παρά ταύτα πιστεύω πως, πρωτίστως για λόγους πολιτικούς, ο Τσίπρας θα μείνει στο νομικώς απυρόβλητο: Όχι μόνο για να μην τροφοδοτηθεί η ιδεολογία ενός νέου «βρώμικου 89» που θα συσπείρωνε περί αυτόν. Αλλά και γιατί ο Μητσοτάκης είναι ενδεχόμενο να χρειαστεί εθνική σύμπλευση στην περίπτωση που, κόντρα στη λογική των ελληναράδων, επιχειρήσει προσέγγιση/συμβιβασμό/ύφεση με την Τουρκία…
