Την 300ή ημέρα του πολέμου με τους Ρώσους, ο πρόεδρος Ζελένσκι πήρε το τρένο για να μεταβεί στην Πολωνία. Εκεί, επιβιβάστηκε σε ένα αεροπλάνο της αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας και με τη συνδρομή των γερμανικών και βρετανικών ενόπλων δυνάμεων έφτασε, ασφαλής, στις ΗΠΑ για συνομιλίες με τον πρόεδρο Μπάιντεν και για να μιλήσει στο Κογκρέσο.
Στην Ευρώπη που υφίσταται κι αυτή τις συνέπειες της ρωσικής εισβολής η επιλογή των ΗΠΑ θεωρήθηκε αυτονόητη γιατί όλοι αναγνωρίζουν ότι αυτές ηγούνται του πολέμου, άσχετα αν αυτός διεξάγεται στο ευρωπαϊκό έδαφος και είναι οι ΗΠΑ που έχουν ξοδέψει από την αρχή του $50 δισεκατομμύρια.
Τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους για την κατάσταση που βρίσκεται η Ευρωπαϊκή Ένωση και ως Έλληνες που δεχόμαστε απειλές, σε καθημερινή πλέον βάση, από μια αναθεωρητική δύναμη όπως είναι η Τουρκία πρέπει να μην έχουμε αυταπάτες.
Σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής με την Τουρκία, ακόμα και στο επίπεδο ενός «θερμού επεισοδίου», η ΕΕ δεν θα καταφέρει να αντιδράσει ενωμένη και ακαριαία. Σε αυτή την περίπτωση θα βρεθούν πολλοί που θα επιχειρήσουν να ψελλίσουν δικαιολογίες για την ανάγκη τήρησης ίσων αποστάσεων, θα θυμηθούν, αμέσως-αμέσως, το προσφυγικό και τις απειλές Ερντογάν να γεμίσει την Ευρώπη με πρόσφυγες.
Η Ουκρανία πρέπει να νικήσει.
Αφενός, αυτό είναι το δίκαιο. Αφετέρου όμως η ήττα της Ρωσίας θα είναι και ήττα όλων των αναθεωρητικών δυνάμεων κάτι που είναι ζωτικό για την ασφάλειά μας που είναι ήδη φανερό σε όλους ποιος μπορεί να την εγγυηθεί.
Κάπου εδώ πρέπει να χαιρετίσουμε την άμεση αντίδραση της ελληνικής κυβέρνησης, μάλλον του Κυριάκου Μητσοτάκη προσωπικά που μόνος του και χωρίς να διστάσει στιγμή, σήκωσε το βάρος της απόφασης η χώρα μας να σταθεί καθαρά, χωρίς περιστροφές και «ναι μεν αλλά» στο πλευρό της Ουκρανίας, γνωρίζοντας ότι αυτό θα έχει κόστος και για τον ίδιο και για το κόμμα του αφού η Ρωσία έχει γερά ερείσματα στη χώρα μας.
Η Ελλάδα στοιχήθηκε για άλλη μια φορά στη σωστή πλευρά της ιστορίας με κόστος, υπηρετώντας τόσο το Δίκαιο όσο και τα εθνικά της συμφέροντα. Η ενίσχυση των σχέσεών μας με τις ΗΠΑ είναι άλλη μια πτυχή του ιδίου ζητήματος που πρέπει να συνυπολογίζουμε όταν μιλάμε για τις Ελληνοτουρκικές Σχέσεις.
Όλα δείχνουν πως μέχρι σήμερα κι όταν η συζήτηση φτάνει στην Τουρκία έχουμε πάρει τις σωστές αποφάσεις. Ό,τι περνάει από το χέρι μας το έχουμε κάνει αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι εξαιρετικά σημαντικό για την Ελλάδα η Ουκρανία να νικήσει.
