Με ανακούφιση διαβάσαμε στην Καθημερινή της Κυριακής το ρεπορτάζ της Τάνιας Γεωργιοπούλου για το Εθνικό Σχέδιο για την Παιδική Προστασία που ετοιμάζει η κυβέρνηση.
Βέβαια, το σχέδιο αυτό προετοιμάζεται στην Ελλάδα εδώ και μια δεκαετία.
Ας δούμε πρώτα πως έχει προχωρήσει μέχρι σήμερα η κυβέρνηση:
1. Το Δεκέμβριο του 2020 είχαμε διαβάσει στα ΝΕΑ ότι η Γενική Γραμματεία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Υπουργείου Δικαιοσύνης είχε οργανώσει διαδικτυακή διαβούλευση έντεκα Υπουργείων κατά τη διάρκεια της οποίας η Unicef παρουσίασε την κατάσταση των Παιδιών και των Νέων στην Ελλάδα. Η διαβούλευση αυτή είχε οργανωθεί προκειμένου η κυβέρνηση να αναλάβει τις αναγκαίες νομοθετικές πρωτοβουλίες.
2. Τον Μάρτιο του 2021 διαβάσαμε στο CNN ότι η κυβέρνηση επεξεργάζεται ένα Εθνικό Σχέδιο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Έκτοτε δεν είχαμε ακούσει κάτι άλλο για το θέμα μέχρι χθες που διαβάσαμε το σχετικό ρεπορτάζ στην Καθημερινή.
Η περίπτωση της 12χρονης μπορεί να είναι εξαιρετική ως έγκλημα είναι όμως απολύτως αποκαλυπτική για το ότι τίποτα στις υπάρχουσες δομές τους κράτους δεν λειτούργησε σωστά ενώ το υπάρχον νομοθετικό πλαίσιο δεν εφαρμόστηκε.
Δείτε.
Η οικογένεια ήταν πολύτεκνη, επί της ουσίας μονογονεϊκή και λάμβανε επιδόματα. Άρα ήταν μέσα στο ραντάρ του ευρύτερου Κράτους και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης.
Η υπηρεσία που χορηγούσε τα επιδόματα δεν έκανε ποτέ κανένα έλεγχο για την κατάσταση της οικογένειας, αν και της ήταν γνωστή αφού χορηγούσε τη βοήθεια.
Η 12χρονη απουσίαζε από το σχολείο συστηματικά κι όμως, το σχολείο της δεν χτύπησε κανένα «καμπανάκι» συναγερμού για τις απουσίες.
Για τη γειτονιά, ας μην σχολιάσουμε αφού ο κύριος ύποπτος ήταν άτομο υπεράνω πάσης υποψίας.
Κι όμως, η αποτυχία του Κράτους δεν τελειώνει εδώ.
Τα τραγικά λάθη συνεχίστηκαν κι αφού αποκαλύφθηκε η υπόθεση με τις πολλαπλές καταθέσεις της ανήλικης στη ΓΑΔΑ, αν και από το 2017 έχει ψηφιστεί νόμος που ορίζει με λεπτομέρεια τον τόπο και τον τρόπο που πρέπει να καταθέτουν στις αρχές οι ανήλικοι όταν καταγγέλλεται κακοποίηση.
Από το 2017 έχει θεσμοθετηθεί το Σπίτι του Παιδιού που λειτουργεί υπό την επίβλεψη του Υπουργείου Δικαιοσύνης. Είναι η λεγόμενη «φιλική στα παιδιά Δικαιοσύνη». Εκεί, στο «Σπίτι του Παιδιού», σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο και σύμφωνα με τα διεθνή πρωτόκολλα, τα παιδιά καταθέτουν σε ειδικά εκπαιδευμένη ομάδα ψυχολόγων μόνο μια φορά. Η ομάδα που στελεχώνει το Σπίτι του Παιδιού στην Αθήνα έχει εκπαιδευτεί στις ΗΠΑ με χορηγία του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος.
Τίποτα από αυτά δεν έγιναν στην περίπτωση της 12χρονης. Τίποτα απολύτως αν και προβλέπονται από τους νόμους του ελληνικού κράτους.
Σε ποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν εφαρμόζονται οι νόμοι που ψηφίζει η Βουλή και οι ευρωπαϊκές οδηγίες που ενσωματώνονται στη νομοθεσία;
Όλες αυτές οι παραλήψεις λειτουργούν ως ρωγμές στο σύστημα που εκμεταλλεύεται το έγκλημα.
Όταν μιλάμε για παιδική προστασία μιλάμε για πρόληψη. Η συζήτηση αφορά τα θύματα και όχι τους θύτες. Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε πάλι την κοινή γνώμη να σπαράσσεται γύρω για το θέμα της αυστηροποίησης των ποινών για τους παιδόφιλους, στο όνομα της προστασίας των παιδιών.
Όχι. Η συζήτηση που γίνεται δεν αφορά την προστασία των παιδιών αλλά την τιμωρία των δραστών.
Η προστασία των παιδιών συνδέεται αποκλειστικά με την πρόληψη του εγκλήματος.
Καλούμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει τους νόμους και να προχωρήσει γρήγορα και αποφασιστικά στο Εθνικό Σχέδιο για την Παιδική Προστασία. Παράλληλα να φροντίσει να διορθώσει τις παθογένειες που εντοπίζει και η αρμόδια υφυπουργός Δόμνα Μιχαηλίδου, σε πρόσφατη συνέντευξή της στον ΑΝΤ1. Είναι όπως τα λέει. Μόνο που στον τρίτο χρόνο της διακυβέρνησης δεν αρκεί να διαπιστώνουμε. Πρέπει να δράσουμε και μάλιστα γρήγορα.
