Δεν ξέρω τι ακούτε εσείς γύρω σας, αλλά μήτε η πιθανότητα να κατέβουν τα τρακτέρ στο Σύνταγμα ανησυχεί τον κόσμο, μήτε το ποιοι θα είναι υποψήφιοι για την Ευρωβουλή. Εγώ, στις συζητήσεις γύρω μου, όλο για το μακελειό της Γλυφάδας ακούω, ενώ ακόμα και ο γάμος των ομόφυλων που τώρα βρίσκεται στο πολιτικό του φόρτε έχει κουράσει την κοινωνία. Το συζητήσαμε, το ξανασυζητήσαμε, διαμόρφωσε και είπε ο καθένας την άποψη του, τώρα σπάνια τίθεται ως θέμα κουβέντας. Πάει κι αυτό, σε λίγο θα το ‘χουμε ξεχάσει.
Αντέχει βέβαια το ζήτημα της ακρίβειας, αλλά κι αυτό μόνο την ημέρα που ο νοικοκύρης ή η νοικοκυρά έχουν επισκεφθεί το σούπερ μάρκετ ή τη λαϊκή. Βγαίνουν έξαλλοι μ’ αυτά που είδαν στα ράφια, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, δεν φαίνεται να χρεώνουν την ακρίβεια στην κυβέρνηση. Είτε διότι –κατά πλειοψηφία πάντα– η κοινωνία έχει πεισθεί ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να τα βάλουν με τους εμπόρους και τις μεγάλες αλυσίδες, είτε διότι ειδικά στην Ελλάδα η πολιτική σκηνή αποτελείται από τον εξής έναν, τον Κυριάκο. Κι αν είναι ένας μόνο δίχως άλλον απέναντι του, ικανό να τον αντικαταστήσει, τι νόημα έχει να τα βάζεις μαζί του;
Τέλος πάντων, εγώ βλέπω ότι τα κοινωνικά ζητήματα ταράζουν και ταρακουνούν την ελληνική κοινωνία πολύ περισσότερο από τα πολιτικά και τα οικονομικά. Ο Πολυχρονόπουλος έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τα μπλόκα και το μακελειό της Γλυφάδας συζητήθηκε πολύ περισσότερο από τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια. Φαίνεται άλλωστε και από τη θεματολογία των μεσημεριανάδικων, που κατά το κοινώς λεγόμενο «τα ‘χουν ξεσκίσει» τα θέματα αυτά.
Θα μου πείτε ότι τα οικονομικά και η τσέπη ποτέ δεν θα εκπέσουν από το δημόσιο ενδιαφέρον, όμως ενδεχομένως δίπλα στην ακρίβεια να κυκλοφορεί και πολύ μαύρο χρήμα που ισοσταθμίζει κάπως την κατάσταση. Δείτε πόσα καινούρια αμάξια είναι παρκαρισμένα στις προβλήτες του λιμανιού του Πειραιά και θα καταλάβετε. Δεν ξέρω πως αλλιώς να εξηγήσω αυτό που βλέπω. Η υποχώρηση της πολιτικής, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ, έχει ως θετικό την υποχώρηση της καθημερινής πολιτικής τοξικότητας, αλλά έχει και πολλά αρνητικά. Κακή ας πούμε, είναι μια αίσθηση απόλυτης κυριαρχίας της κυβέρνησης που δεν την αφήνει να συλλαμβάνει τις υπόγειες διεργασίες, αν υπάρχουν.
Υποθέτω πως όταν ένα μακελειό ή ένας αμφιλεγόμενος φιλάνθρωπος μονοπωλούν το κοινωνικό ενδιαφέρον, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα καταλήψεις και μπλόκα, είναι ευχάριστο για τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Αν όμως αυτό αδρανοποιεί τα αντανακλαστικά των κυβερνώντων δημιουργώντας την ψευδαίσθηση της αιώνιας κυριαρχίας, αυτό δεν είναι ευχάριστο. Και συνήθως ιστορίες ανατροπής δεδομένων, σκάνε ξαφνικά και απροειδοποίητα.
