Όταν σ’ ένα κόμμα εμφανίζονται μια ντουζίνα υποψήφιοι αρχηγοί, τότε το κόμμα περνά βαθιά κρίση. Έχει πάψει να έχει κεντρικό αφήγημα και προοπτική εξουσίας, δεν διαθέτει μια κυρίαρχη ζωογόνα αντίθεση στο εσωτερικό του με αντίστοιχους σοβαρούς εκφραστές που δίνει στο σύστημα ώθηση προς τα πάνω, αλλά αντιθέτως έχει μετατραπεί σε χαλαρό άθροισμα μικρών φεουδαρχών που αλληλοσφάζονται για μικρές και ανούσιες εξουσίες. Νόμιζα ότι μέχρι πρότινος, ο Σύριζα ήταν σ’ αυτή την κατάσταση.
Όσο περνά ο καιρός όμως, συνειδητοποιώ ότι υπάρχει και χειρότερη πίστα απ’ αυτήν που περιέγραψα στην πρώτη παράγραφο. Να μην υπάρχουν καν υποψήφιοι αρχηγοί. Τότε ο πολιτικός οργανισμός έχει ήδη πάψει να είναι κόμμα, απλώς δεν το ξέρει. Ή μάλλον οι αρχηγίσκοι το βλέπουν, αλλά αρνούνται πεισματικά να το αποδεχτούν. Δείτε τι γίνεται αυτές τις μέρες στην Κουμουνδούρου και θα αντιληφθείτε την ορθότητα όσων υποστηρίζω.
Ο Κασσελάκης θέλει να είναι υποψήφιος, αλλά μέρα με τη μέρα ωριμάζει η σκέψη όσων κατέχουν τα κλειδιά των γραφείων να τον διαγράψουν και να μην του επιτρέψουν καν να κατέβει για αρχηγός. Η Γεροβασίλη δέχεται παραινέσεις και πιέσεις να κατέβει, η ίδια όμως δεν δείχνει και καμιά ιδιαίτερη διάθεση να το κάνει. Περνά ο καιρός κι αυτή σωπαίνει, αφήνοντας το θέμα της υποψηφιότητάς της να απομακρύνεται μάλλον, παρά να ψήνεται.
Ο Φάμελλος (ψιλο)σκεφτόταν να κατέβει για αρχηγός, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα που τον θεωρεί «καλό αλλά λίγο για τις ανάγκες», τον φρενάρει. Οι πληροφορίες από τα έγκατα των Συριζαίων λένε πως όσο περνούν οι μέρες, τόσο κάνει βηματάκια προς τα πίσω, αντί για εμπρός. Ο Παππάς δήλωσε (σχεδόν) ορθά κοφτά στη Θεσσαλονίκη, ότι δεν θα' ναι υποψήφιος. Πάει κι αυτός.
Υπάρχει βέβαια και ο Φαραντούρης που μέσα στην ακατάσχετη πολυλογία του, όλο μας απειλεί ότι θα κάνει το βήμα, αλλά τελικά δεν το κάνει. Έχει φαίνεται αντιληφθεί το γλίσχρο του πολιτικού του εκτοπίσματος. Είναι και ο Γκλέτσος, αλλά και μόνο η πιθανότητα της δικής του υποψηφιότητας δείχνει πόσο χάλια πάει όλο το σύστημα. Όπερ που καταλήγουμε; Με τα σημερινά δεδομένα, είτε θα πάμε σε μονομαχία Κασσελάκη με Πολάκη, είτε θα κατέβει ο Παυλής μονάχος του. Αυτός το είπε και το ‘κανε, μόνο που διαθέτει επίγνωση ότι δεν μπορεί να ηγηθεί ενός μεγάλου και πολυσυλλεκτικού Σύριζα. Σ’ ένα 5-6% στοχεύει και πολύ του.
Από τα συμφραζόμενα, ένα συμπέρασμα μόνο βγαίνει. Ο Σύριζα ξέφυγε από τη θέση του κόμματος σε κρίση και κατέβηκε στη θέση του μη-κόμματος. Όλοι μαζί όρμησαν να τον διαλύσουν κι έπειτα, καθένας τους χωριστά κοιτάζοντας τον ερειπιώνα που έχει απομείνει, μονολογεί «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Λογική αντίδραση απέναντι σ’ ένα κατεστραμμένο τοπίο, αλλά εκ των υστέρων λογική. Όταν κατεδάφιζαν, αλλιώς το σκέφτονταν. Τώρα που είδαν τι έκαναν όλοι μαζί, ο κάθε ουρίτσα ξεχωριστά βγαίνει απ’ έξω. Ρε πλάκα που έχουν τελικά…
