Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά τη βδομάδα που μας πέρασε η κυβέρνηση παρήγαγε ελάχιστες ειδήσεις. Όχι, δεν έφταιξε που ο πρωθυπουργός ή οι υπουργοί του έλειπαν από τα κυβερνητικά μετερίζια λουόμενοι στις θάλασσες της καυτής προτελευταίας βδομάδας του Αυγούστου, όλοι στις υπουργικές τους καρέκλες κάθονται από λίαν πρωίαν και εργάζονται πυρετωδώς.
Ούτε έφταιξε η ειδησεογραφική πρωτιά της αλληλοεξόντωσης που εξελίσσεται στην Κουμουνδούρου, πάντα υπάρχει δημοσιογραφικός χώρος και για μια κυβερνητική είδηση δίπλα στη Συριζαϊκή αλληλοσφαγή.
Αρκεί αυτή η «είδηση» να έχει αξία, να έχει αντίκρισμα, να απευθύνεται και να αφορά κάποιους, να λύνει κάποιο υπαρκτό θέμα ή να ανοίγει έναν καινούριο δρόμο πέραν των ήδη χιλιοαναλυμένων υπαρχόντων. Αλλά τέτοιες «ειδήσεις» δε φαίνεται να παράγονται πλέον από τον κυβερνητικό μηχανισμό. Απαντούν όταν προκύψει κάποιο ζήτημα και τους αποδίδονται ευθύνες (φωτιές, θάνατοι από ατυχήματα, ελλείψεις σε νοσοκομεία, κλπ), αλλά πρωτογενής κυβερνητική πρωτοβουλία που θα καθορίσει την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης, σπάνια παράγεται πια.
Τα ‘γραφα και την περασμένη βδομάδα. Η κυβέρνηση του Μητσοτάκη ασθμαίνει, δίνει την εικόνα ομάδας που έχει χάσει την εσωτερική της ενέργεια, που έχει απολέσει την έμπνευση και τη δυναμική της. Ή έστω, που έχουν πέσει αισθητά οι ρυθμοί της, η αποτελεσματικότητα της και η πειθώ της, σε σχέση με τον παλιότερο καλό της εαυτό.
Μ’ αυτά που διαβάζετε, μην πάει η σκέψη σας στο άλλο άκρο, στα «πέφτει», «διαλύεται», «καταρρέει», «βλέπει την έξοδο» και άλλες αηδίες. Τίποτα απ’ αυτά δεν συμβαίνει, η πολιτική κυριαρχία του Κυριάκου είναι ακόμα αναμφισβήτητη και οι μακροπρόθεσμες προοπτικές του ολοζώντανες.
Απλώς, ο κυβερνητικός μηχανισμός μοιάζει ξαφνικά με φορτωμένο αμάξι (σχεδόν έξι χρόνια διακυβέρνησης έχει στο πορτ-παγκάζ του), του οποίου σταδιακά και ανεπαισθήτως ξεφούσκωσε η μία ρόδα του και ξαφνικά όλοι ανακάλυψαν ότι ζορίζεται στον δρόμο.
Ο κινητήρας μουγκρίζει αλλά επαρκή ώθηση δε δίνει, η εξάτμιση βγάζει παραπάνω κάπνα από το κανονικό, η ευστάθεια του οχήματος διαταράχθηκε ελαφρώς κι άρχισε τα (ακίνδυνα επί του παρόντος) ζικ-ζακ στην άσφαλτο που όμως δεν προαναγγέλλουν κάτι καλό για το μέλλον.
Το γεγονός ότι τα υπόλοιπα ανταγωνιστικά αμάξια έχουν τα χάλια τους, δε δικαιολογεί εφησυχασμό ή ικανοποίηση για τα ζόρια του κυβερνητικού τροχοφόρου. Εντάξει, στο δεύτερο αυτοκίνητο επιβάτες και οδηγοί αλληλοσφάζονται, το δε τρίτο έχει κολλήσει στη λάσπη μιας πλήρως αδιάφορης για τον κόσμο μικρομάχης ηγεσίας.
Ναι, όσα προβλήματα κι αν βγάλει ο πρωτοπόρος του σημερινού πολιτικού σκηνικού, πάλι δικός του θα ναι ο τερματισμός. Πλην αν συνεχιστεί έτσι το πράγμα δεν ξέρω ποιος θεατής θα απομείνει για να δει το νικηφόρο κατέβασμα της εκλογικής σημαίας.
Δεν περιγράφω κάτι τραγικό ή μη αναστρέψιμο, αλλά είναι καλύτερα να προειδοποιούμε όταν αντιλαμβανόμαστε ότι ο δρομέας λαχανιάζει, παρά να τον περιθάλπουμε όταν καταρρεύσει. Και κάτι ακόμα. Εμείς δεν είμαστε Συριζαίοι να ζούμε με ψευδαισθήσεις και φαντασιώσεις περί άχαστων ηγετών και ιστορικών νομοτελειών υπέρ μας, ούτε βλέπουμε την επιθυμία μας ως πραγματικότητα.
Όταν διαπιστώνουμε κάτι από την κοινωνία, το λέμε δίχως φόβο, πάθος ή τυφλό φανατισμό. Γιατί, ορθολογιστές όντες, ξέρουμε που οδηγούν αυτά.
