Μου έλεγε πρόσφατα αξιωματικός της αστυνομίας πως αν τσακώσουν κανέναν ανήλικο να δέρνει, να κλέβει, να σπάει το σχολειό του ή να χουλιγκανίζει στον δρόμο, όχι μόνο δεν βάζει τα κλάματα όπως φανταζόμαστε, αλλά το πρώτο που ζητά είναι να φωτογραφίσουν με το κινητό του τα χέρια του που «φοράνε» χειροπέδες. Ή το κάνει ο ίδιος αμέσως, αν προλάβει πριν του πάρουν το κινητό.
Κι ύστερα, με την πρώτη ευκαιρία ανεβάζει τη φωτογραφία στα social media και γίνεται αυτομάτως ήρωας στον κύκλο του. Οι υπόλοιποι της παρέας ή της συμμορίας ζηλεύουν που αυτός έχει συλληφθεί ενώ εκείνοι όχι, οπότε βάζουν τα δυνατά τους, την επόμενη φορά να βρεθούν και τα δικά τους χέρια με «βραχιολάκι».
Βεβαίως, δεν είναι όλα τα ανήλικα της χώρας έτσι, αυτό θα ήταν η απόλυτη κοινωνική και εθνική μας καταστροφή. Αλλά αυτά που το ‘χουν προς τιμήν τους να τα «έχει κυνηγήσει μπάτσος» ή να έχουν «φορέσει χειροπέδες», είναι οι leaders στα σχολεία και στις πλατείες των συνοικιών, είναι οι μάγκες, οι ζηλευτοί.
Τα υπόλοιπα ανήλικα, είτε κάθονται στη γωνιά τους υποταγμένα και αόρατα, είτε αν θέλουν να κοινωνικοποιηθούν μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον, ακολουθούν τον «αρχηγό» σαν πρόβατα. Δεν διανοούνται καν να φέρουν αντίρρηση στις διαταγές του, πολύ περισσότερο να αμφισβητήσουν το σύστημα αξιών που διακονεί η παρεο-συμμορία.
Όταν έτσι έχει το πράγμα και επειδή η πολιτεία δεν μπορεί να ρίχνει δεκατετράχρονα παιδιά στα μπουντρούμια για μια οκταετία-δεκαετία (όπου δεν θα σωφρονιστούν αλλά θα σπουδάσουν το έγκλημα), το μέτρο της κοινωνικής εργασίας στον μικρό παραβάτη και το βαρύ πρόστιμο στους γονείς του φαντάζουν ως μια κάποια λύση.
Αν ο πιτσιρικάς το Σαββατοκύριακο δεν κοιμηθεί ως τις δώδεκα το μεσημέρι κι ύστερα κατέβει στην πλατεία να βρει το παρεάκι, αλλά ξυπνήσει με το ζόρι στις 4 το πρωί για να σαρώσει πάνω στο απορριμματοφόρο του δήμου όλη την συνοικία κουβαλώντας στο φορτηγό κάδους που βρωμάνε, ενδέχεται κάτι να σκεφτεί.
Αλλά ακόμα κι αν δεν καταδεχτεί να σκεφτεί, σίγουρα θα δυσκολευτεί να πουλήσει ως μαγκιά την κατάστασή του στους κολλητούς του και στα κοριτσόπουλα, όπως κάνει με την φωτογραφία της «ηρωικής» του σύλληψης. Αλλά και οι φίλοι του, δύσκολα θα ζηλέψουν την τύχη του και θα ψάξουν αφορμή να ζήσουν το ίδιο.
Αντιστοίχως, αν ο πατέρας φάει ένα πρόστιμο 5.000 ευρώ για τις μαγκιές του γιού του, ενδεχομένως να πάψει να θαυμάζει τον «άντρα» που έβγαλε και να καταφέρει να δει την εικόνα του παιδιού του όπως πραγματικά είναι. Ένα ανεξέλεγκτο αλητάκι, που έγινε έτσι επειδή ποτέ κανένας στο σπίτι δεν ασχολήθηκε πραγματικά μαζί του και επειδή στην δεκατετράχρονη ζωή του δεν άκουσε ποτέ «όχι» ή «μη», αλλά με συνέπειες.
Φυσικά, αυτό προϋποθέτει ότι ο γονιός έχει μυαλό και σκέφτεται. Ότι δεν είναι κι αυτός εξίσου μικρο (ή μεγαλο) παραβατικός σαν τον γιο του, όπου και όποτε τον παίρνει. Διότι ο αξιωματικός της αστυνομίας που έχουν δει πολλά τα μάτια του, μου ανέλυσε μια εμπειρική στατιστική εικόνα για τους γονείς παιδιών που συλλαμβάνονται, η οποία πραγματικά με σόκαρε.
Πέντε στους δέκα, πάνε στο τμήμα και τα βάζουν με τους αστυνομικούς που αδίκησαν το αθώο τους παλικάρι, συλλαμβάνοντάς το. Απ’ τους υπόλοιπους πέντε, οι δύο δικαιολογούν το βλαστάρι τους με την φράση «έλα μωρέ, παιδί είναι», ενώ δυο ακόμα παίρνουν τον γιόκα παραδίπλα και τον κατσαδιάζουν, όχι τόσο γι' αυτό που έκανε, αλλά είτε γιατί «το παράκανε» είτε γιατί δεν ήταν άξιος να κρυφτεί και τον έπιασαν. Μόνο ένας στους δέκα μένει σιωπηλός, δείγμα ότι συνειδητοποιηθεί πως το παιδί του έχει πάρει λάθος δρόμο που μπορεί να το καταστρέψει, άρα κάτι πρέπει να κάνει.
