Αλήθεια σας το γράφω, απορώ μ’ όλη αυτή την υπερανάλυση που συνόδευσε την ομιλία Τσίπρα εκεί στο Ωδείο Αθηνών, όπου έκανε το ντεμπούτο του το καινούριο ινστιτούτο του πρώην πρωθυπουργού. Όρμησαν οι μισοί να δοξάσουν τη σοφία που αποπνέουν τα λόγια του μεγάλου τιμονιέρη κι οι άλλοι μισοί να παραβάλουν αυτά που λέει σήμερα με τα αισχρά κι ανομολόγητα που έκανε όταν είχε τη δύναμη στα χέρια του. Εγώ, πάλι, γιατί θεώρησα όλο αυτό το σώου άνευ ουσίας, αξίας και σημασίας;
Μα σοβαρά τώρα υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν ότι ο Αλέξης θα επανέλθει στην ενεργό πολιτική; Ότι θα ενώσει κάτω από τις φτερούγες του την κεντροαριστερά ή ότι θα φτιάξει ένα καινούριο κατάδικό του κόμμα, με το οποίο θα υπερφαλαγγίσει τις σημερινές δυνάμεις της αντιπολίτευσης για να παραταχθεί πάνοπλος απέναντι στη ΝΔ; Ποιος μπορεί να λέει στα σοβαρά και πολύ περισσότερο να ελπίζει σε τέτοιες ανοησίες;
Ο ίδιος ο Αλέξης, θα μου πείτε. Εντάξει αυτός, κάτι πρέπει να κάνει στη ζωή του, πενήντα χρονών άνθρωπος είναι, δεν θέλει να κάτσει σε μια πολυθρόνα και να μην κάνει τίποτα. Αλλά οι υπόλοιποι; Πώς γίνεται να μετέχουν της πολιτικής τρεφόμενοι (οι φίλοι του) με τέτοιες φρούδες ελπίδες; Ή μαχόμενοι (όσοι τον αντιπαθούν) μια τόσο ανύπαρκτη πιθανότητα;
Δεν θέλω να πικράνω τον Αλέξη, αλλά καλά θα κάνει να ρίξει μια ματιά στον Γιώργο Παπανδρέου, με τον οποίον αντάλλασσε χαριεντισμούς εκεί στο Ωδείο. Στο πρόσωπο του Γιώργου θα διακρίνει εύκολα δικό του πολιτικό μέλλον. Είτε αποτολμήσει κάτι στα πολιτικά του στερνά, είτε δεν το αποτολμήσει. Νικηφόρα πορεία δεν υπάρχει πια γι' αυτόν. «Δεύτερη ζωή δεν έχει», που έγραφε και ο Ελύτης.
Και σιγά την κραταιή πολιτική πλατφόρμα που κατέβασε ο Αλέξης ως ινστιτουτιάρχης. Τι είπε δηλαδή κι οι μισοί τον δόξασαν, με τους άλλους μισούς να τον λοιδορούν; Αυτά τα παιδικά «να είμαστε με το εμείς κι όχι με το εγώ»; Ή το άλλο «είμαι υπέρ της πρόσθεσης κι όχι υπέρ της διαίρεσης»; Σιγά το πρωτόκολλο του σοφού της Σιών. Σιγά το απαύγασμα της αναλυτικής προοδευτικής σκέψης, σιγά το αποκρυστάλλωμα της πρωθυπουργικής εμπειρίας.
Ξέρω κάτι παππούδες στα καφενεία των χωριών που εκστομίζουν ακόμα πιο μεστές και βαθυστόχαστες συμβουλές ζωής, καθώς κάθονται στο τραπεζάκι τους κάτω απ’ τη μουριά (τώρα που ναι καλοκαίρι) ή δίπλα στη σόμπα (όταν χειμωνιάζει). Τους ακούνε οι θαμώνες, αλλά κανένας δεν τους λογαριάζει ως αναμορφωτές της κεντροαριστεράς, ούτε ως πορθητές της εξουσίας. Το πολύ-πολύ να πουν στον καφετζή «κέρνα τον άλλη μια ρακή».
