Μπορεί να εξελέγησαν εκ κρυπτώ, να εμφανίστηκαν μέσα από το σκοτάδι, αλλά αργά ή γρήγορα θα αναγκαστούν να βγουν στο φως και μέσα από τη δημοσιότητα να αποκαλύψουν τον πραγματικό τους εαυτό και τις αληθινές τους πεποιθήσεις.
Η πρώτη εμφάνιση του Βασίλη Στίγκα, επικεφαλής των Σπαρτιατών, χθες σε τηλεοπτική εκπομπή, μας έδωσε μια πρώτη γεύση για το τι θα επακολουθήσει. Προσπάθησε, είναι αλήθεια, να στρογγυλέψει το λόγο του, να μην εμφανιστεί ως διάδοχος και συνέχεια της Χρυσής Αυγής, δεν κατάφερε, ωστόσο, να κρύψει πως εμφορείται όχι απλά από ακραίες απόψεις για μια σειρά ζητημάτων, αλλά ενστερνίζεται ιδέες, οι οποίες έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το πάνθεον των αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Δικαίωμα του να τις έχει, δικαίωμά μας να τις κρίνουμε.
Εκείνο που διαφαίνεται εξ αρχής, είναι πως οι Σπαρτιάτες γνωρίζουν πολύ καλά σε ποιο κοινό απευθύνονται. Σε αντίθεση με την Χρυσή Αυγή, η οποία απευθυνόταν σε περιθωριακά στοιχεία με έντονη ποινική δράση, όπως αποκαλύφθηκε, οι Σπαρτιάτες, απεναντίας, απευθύνονται σε ανθρώπους, οι οποίοι διακρίνονται για το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, την προβληματική κοινωνικοποίηση, την αδυναμία αντίληψης των αλλαγών που συντελούνται και ως εκ τούτου τις θεωρούν εχθρικές, γι’ αυτό και επιδιώκουν να τις ακυρώσουν ή να τις υπονομεύσουν.
Ένα κράμα διαστρεβλωμένης αρχαιολατρείας, με θρησκόληπτες δεισιδαιμονίες διαφόρων θρησκειών και δοξασιών, διάθεση ρήξης με την ανοιχτή κοινωνία και συμπόρευσης με τους εχθρούς της, συνιστά την «θεωρητική - ιδεολογική» σκευή, αυτού του κόμματος, το οποίο κατέλαβε την 5η θέση, με απόφαση του εκλογικού σώματος.
Ως εκ τούτου, το κόμμα αυτό, εκφράζει μια υπαρκτή τάση μέσα στην ελληνική κοινωνία, η οποία ερχόμενη αντιμέτωπη με την εποχή, προκρίνει την περιχαράκωση και την απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο, σε μία προσπάθεια καθυστέρησης έστω των αναγκαίων προσαρμογών σε οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό επίπεδο.
Με ορολογία που θυμίζει πολύ τους προκατόχους τους, οι Σπαρτιάτες επιδιώκουν να εμφανιστούν ως φύλακες του ελληνισμού, αγνοώντας επιδεικτικά πως ο τελευταίος μεγαλούργησε ανά τους αιώνες, ακριβώς επειδή ανοίχτηκε και απλώθηκε στα πέρατα της Οικουμένης, ερχόμενος σε επαφή με άλλους πολιτισμούς, συνομιλώντας μαζί τους και υιοθετώντας πολλά από τα στοιχεία τους. Αυτή ακριβώς η διαδρομή, καθόριζε διαχρονικά και ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που δεν είναι άλλο από την επιθυμία επικοινωνίας και ανταλλαγής ιδεών, πρακτικών, αξιών.
Είναι σίγουρο πως είτε ως κοινοβουλευτική παρουσία, είτε ως πολιτική πρακτική, οι Σπαρτιάτες θα αντισταθούν και θα προσπαθήσουν να υπονομεύσουν τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος, επικαλούμενοι λόγους «προστασίας του έθνους», «του πολιτισμού» και της «θρησκείας», γιατί πολύ απλά αυτά έχουν πέραση στο φοβικό τους κοινό. Όσο παραμένουν στα λόγια, θα λαμβάνουν τις πολιτικές απαντήσεις που αρμόζει από εκείνους που έχουν ταχθεί εναντίον κάθε αντιδημοκρατικής, αυταρχικής πρότασης οργάνωσης του συλλογικού βίου. Αν, όμως, τολμήσουν να μιμηθούν εκείνους που από τη φυλακή τους υποστηρίζουν, καταδικασμένοι για εγκλήματα του κοινού, ποινικού δικαίου, τότε οι απαντήσεις θα δοθούν από την ελληνική δικαιοσύνη.
Ανεξάρτητα από την πρόοδο που συντελείται και τις προοπτικές που διανοίγονται για την ελληνική οικονομία και κοινωνίας, η αντιμετώπιση και η αντιπαράθεση με τις νεοαυταρχικές εκδοχές, καταδικασμένων στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών ιδεών, θα παραμείνει ως ένα από τα ζητούμενα και, ίσως, το μεγάλο διακύβευμα για την πρόοδο στο επόμενο διάστημα.
Στο βαθμό που θα αποκαλύπτονται οι οπισθοδρομικές, αντιδημοκρατικές τους απόψεις, το πολιτικό σύστημα, η κοινή γνώμη και οι πολίτες, πάντα σε εγρήγορση, θα πρέπει να απαντούν πολιτικά, δημοκρατικά και τεκμηριωμένα. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, οι απόψεις αυτές, θα οδηγούν εκεί που δικαιωματικά ανήκουν: στο περιθώριο.
