Η παγκόσμια κοινή γνώμη τις μεσημβρινές ώρες της 17 Σεπτεμβρίου, νόμιζε ότι ζούσε στιγμές βγαλμένες από ταινία πολεμικής δράσεως και επιστημονικής φαντασίας, όταν πληροφορήθηκε ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός βομβητών τηλεειδοποίησης (μπίπερ), τους οποίους κατείχαν στελέχη της Χεζμπολάχ, στο νότιο Λίβανο, στη Βηρυτό και στη Συρία, εξερράγησαν σχεδόν ταυτόχρονα, προκαλώντας μεγάλες απώλειες.
Κανένας δεν έχει αναλάβει την ευθύνη της πρωτοφανούς αυτής επιχειρήσεως στα παγκόσμια χρονικά, όμως οι υποψίες στρέφονται και όλα δείχνουν προς το Ισραήλ και ειδικότερα προς τις μυστικές του υπηρεσίες, καθώς αυτό είχε το κίνητρο αλλά και τις σχετικές δυνατότητες. Ο στόχος ήταν σαφής, η προσβολή της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας, σε όλη την κλίμακα της Χεζμπολάχ, με σκοπό τη φυσική εξόντωση ή εξουδετέρωση καθώς και την ψυχική εξουθένωσή της.
Το μέσο της επιθέσεως ήταν οι βομβητές, τους οποίους χρησιμοποιούσαν για τη μεταξύ τους επικοινωνία. Το άμεσο αποτέλεσμα ήταν δώδεκα θάνατοι και σχεδόν τρεις χιλιάδες τραυματισμοί, εκ των οποίων πάνω από 300 σε σοβαρή κατάσταση. Την επομένη ημέρα (18 Σεπτεμβρίου) έλαβε χώρα ένα δεύτερο κύμα εκρήξεων αυτή τη φορά σε φορητούς ασυρμάτους χειρός (walkie talkies), αλλά και σε άλλα ηλεκτρονικά συστήματα (laptops, συσκευές ανιχνεύσεως κτλ), με αποτέλεσμα είκοσι θανάτους και πάνω από 450 τραυματισμούς. Μεταξύ των τραυματιών, υψηλόβαθμα στελέχη της οργανώσεως αλλά και ο πρέσβης του Ιράν στο Λίβανο, πράγμα που επιβεβαιώνει την άμεση εμπλοκή σε υψηλότατο επίπεδο, της συγκεκριμένης πρεσβείας στις επιχειρήσεις της Χεζμπολάχ.
Το μήνυμα που εξεπέμφθη προς τη Χεζμπολάχ, αλλά και προς κάθε αντίπαλο του Ισραήλ, σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις τόσο στην Τεχεράνη όσο και στη Βηρυτό, ήταν πανίσχυρο. Δεν υπάρχει πουθενά μέρος να κρυφθείτε, όποιοι και αν είστε, όπου και αν βρίσκεστε, μπορούμε να σας εντοπίσουμε και διαθέτουμε τα μέσα και τις δυνατότητες να σας εξουδετερώσουμε.
Το πρώτο ερώτημα που τέθηκε και έγινε προσπάθεια να απαντηθεί από ειδικούς σε όλο τον κόσμο ήταν πως οι βομβητές, ένα εμπορικό προϊόν χαμηλού τεχνολογικού επιπέδου, και οι φορητοί ασύρματοι, μετατράπηκαν σε βόμβες. Οι επικρατούσες προσεγγίσεις είναι κατά βάση δύο, η πρώτη μέσω της υπερθερμάνσεως και εκρήξεως της μπαταρίας και η δεύτερη με την τοποθέτηση στις συσκευές μικρής ποσότητας εκρηκτικής ύλης και πυροδοτήσεως αυτής, με επικρατέστερη τη δεύτερη. Φυσικά, μπορεί να υπάρχει και συνδυασμός των δύο ή και κάποια άλλη παρεμφερής μεθοδολογία η οποία λίαν συντόμως θα αποκαλυφθεί εκ της αναλύσεως των αποτελεσμάτων.
Οι συσκευές κουδούνιζαν για λίγα δευτερόλεπτα πριν εκραγούν, με αποτέλεσμα να προκαλέσουν τραυματισμούς κυρίως στο πρόσωπο και στα μάτια. Η ενεργοποίηση της αλυσίδας της εκρήξεως, έγινε με μεμακρυσμένη ενέργεια, είτε με ραδιοσυχνότητα, είτε με ηλεκτρονικό παλμό είτε με κυβερνοεπίθεση. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν προγραμματισμένος εκ των προτέρων ο χρόνος της εκρήξεως, ωστόσο αυτό συγκεντρώνει τις λιγότερες πιθανότητες.
Σε κάθε περίπτωση, η διαδικασία ενεργοποιήσεως ήταν κρυπτασφαλισμένη, με πολύ αυστηρούς κανόνες, ώστε να προστατευθεί η επιχείρηση από τυχαία γεγονότα, τα οποία θα οδηγούσαν στην αποκάλυψη και στην αποτυχία της. Αναμφισβήτητα, πρόκειται για μια πολύ συστηματική, επαγγελματική και πολύ μεθοδικά οργανωμένη ενέργεια, καθώς, παρά την έκρηξη των βομβητών, η Χεζμπολάχ δεν κατόρθωσε να εντοπίσει και να αποτρέψει την επομένη ημέρα το δεύτερο γύρο των εκρήξεων στους φορητούς ασυρμάτους χειρός.
Προφανώς, πρόκειται για μια πολύ σοβαρή αποτυχία ασφαλείας της Χεζμπολάχ η οποία την πρώτη ημέρα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί σε κάποιο βαθμό, λόγω αιφνιδιασμού, την επομένη όμως είναι απαράδεκτο και δείχνει ότι υπάρχουν πολύ σημαντικά κενά ασφαλείας στην οργάνωση αυτή. Ίσως, εντυπωσιάζει το κοινό πως επιτεύχθηκε η παγίδευση των συσκευών, όμως για τους ανθρώπους που κινούνται στο χώρο της άμυνας και της ασφάλειας, όλα αυτά είναι γνωστά και σχετικά απλά, καθώς τόσο τα εκρηκτικά όσο και η ηλεκτρονική τεχνολογία είναι διαθέσιμα εδώ και πολύ χρόνο.
Το δεύτερο ερώτημα που ανακύπτει αβίαστα είναι πότε, πού, πώς και από ποιόν τοποθετήθηκε ο εκρηκτικός μηχανισμός στις συσκευές, όποιας μορφής και αν είναι τελικά, καθώς αυτές αποκτήθηκαν προ εξαμήνου περίπου και διανεμήθηκαν προσφάτως από την οργάνωση στα μέλη της. Προκειμένου να απαντηθούν αυτά, πρέπει να ληφθεί υπόψιν ότι ο εφοδιασμός τρομοκρατικών οργανώσεων με τέτοια υλικά δεν γίνεται με τις γνωστές διαδικασίες μεταξύ κρατών, διαγωνισμοί, συμβόλαια, τράπεζες, πιστοποιήσεις, δοκιμές και έλεγχοι. Ακολουθούνται αδιαφανείς διαδικασίες, με την παρεμβολή ύποπτων μεσαζόντων, με αδιαφανή χρηματοδότηση και πολύπλοκα δρομολόγια διακινήσεως του υλικού για να μην εντοπισθεί η προέλευσή του.
Για αυτό ακούγεται, η μητρική ταϊβανέζικη εταιρεία κατασκευής των βομβητών, να δηλώνει ότι δεν τους παρήγαγε αυτή αλλά μια εταιρεία με άδεια κατασκευής στην Ουγγαρία, η οποία όταν αναζητήθηκε, αποδείχθηκε «εταιρεία σφραγίδα». Επίσης, η ιαπωνική εταιρεία παραγωγής των ασυρμάτων χειρός, δήλωσε ότι δεν τους πούλησε αυτή και έχει διακόψει την παραγωγή τους εδώ και δέκα χρόνια, ενώ λιβανέζικες πηγές αναφέρουν ότι η προμήθεια έγινε από ανεξάρτητο προμηθευτή. Λαμβάνοντας υπόψιν τα προαναφερθέντα, εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα ότι υπάρχει τεράστιο και ανοιχτό πεδίο για την παρείσφρηση, στις διαδικασίες προμηθειών τέτοιων οργανώσεων, μυστικών υπηρεσιών οι οποίες μπορούν να διαμορφώσουν το τελικό αποτέλεσμα.
Ειδικότερα, η συγκεκριμένη επιχείρηση αποτελεί υπόδειγμα φαντασίας, συστηματικής οργανώσεως, συντονισμού, σχεδιάσεως και πάνω από όλα μυστικότητας, με ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό αποτέλεσμα. Δείχνει πως μια πληροφορία, δηλαδή η μετάπτωση του συστήματος επικοινωνιών της Χεζμπολάχ από τα κινητά τηλέφωνα στους βομβητές και στους ασύρματους χειρός, η οποία ως ιδέα υπάρχει βάσιμη πιθανότητα ακόμη και να εμφυτεύτηκε από τις Ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες στη Χεζμπολάχ, μετατράπηκε σε ένα λαμπρό επιχειρησιακό σχέδιο.
Οι Ισραηλινοί όταν συλλέγουν την πληροφορία δεν προσανατολίζονται απλά πως θα υποκλέψουν το καινούργιο σύστημα, δηλαδή σε μια παθητική διαδικασία. Γνωρίζοντας ότι το σύστημα επικοινωνιών της Χεζμπολάχ θα «κουμπώσει» πάνω στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της, θέτουν ως στόχο όχι το σύστημα, αλλά την εξουδετέρωση της ηγεσίας, δηλαδή υιοθετούν ένα καθαρά επιθετικό σχέδιο. Γράφεται ότι το σχέδιο επιτεύχθηκε χάρις σε κάποιες ανεξάρτητες μονάδες των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων, με υψηλή εξειδίκευση (π.χ. κυβερνοπόλεμος), οι οποίες αναμφισβήτητα έχουν συμμετάσχει σε κάποια φάση του, όμως εδώ απαιτείται ισχυρή ηγεσία και συμμετοχή και συντονισμός, ο οποίος ξεπερνά άτομα και μεμονωμένες μονάδες.
Απαιτείται η παρεμβολή στην αλυσίδα προμήθειας ώστε να υπάρχει πρόσβαση αν όχι και καθοδήγηση προς συγκεκριμένο υλικό, η σχεδίαση της μετασκευής του υλικού και η υλοποίησή της σε κατάλληλες βιομηχανικές μονάδες, ώστε να εμφυτευτούν οι εκρηκτικοί μηχανισμοί, η διείσδυση στο σύστημα διανομής και επιχειρησιακής αξιοποιήσεως του υλικού, ώστε να προσδιορισθεί από πότε και μετά υπάρχει δυνατότητα εφαρμογής της τελικής φάσης του σχεδίου, δηλαδή της εξουδετερώσεως των στελεχών της Χεζμπολάχ, οπότε έρχονται οι μονάδες που θα αναλάβουν την εκτέλεσή της, πρακτικά την πυροδότηση των εκρηκτικών μηχανισμών.
Πέραν των αποτελεσμάτων πρώτου επιπέδου, δηλαδή τις απώλειες της Χεζμπολάχ, η επιχείρηση αυτή επέτυχε να την αποδιοργανώσει και να προκαλέσει πτώση του ηθικού των στελεχών της, ενώ από την άλλη πλευρά έδωσε τη δυνατότητα στις Ισραηλινές υπηρεσίες να δείξουν τις δυνατότητές τους, μετά την αποτυχία της αποτροπής της επιθέσεως της Χαμάς, να χαρτογραφήσουν σε σημαντική έκταση τα στελέχη της Χεζμπολάχ και να αποδιοργανώσουν εντελώς το επικοινωνιακό σύστημά της, πρακτικά δηλαδή το σύστημα διοικήσεως και ελέγχου των επιχειρήσεών της.
Εύλογα κάποιος θα αναρωτηθεί γιατί αυτό το εντυπωσιακό αποτέλεσμα δεν συνδυάσθηκε με μια αποφασιστική στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της Χεζμπολάχ, όταν όλα τα υψηλόβαθμα στελέχη της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας του Ισραήλ, δηλώνουν ότι πλέον το κέντρο βάρους των επιχειρήσεων μεταφέρεται από τη Γάζα προς το νότιο Λίβανο και προς τούτο μετακινούν δυνάμεις προς αυτή την κατεύθυνση. Οι κεκαλυμμένες επιχειρήσεις, οι μυστικές επιχειρήσεις πιο απλά, έχουν ένα και μόνο εχθρό, τον παράγοντα χρόνο.
Δηλαδή πότε ο αντίπαλος θα καταστεί ικανός να εντοπίσει και το κυριότερο να εξουδετερώσει το πλεονέκτημα που έχει επιτευχθεί. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, φαίνεται ότι οι Ισραηλινοί εξετίμησαν, από πληροφορίες που συγκέντρωσαν, ότι υπάρχει κίνδυνος αποκαλύψεως του σχεδίου τους και απώλειας του πλεονεκτήματος που είχε διαμορφωθεί και ως εκ τούτου αποφάσισαν να το εφαρμόσουν χωρίς να περιμένουν να το συνδυάσουν με άλλες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Ήταν βέβαιο ότι το σχέδιο των Ισραηλινών έβαινε προς αποκάλυψη; Κανένας δεν μπορεί να είναι απόλυτος σε αυτό. Στο χώρο των πληροφοριών δεν υπάρχουν βεβαιότητες, υπάρχουν πιθανότητες, εκτίμηση του κινδύνου και ανάληψη ρίσκου για δράση ή μη. Οι Ισραηλινοί αποφάσισαν να δράσουν τώρα.
Κλείνοντας, οι Ισραηλινοί διεξήγαγαν μια επιτυχημένη επιχείρηση με θεαματικό τρόπο, με εξίσου εντυπωσιακά αποτελέσματα, ενώ εξέπεμψαν ένα ηχηρό μήνυμα προς τους αντίπαλους τους, ότι μπορούμε να σας βρούμε παντού και να σας εξουδετερώσουμε. Όμως η επιτυχία αυτή δεν αποτελεί και το διαβατήριο για τη νίκη στον πόλεμο, ο δρόμος είναι μακρύς, επίπονος, απαιτεί μεγάλες θυσίες, είναι πολύ επικίνδυνος και το κυριότερο είναι απρόβλεπτος.
* Ο Κωνσταντίνος Γκίνης είναι Στρατηγός ε.α – Επίτιμος Α/ΓΕΣ
