Η έκρηξη του Κινέζου εκπροσώπου εναντίον της Δύσης, είναι κάτι παραπάνω από μία εκτεταμένη αναφορά εν μέσω μίας καθιερωμένης συζήτησης με τους δημοσιογράφους της χώρας του. Η κατάσταση στο Πεκίνο βέβαια είναι πολύ τεταμένη, με τις εικόνες από τις προσπάθειες περιορισμού της πανδημίας στη Σανγκάη να κάνουν τον γύρο του κόσμου και η υγειονομική κρίση να απειλεί να επεκταθεί στην πρωτεύουσα. Τα ζητήματα της Κίνας με τις ΗΠΑ ωστόσο είναι στρατηγικά.
Καθώς η Ουάσιγκτον ενισχύει την Ουκρανία σε όλα τα μέτωπα, από το διπλωματικό μέχρι το στρατιωτικό, διαμορφώνει την εικόνα της προστάτιδας των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό φυσικά φτάνει και στα ζητήματα που η Κίνα θεωρεί εσωτερικά, από τις επικρίσεις για την καταστολή των Ουιγούρων μέχρι και τις ελευθερίες που περιστέλλονται στον Χονγκ Κονγκ. Γι’ αυτό τον λόγο, το Πεκίνο δεν είναι διατεθειμένο να δεχθεί τον διδακτικό τόνο που χρησιμοποιεί η Ουάσιγκτον.
Σε αυτό το σκέλος, μέχρι τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, υπήρχε πλήρη ταύτιση απόψεων με τη Μόσχα. Σε κοινό ανακοινωθέν τους, αν και με πολύ πιο διπλωματική γλώσσα, ο Σι Τζινπινγκ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν είχαν επικεντρωθεί στην «εργαλειοποίηση» όπως ανέφεραν, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τις Ηνωμένες Πολιτείες, για να επιτυγχάνει ο Λευκός Οίκος τους σκοπούς του.
Πλέον όμως το Πεκίνο απασχολεί και ένα άλλο ζήτημα. Ο Τζο Μπάιντεν έχει φέρει στο πλευρό του τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έχει καταφέρει να υιοθετούν, λίγο ή περισσότερο, τις απόψεις του Λευκού Οίκου περί της διεθνούς τάξης. Στην Ουάσιγκτον άλλωστε, ανησυχούν πως η Κίνα μπορεί να είναι η επόμενη που θα επιδιώξει κάτι ανάλογο με τον Πούτιν, στην περίπτωση της νήσου Ταϊβάν. Ακόμα και στην περίπτωση της έντονης εμπορικής διένεξης της Κίνας με τη Λιθουανία, με αφορμή τις σχέσεις με την Ταϊβάν, η Ουάσιγκτον, σε συστοιχία με τις χώρες της ΕΕ, βρέθηκε δίπλα στο Βίλνιους και απέναντι από το Πεκίνο.
Η σύγκλιση του ευρωατλαντικού κόσμου δεν είναι κάτι που επιθυμεί το Πεκίνο. Ήδη πριν από τη σύνοδο κορυφής μεταξύ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και Κίνας υπήρχαν ξεκάθαρες τοποθετήσεις πως θα πρέπει να υπάρχουν συνέπειες προς το Πεκίνο, εάν συνεχιστεί η επαμφοτερίζουσα στάση σε σχέση με τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία.
Αντίθετα, η Κίνα επιθυμεί ένα ελεύθερο πεδίο, δίχως μόνιμες συμμαχίες, για να δρα κατά βούληση στο διεθνές σύστημα, όπως φάνηκε από τη συμφωνία ασφαλείας που πέτυχε με τα νησιά του Σολομώντα, η οποία προοιωνίζει μόνιμη στρατιωτική παρουσία στο στρατηγικό αυτό χώρο του Ειρηνικού. Η σφοδρή αντίδραση απέναντι ακόμα και σε αυτή την κίνηση, έπειτα από πρωτοβουλία της Αυστραλίας και των Ηνωμένων Πολιτειών δείχνει ωστόσο πως η προσοχή του δυτικού κόσμου είναι στραμμένη πάνω της.
