Η «Συνθήκη του Κυριναλίου» αποτελεί το επιστέγασμα του νέου δεσμού που έχει δομηθεί μεταξύ Εμμανουέλ Μακρόν και Μάριο Ντράγκι, από όταν ανέλαβε την πρωθυπουργία της Ιταλίας. Το φάσμα των τομέων της ενδεχομένης συνεργασίας είναι αρκετά ευρύ, όπως επίσης και οι διαφορές των δύο μερών που παραμένουν. Η σύγκλιση βέβαια ευνοεί και τους δύο στην παρούσα φάση.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν σίγουρα μπορεί σίγουρα να συνεννοηθεί με τον Μάριο Ντράγκι. Έχοντας περάσει ο ίδιος από τον τραπεζικό τομέα, καταλαβαίνει τις ευαισθησίες αλλά και τα δύσκολα σημεία του μέχρι πρότινος ισχυρού ανδρός της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Δεν είναι εξίσου σίγουρο πάντως, το κατά πόσο ο Ντράγκι συμμερίζεται τις ηγετικές φιλοδοξίες του Γάλλου προέδρου.
Το βέβαιο είναι πως στο πρόσωπο του Ντράγκι, ο Μακρόν βρήκε κάποιον που μπορεί να συμφωνήσει σε βασικά ζητήματα που απασχολούν τις δύο χώρες, αλλά κι ευρύτερα. Δεν έχει περάσει πολύς χρόνος από τότε που στην κεφαλή της Ρώμης βρισκόταν ο Ματέο Σαλβίνι, κι εξαπέλυε ακροδεξιές κορώνες προς όλη την Ευρώπη. Η ηρεμία, έστω και πρόσκαιρη, που έχει φέρει η εποχή Ντράγκι στην ιταλική εξωτερική πολιτική αποτελεί βασική παράμετρος της σύμπλευσης με το Παρίσι. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια η Γαλλία έχει πάντα μεγαλύτερο κίνητρο να φέρει την Ιταλία εγγύτερα της γαλλικής οικονομίας.
Η έξαρση του τέταρτου κύματος της πανδημίας στην Ευρώπη έχει σίγουρα φέρει πιο κοντά τις δύο πρωτεύουσες. Παρ΄ όλα αυτά, τα σημεία απόκλισης τους παραμένουν και θα βρεθούν ξανά μπροστά τους, τόσο στο τομέα της μετανάστευσης και της εξωτερικής πολιτικής, όσο και στα οικονομικά ζητήματα.
Υπάρχει ωστόσο και ένα σχεδόν άμεσο διακύβευμα στη νέα σχέση μεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας. Η παρουσία στη Γερμανία ενός νέου καγκελαρίου, αλλά και η άγνωστη δυναμική της παρουσίας Πρασίνων και Φιλελευθέρων στην κυβέρνηση, έχει εισαγάγει έναν άγνωστο παράγοντα στην εξίσωση του γαλλογερμανικού άξονα, αλλά και του συνόλου της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Μακρόν δεν έχει χάσει καθόλου χρόνο για να αξιοποίησε το κενό. Τον Ιανουάριο άλλωστε, η Γαλλία θα αναλάβει την προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου για το πρώτο εξάμηνο του 2022 σε μία κρίσιμη περίοδο για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι πασίδηλο πως το Παρίσι αναζητά κάθε δυνατό σύμμαχο στην προσπάθεια του να προωθήσει τις γαλλικές θέσεις εντός της Ένωσης.
Σε κάθε περίπτωση, ο Εμμανουέλ Μακρόν έχει μπροστά του τις προεδρικές εκλογές του Απριλίου. Απέναντι στη μεγάλη απειλή των λαϊκιστών που θα βρει στον δρόμο του για την επανεκλογή, θα θέλει ο ίδιος να εμφανιστεί ως ο άνθρωπος που μετουσιώνει τη νέα Ευρώπη αλλά και την παραδοσιακή γαλλική παράδοση στιβαρότητας, που προσέλκυε συμμάχους σε όλη τη Μεσόγειο.
