Υπάρχουν εκείνοι που ομολογούν κάποια κατανόηση απέναντι στη θέση της αγαπητής περικύκλωσης, στον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης, αλλά πρέπει να ασχοληθούμε και με την αυτοκρατορική νοσταλγία και τους αληθινούς της στόχους.
Κάναμε λάθος που ανταγωνιστήκαμε τον Βλαντιμίρ Πούτιν;
Ενώ η ένταση γύρω από τη νέα ουκρανική κρίση μεγαλώνει και ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ βρίσκεται σε αποστολή στην Ευρώπη, ναι, μια αναβίωση μιας αρχαίας συζήτησης για το ποιος έχασε τη Ρωσία άρχισε.
Την εποχή του Γκορμπατσόφ, του Γέλτσιν, του Μεντβέντεφ, υπήρχε μια πιο φιλική και συνεργατική σχέση μεταξύ Δύσης και Μόσχας. Φταίει μόνο ο αυταρχικός Πούτιν και η νοσταλγία του για την αυτοκρατορία, αν έχουμε πέσει σε αυτό το κλίμα εχθρότητας ή έχουμε και εμείς ως Δύση κάποια ευθύνη; Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές και αξιακές συγγένειες που προσελκύουν ορισμένους Ευρωπαίους δεξιούς και τον Ντόναλντ Τραμπ στον Πούτιν, υπάρχει μια σχολή «πολιτικού ρεαλισμού» που πιέζει για μια αναθεώρηση της στρατηγικής απέναντι στη Μόσχα.
Στο Βερολίνο και σε άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, το επιχείρημα είναι το εξής. Η Ρωσία είναι ένας γίγαντας που χρειαζόμαστε τόσο ως προμηθευτή ενέργειας, όσο χρειάζεται το φυσικό αέριο, δηλαδή για μεγάλο χρονικό διάστημα, όσο και ως διέξοδο για τα αγαθά μας. Η κλιμάκωση των κυρώσεων έχει ίσως προκαλέσει μεγαλύτερη ζημιά στις δυτικοευρωπαϊκές εταιρείες παρά στον ίδιο τον Πούτιν. Τα αυταρχικά καθεστώτα έχουν μια αξιοσημείωτη ικανότητα να αντιστέκονται στις κυρώσεις. Απλά κοιτάξτε την Κούβα, τη Βόρεια Κορέα, το Ιράν. Τέλος, η ρωσική στρατιωτική δύναμη επιβάλλει παραχωρήσεις, δεδομένου ότι η κοινή γνώμη στη Δυτική Ευρώπη είναι ειρηνική και απρόθυμη σε απότομες αυξήσεις των αμυντικών δαπανών.
Σήμερα ορισμένοι υποστηρικτές της ρεαλιστικής πολιτικής κατηγορούν την Ουάσιγκτον ότι ώθησε τον Πούτιν στην αγκαλιά του Σι Τζινπίνγκ, καθιστώντας την Κίνα, η οποία είναι η μόνη πραγματική απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ μακροπρόθεσμα, ακόμη πιο ισχυρή.
Είναι προφανές ότι η Κίνα κυριαρχεί οικονομικά και τεχνολογικά. Ωστόσο, η Ρωσία έχει πολύτιμες πρώτες ύλες για τη Λαϊκή Δημοκρατία. Επιπλέον, ο Πούτιν έχει το θάρρος να ενεργεί ως πάροχος ασφάλειας, στα μισά του δρόμου μεταξύ μισθοφόρου και ιδιωτικής αστυνομίας, είναι έτοιμος να παρέμβει με τα στρατεύματά του για να σταθεροποιήσει φιλικά καθεστώτα στην Κεντρική Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Μεσόγειο, ενώ οι κινεζικές ένοπλες δυνάμεις είναι μέχρι τώρα πιο προσεκτικές στην επέκτασή τους στο εξωτερικό.
Το όριο του πολιτικού ρεαλισμού είναι ότι δεν υπολογίζει τους στόχους του Πούτιν. Οι απαιτήσεις που θέτει είναι αποκαλυπτικές. Θέλει να επιστρέψει στο status quo πριν από το 1989, να απωθήσει το ΝΑΤΟ εντός των ορίων του Ψυχρού Πολέμου, να ανασυνθέσει μια ρωσική σφαίρα επιρροής που αναπαράγει τη σοβιετική. Στο όνομα της ασφάλειας της Μόσχας, η Δύση θα πρέπει να αναλάβει όχι μόνο να μην διευρύνει ποτέ ξανά το ΝΑΤΟ, αλλά να αποσύρει τις αποτελεσματικές δυνάμεις της από τις ανατολικές χώρες που είναι ήδη μέλη, εγκαταλείποντας τους συμμάχους της στη Βαλτική ή την Πολωνία σε μόνιμη ανασφάλεια. Ο Πούτιν δεν έχει νοσταλγία για τον κομμουνισμό, περιβάλλεται από δισεκατομμυριούχους ολιγάρχες και είναι σύμμαχος με την Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλά η εξωτερική του πολιτική αποκαλύπτει μια γεωπολιτική συνέχεια που πηγαίνει από τους Τσάρους στον Στάλιν. Την προγονική συνοχή του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Ωστόσο, όσο ο Πούτιν καταφέρνει να αποφύγει τους νόμους της βαρύτητας, η Ρωσία θα διατηρήσει ένα διεθνές καθεστώς πολύ πέρα από την οικονομική της διάσταση. Και θα είναι άχρηστο να λέμε ότι μπορούμε να τον προσελκύσουμε κοντά μας σε χαμηλή τιμή.
Το αίσθημα κυριαρχίας του γεωπολιτικού παιχνιδιού που μπορεί να προβάλει ο Πούτιν δεν πρέπει να μας κάνει να καλύπτουμε. Είναι μάστορας της μπλόφας.
Για παράδειγμα, η απειλή να περικυκλώσουν τις Ηνωμένες Πολιτείες με την ανάπτυξη στρατευμάτων και στρατηγικών όπλων στην Κούβα και τη Βενεζουέλα φαίνεται μη ρεαλιστική.
Πίσω από τη φαινομενική σταθερότητα υπάρχουν τεράστια ερωτήματα σχετικά με τη διαδοχή των Ισχυρών Ανδρών. Ούτε ο Πούτιν, ούτε ο Σι έχουν ετοιμάσει ένα «μετά». Η αποφασιστικότητα με την οποία τα ρωσικά στρατεύματα επεμβαίνουν στη Λευκορωσία και το Καζακστάν προδίδει επίσης τον φόβο της αστάθειας στη ζώνη των απολυταρχιών με τις οποίες έχει περικυκλωθεί και ταυτιστεί ο Πούτιν.
Το φάσμα των «πορτοκαλί επαναστάσεων» και η μετάδοσή τους μεταξύ των πολιτών της Μόσχας και της Αγίας Πετρούπολης δεν διαλύθηκε ποτέ. Μεταξύ αυτών των πληθυσμών, φαίνεται ότι οι αξίες της Δύσης εξακολουθούν να έχουν κάποια γοητεία, παρά τη δυσπιστία για το δυτικό μοντέλο που βασιλεύει στην Αμερική και την Ευρώπη.
Ο παντοδύναμος εσωτερικά της ανατολής Πούτιν καλά κρατεί με τα δυνατά και αδύναμα σημεία του.
Η Βορειοατλαντική συμμαχία και η Ε.Ε. είναι οι δυνάμεις που πρέπει να αποφασίσουν με κοινή γραμμή το πώς θα πρέπει να διαχειριστούν το κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Βλαντιμίρ Πούτιν. Αλλιώς το παιχνίδι χάθηκε καθώς χρόνος πολύς δεν υπάρχει.
*Ο Ανδρέας Τσιλογιάννης είναι δημοσιογράφος και πολιτικός αναλυτής.
