Έχουν κοινά στοιχεία οι προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ του 1968 με τις αντίστοιχες του 2024; Ναι, ένα. Ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεν διεκδικεί μια δεύτερη θητεία, όπως δεν είχε διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία ούτε ο Λίντον Τζόνσον το 1968. Εάν κερδίσει ο Ντόναλντ Τραμπ, την Κάμαλα Χάρις, θα έχουν κι ένα δεύτερο. Όπως και το 1968, όταν ο Ρεπουμπλικανός Ρίτσαρντ Νίξον είχε νικήσει τον απερχόμενο αντιπρόεδρο των Δημοκρατικών Χιούμπερτ Χάμφρεϊ.
Αρκετοί βρίσκουν ένα ακόμα κοινό σημείο. Και αυτό είναι το αντιπολεμικό κίνημα. Προχωρώντας ωστόσο σε ένα λογικό άλμα. Διότι το 1968, οι ΗΠΑ είχαν ανοικτό το μέτωπο του πολέμου στο Βιετνάμ. Ενώ σήμερα η αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών κατηγορεί τον πρώην πρόεδρο και τη νυν αντιπρόεδρο και υποψήφια πρόεδρο για τη μη επιβολή εμπάργκο στις πωλήσεις αμυντικών συστημάτων προς το Ισραήλ και για τη μη υποστήριξη φιλοπαλαιστινιακών θέσεων. Και μάλιστα κατηγορούν το Λευκό Οίκο για την πρόσφατη έγκριση αποστολής αμυντικών οπλικών συστημάτων προς το Ισραήλ, ύψους $20 δισ.
Το «κίνημα» του 2024 έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από το αντίστοιχο του 1968. Το σύνθημα που ακούγεται σήμερα, «Globalize Intifada», που αναφέρεται στη διεθνοποίηση της Παλαιστινιακής Ιντιφάντα του 1987 και του 2000, παραπέμπει περισσότερο σε ένα διάχυτο και γενικευμένο αντισυστημισμό, σε μια εξέγερση και αντίσταση των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο, παρά σε ένα στοχευμένο αντιπολεμικό κίνημα.
Βέβαια, οι ετερόκλητοι υποστηρικτές της «Παγκοσμιοποιημένης Ιντιφάντα» θα πρέπει να γνωρίζουν ότι μέσα από την Πρώτη Ιντιφάντα, είχε γεννηθεί μια σουνιτική οργάνωση, με πολιτικό και στρατιωτικό σκέλος, όπως άλλωστε όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις, αλλά με σαφή θρησκευτικό προσανατολισμό, δηλαδή η θεοκρατική τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς, που ελέγχεται σήμερα πλήρως από την Τεχεράνη.
"I am Hamas" scenes outside the DNC pic.twitter.com/w0d97lEwl7
— Mossad Commentary (@MOSSADil) August 19, 2024
Γύρω από το χώρο του συνεδρίου του Δημοκρατικού Κόμματος (DNC) που ξεκίνησε χθες στο Σικάγο, έκανε αισθητή την παρουσία του αυτό το ανομοιογενές πλήθος. Με συνθήματα κατά των αμβλώσεων, της ρατσιστικής βίας, της φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού και του Ισραήλ, και υπέρ των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+, του φεμινιστικού κινήματος, του κινήματος «me too», του «black lives matter» και της Παλαιστίνης.
Το κεντρικό πανό και το κεντρικό σύνθημα της συγκέντρωσης ήταν «Feminists and LGBTQ+ People for a Free Palestine» καθώς και το «Allah loves Gays». Και όλα αυτά τη στιγμή που οι θρησκευτικοί ηγέτες των Παλαιστινίων στο Τέμενος Αλ-Άκσα (Masjid al-Aqsa) στην Ιερουσαλήμ διακηρύσσουν την εξαφάνιση των «αμαρτωλών ομοφυλοφίλων» από τα ιερά χώματα της Παλαιστίνης, παράλληλα με την εξαφάνιση των Ισραηλινών από τον Ιορδάνη ποταμό μέχρι τη Μεσόγειο Θάλασσα. Ένα σύνθημα που ενστερνίζονται με ιδιαίτερη ευκολία οι αντισυστημικοί ψηφοφόροι των Δημοκρατικών (from the River to the Sea, Palestine will be free). Μιλάμε για το απόλυτο παράλογο.
Η υποστήριξη του φεμινιστικού κινήματος των ΗΠΑ, καθώς και της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας προς τη Χαμάς, παρομοιάζεται από πολλούς πολιτικούς αναλυτές και σχολιαστές, με την υποστήριξη των κοτόπουλων προς την επιχείρηση KFC (Kentucky Fried Chicken).
Η Κάμαλα Χάρις προσπαθεί έστω και φραστικά να αποστασιοποιηθεί από τον Λευκό Οίκο, όσον αφορά τη στήριξη προς το Ισραήλ, φοβούμενη την απώλεια ψήφων. Σύμφωνα με δημοσκόπηση YouGov/IMEU Policy Project to 34% των ερωτηθέντων στην Πενσυλβάνια, το 35% στην Αριζόνα και το 39% στη Τζώρτζια απάντησαν ότι θα έδιναν την ψήφο τους στους Δημοκρατικούς εάν η επιλογή αυτή οδηγούσε σε εμπάργκο αποστολής όπλων στο Ισραήλ. Και πάνω σε αυτά τα δημοσκοπικά ευρήματα κινείται τουλάχιστον φραστικά, η υποψήφια των Δημοκρατικών για την Προεδρία.
Το 1968 ο υποψήφιος των Δημοκρατικών Χιούμπερτ Χάμφρεϊ, προσπάθησε ανεπιτυχώς να απομακρυνθεί από το βάρος του πολέμου του Βιετνάμ και τον τρόπο που τον είχε διαχειριστεί Λίντον Τζόνσον.
Σήμερα οι σύμβουλοι της Κάμαλα Χάρις, τη συμβουλεύουν να κάνει το ίδιο. Ωστόσο, η διαχείριση αυτού του ετερόκλητου και εντελώς ανορθολογικού κύματος πίεσης από την αριστερή πτέρυγα των Δημοκρατικών, που έχει βάλει στο μίξερ του αντισυστημισμού μια σειρά από αντικρουόμενα αιτήματα, είναι πολύ πιο εύκολη υπόθεση. Διότι ο «εκβιασμός» ότι οι συγκεκριμένοι ψηφοφόροι δεν θα ψηφίσουν τη Χάρις, τους στέλνει θεωρητικά κατευθείαν στην αγκαλιά του Ντόναλντ Τραμπ, που αποτελεί ένα εφιάλτη για τους ίδιους. Και αυτό δεν είναι πιθανό να συμβεί.
