Ήταν φθινόπωρο του 2012, κατά τη διάρκεια των εορτασμών για τα 1.150 χρόνια από την ίδρυση της πόλης Ίσμπορσκ της περιφέρειας του Πσκοφ της βορειο-δυτικής Ρωσίας, κοντά στα σύνορα με την Εσθονία, συγκεντρώθηκαν στην πόλη ορισμένοι από τους πλέον συντηρητικούς πολιτικούς, κληρικούς, επικοινωνιολόγους και ιδεολόγους, οι οποίοι στη συνέχεια θα μεταμορφωθούν στην αιχμή του δόρατος του «Ρωσικού κόσμου», της ιδεολογίας στήριγμα του ρωσικού ιμπεριαλισμού.
Οι εκδηλώσεις τελούσαν υπό την αιγίδα του τότε κυβερνήτη του Πσκοφ Αντρέι Τουρτσάκ, ο οποίος ως γνήσιο παιδί της μετακομμουνιστικής Ρωσίας, διαθέτει ένα, κάθε άλλο παρά αξιοκαταφρόνητο βιογραφικό που ξεκινάει από μία σχολή Τζουντό και αμφιλεγόμενες επιχειρηματικές δραστηριότητες κατά τη δεκαετία του ’90 και περιλαμβάνει την ιλιγγιώδη άνοδο του στα υψηλά κομματικά αξιώματα, όπως εκείνης του γενικού γραμματέα του κόμματος «Ενιαία Ρωσία», την ηγεσία της «Νεαρής Φρουράς», αλλά και την εμπλοκή του στην απόπειρα δολοφονίας ενός δημοσιογράφου. Ο Τορτσάκ, ήταν από τα πρώτα πρόσωπα της ρωσικής πολιτικής σκηνής, στα οποία επιβλήθηκαν κυρώσεις από τις δυτικές χώρες μετά την κήρυξη του πολέμου κατά της Ουκρανίας.
Ας επανέλθουμε, όμως, στην περιβόητη Λέσχη του Ίζμπορσκ.
Ιδρυτικά μέλη της Λέσχη Ίζμπορσκ, την οποία άλλοι χαρακτηρίζουν ως Μέκκα της Μαύρης Διεθνούς και άλλοι ως Λέσχη των Ρώσων Illuminati, ήταν ο Αλεξάντρ Προχάνοφ, ακραίος εθνικιστής πρώην δημοσιογράφος, της εφημερίδας «Κομσομόλσκαγια Πράβντα», συγγραφέας, δημοσιολόγος, ο Βιτάλι Αβεριάνοφ, «ορθόδοξος» φιλόσοφος και στοχαστής, διευθυντής του Ινστιτούτου Δυναμικού Συντηρητισμού, ποιητής και τραγουδοποιός, ο Αλεξάντρ Ναγκόρνι, διευθυντής της υπερσυντηρητικής εφημερίδας «Ζάβτρα» (Αύριο), ο φιλόσοφος, θεωρητικός της Ευρασιανικής θεωρίας Αλεξάντρ Ντούγκιν, γνωστός για τις σχέσεις τους με τα ανά τον κόσμο ακροδεξιά κινήματα και οργανώσεις, ο συγγραφέας Ζαχάρ Πριλέπιν, ο οποίος δήλωσε με υπερηφάνεια πως σκότωσε ανθρώπους στο Ντονμπάς, πολεμώντας στο πλευρό των «Ρώσων αυτονομιστών» και, φυσικά, ο γνωστός τότε αρχιμανδρίτης και μετέπειτα μητροπολίτης Σεβκουνόφ.
Οι συνεδριάσεις και οι εκδηλώσεις της Λέσχης, δεν γίνονται μόνο στην μικρή παραμεθόρια πόλη, αλλά μεταφέρονται και αλλού. Έτσι, οι πόλεις Γιεκατερίνεμπουργκ, Ουλιάνοφσκ, Αγία Πετρούπολη, Σαράτοφ, Μπριάνσκ, Μπέλγκοροντ, Τούλα, Καλούγκα, Ομσκ, Νίζνι Νόβγκοροντ, Όρενμπούργκ, Ντονιέτσκ, πόλεις της Γιακουτίας, του Νταγκεστάν και της Κριμαίας, υποδέχτηκαν κατά καιρούς τα μέλη και τους προσκεκλημένους της Λέσχης.
Εκδηλώσεις διοργανώθηκαν επίσης στην Υπερδνειστερία, τη Συρία, τη Σερβία, την Κίνα, το Ιράν.
Βασικός διακηρυγμένος στόχος της Λέσχης είναι: η συμφιλίωση των διαφορετικών εποχών και η σύνθεση όλων των βέλτιστων στοιχείων που χαρακτηρίζει κάθε μία από αυτές.
Ως έκφραση του ακραίου συντηρητισμού μίας μερίδας της ρωσικής ελίτ, η Λέσχη διατηρεί άριστες σχέσεις με το Κρεμλίνο, από το οποίο λαμβάνει γενναίες επιχορηγήσεις. Βασικός της «προστάτης» θεωρείται ο πρώην υπουργός πολιτισμού Βλαντίμιρ Μεντίνσκι, ο οποίος μετά την αποχώρησή του από το υπουργικό συμβούλιο, διορίστηκε σύμβουλος του Πούτιν και ήταν εκείνος που τέθηκε επικεφαλής της διαπραγματευτικής ομάδας της Μόσχας με την ουκρανική πλευρά, αμέσως μετά την ρωσική πλευρά, μετά την έναρξη του πολέμου.
Τον Μάιο του 2015 μετά από παραγγελία της Λέσχης, αγιογράφοι ετοίμασαν την «Κρατική εικόνα της Παναγίας», όπου μαζί με τον Ιωσήφ Στάλιν απεικονίστηκαν και διάφοροι σοβιετικοί στρατάρχες. Η παρουσίαση της εικόνας έγινε κατά τη διάρκεια της απονομής του λογοτεχνικού βραβείου «Πρόχοροφ» στην περιοχή του Μπέλγκοροντ. Ο πρόεδρος και ιδεολογικός καθοδηγητής της Λέσχης, Αλεξάντρ Προχάνοφ, συνέκρινε τον Στάλιν με τον Μωϋσή και τον Μάο Τσε Τουνγκ, αποκαλώντας τον «νικηφόρο ηγέτη, ηγέτη με το λάβαρο της νίκης». Ωστόσο, η τοπική μητρόπολη της Ρωσικής Εκκλησίας, κράτησε αποστάσεις και διατύπωσε τις αντιρρήσεις της για την συγκεκριμένη εικόνα, επειδή σε αυτήν απεικονίζονται πρόσωπα τα οποία δεν έχουν καταταγεί στους αγίους. Βέβαια, τα πρόσωπα αυτά δεν παρουσιάζονται ως άγιοι, αφού δεν έχουν φωτοστέφανα, μα την ίδια στιγμή βρίσκονται υπό την σκέπη της Θεομήτορος. Η προσπάθεια παρουσίαση της εικόνας και σε άλλες περιοχές, προκάλεσε τις αντιδράσεις των τοπικών μητροπολιτών.
Αυτή η υβριδική συνύπαρξη σκληροπυρηνικών κομμουνιστών του απώτερου και πρόσφατου παρελθόντος με ακραίους συντηρητικούς εθνικιστές, όπως ήταν φυσικό, προσέφερε πλούσιους καρπούς σε θεωρίες συνωμοσίας.
Μία από τις πλέον διαδεδομένες μεταξύ των μελών της Λέσχης θεωρίες, ανήκει στη γραφίδα του του Ν. Β. Στάρικοφ, ο οποίος προσπαθεί στη θεωρητική του κατασκευή να εξηγήσει το ρωσικό παρελθόν και μέλλον. Οι βασικές θέσεις αυτής της θεωρίας είναι:
1) Όλες οι επαναστάσεις στη Ρωσία δεν είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων της εσωτερικής πολιτικής ή της οικονομικής ανάπτυξης, αλλά της έξωθεν υπονόμευσης της χώρας και συγκεκριμένα οι πολιτικές της εκάστοτε αντιπολίτευσης είναι δάνεια από τους χειρότερους εχθρούς της χώρας.
2) Κύριος εχθρός της Ρωσίας είναι οι αγγλοσαξονικές χώρες, η Βρετανία κατά το παρελθόν, οι ΗΠΑ σήμερα.
3) Όλοι οι εχθροί της εξουσίας στη Ρωσία κατά τον 19ο και 20ό αιώνα, ήταν ενεργούμενα των μυστικών υπηρεσιών του αγγλοσαξονικού κόσμου.
Συνθέτοντας τις παραπάνω θέσεις, η Λέσχη διατύπωσε το δόγμα της Ιδεολογίας της νίκης, η οποία θα αποτελεί το βασικό θεωρητικό, ιδεολογικό και πνευματικό εργαλείο - όπλο στον αγώνα «κατά του φασισμού», τον οποίο εκπροσωπεί η «συλλογική Δύση με επικεφαλής του Αγγλοσάξονες.
Κάθε χρόνο, η Λέσχη δίνει στη δημοσιότητα την ετήσια έκθεσή της για «φλέγοντα ζητήματα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής», προσπαθώντας να επηρεάσει - και όπως φαίνεται το κάνει με επιτυχία - διάφορα ακραία συντηρητικά κέντρα λήψης αποφάσεων της Ρωσίας.
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το επίλεκτο μέλος της Λέσχης, μητροπολίτης Σεβκουνόφ, έλαβε γενναία κρατική επιχορήγηση για τη δημιουργία multi media μεταφερόμενων εκθέσεων του «Ρωσικού κόσμου», όπου παρουσιάζεται στρεβλά η ρωσική ιστορία. Στη βάση αυτών των εκθέσεων, έγινε και η αναθεώρηση της ύλης των βιβλίων ιστορίας για το ρωσικό εκπαιδευτικό σύστημα, προσφάτως.
Ο απομονωτισμός δεν θα μπορούσε να λείπει από τη φαρέτρα της Λέσχης, τα μέλη της οποίας μιλούν συνεχώς για το «νέο, μεγάλο, κόκκινο σχέδιο», το οποίο περιλαμβάνει την επέκταση της «νέας, αγίας, κόκκινης, ρωσικής αυτοκρατορίας» στα όρια της πρώην Ε.Σ.Σ.Δ., γιατί, κατά τη γνώμη τους, «είναι το δώρο του Θεού προς τη θεοσεβή Ρωσία», ενώ δεν αντιστέκονται στον πειρασμό να φωνάξουν δυνατά, όπως κάνει ο Προχάνοφ «πως η Κριμαία, είναι η πρώτη ανατολή του ήλιου για την νέα Ρωσία, μετά την κατάρρευση του προηγούμενου «κόκκινου σχεδίου» (υπονοώντας την Ε.Σ.Σ.Δ. - ΔΤ).
Η Λέσχη Ίζμπορσκ, αν και δημιουργήθηκε για να αποτελέσει το αντίπαλο δέος στη Λέσχη Βαλντάι, η οποία θεωρείται ως το think tank με τη μεγαλύτερη επιρροή στην εσωτερική ζωή της Ρωσίας και ο μόνος, ίσως, αξιόπιστος συνομιλητής με τη Δύση, παραμένει ένα ισχυρό οχυρό των ακραίων κύκλων της ρωσικής ελίτ, με διακλαδώσεις στις μυστικές υπηρεσίες, τον στρατό, την ρωσική Εκκλησία, τα πανεπιστήμια και τα ΜΜΕ.
Επηρεάζει ένα μεγάλο εκλογικό ακροατήριο, το οποίο στην παρούσα φάση, αποτελεί και τον βασικό πυλώνα υποστήριξης της πολιτικής του Πούτιν, αλλά και του λεγόμενου «κόμματος του πολέμου».
Επιπλέον, είναι η αιχμή του δόρατος για τη διαρκή, μέχρις εσχάτων αντιπαράθεση με τη Δύση και την στροφή της Ρωσίας προς την Κίνα, με την ελπίδα της εκπαραθύρωσης των ΗΠΑ και των συμμάχων τους από την νέα, όπως, ονειρεύονται τάξη πραγμάτων.
Η ρωσική πολιτική πανίδα, διαθέτει έναν απερίγραπτο πλούτο ακραίων συντηρητικών ομάδων επιρροής, λεσχών, προσωπικοτήτων, οι οποίοι σε οποιαδήποτε πολιτισμένη χώρα, θα αγωνίζονταν για να επιβιώσουν στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. Στην Ρωσία, όμως, βρίσκονται στο επίκεντρο της πολιτικής σκηνής και πολλές φορές, έστω και αδιόρατα καθορίζουν τις εξελίξεις. Δεν πρόκειται για ένα εφήμερο ιστορικό φαινόμενο, αλλά για μία αέναη επανάληψη ιστορικών αρχετύπων, ιδιαίτερα ισχυρών στην κοινωνική συνείδηση, τα οποία καθορίζουν τα όρια και τις λύσεις του βασικού πολιτικού προβλήματος αυτής της χώρας: την υποστήριξη με κάθε θυσία της εξουσίας στον πόλεμο της κατά των εχθρών. Εν προκειμένω κατά της Δύσης.
