Οι μεγάλης κλίμακας στρατιωτικές ασκήσεις στη Λευκορωσία βρέθηκαν στο επίκεντρο της γαλλικής πρωτοβουλίας για την αποκλιμάκωση στην Ουκρανία και όχι τυχαία άλλωστε. Το Κρεμλίνο είχε ανακοινώσει τις ασκήσεις στη Λευκορωσία ως επίδειξη ισχύος απέναντι στις αμερικανικές απειλές για τη συγκέντρωση ρωσικών στρατευμάτων στα ουκρανικά σύνορα. Μπορεί το Κρεμλίνο να συμφώνησε με το Παρίσι θεωρητικά στην αποκλιμάκωση, αλλά κατέστησε σαφές με τη διάψευσή του, πως οποιαδήποτε συμφωνία δεν περιελάμβανε τη μη ανάπτυξη στρατευμάτων στη Λευκορωσία.
Είναι φυσικό η Μόσχα να μη θέλει να δεσμευθεί για τις κινήσεις της. Ενώ όλοι ασχολούνται με το τι συμβαίνει στην Ουκρανία τους τελευταίους μήνες, ο Πούτιν έχει ολοκληρώσει τον εναγκαλισμό της Λευκορωσίας, καθώς ο Λουκασένκο έχει εναρμονιστεί σχεδόν απόλυτα με τις ρωσικές προτεραιότητες. Εκτός από τη Λευκορωσία βέβαια, η Ρωσία έχει χαλυβδώσει τη συμμαχία με την Ουγγαρία και συνεχίζει να λειτουργεί ως πόλος έλξης όσων δε δέχονται την αμερικανική παρουσία στην περιοχή.
Ταυτόχρονα, στις Ηνωμένες Πολιτείες δε βλέπουν με καλό μάτι τις γαλλικές πρωτοβουλίες, καθώς υπάρχει η ανησυχία πως με αυτό τον τρόπο νομιμοποιείται η ρωσική θεώρηση για την ανατολική Ευρώπη. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του Ανδρέας Κλουθ στο Bloomberg, ο οποίος αφού συγκρίνει τη θερμότητα μεταξύ Σολτς και Μπάιντεν στην Ουάσιγκτον με την ψυχρότητα του λευκού τραπεζιού στη Μόσχα, ψέγει τον Μακρόν για μεγάλη ελαστικότητα στις ρωσικές απαιτήσεις.
Ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν θέσει ως κόκκινη γραμμή την ουκρανική ανεξαρτησία, ουσιαστικά θεωρείται πως ο Μακρόν αποδέχεται τη φινλαδοποίηση της Ουκρανίας, την υποταγή δηλαδή του Κιέβου στις επιταγές της Μόσχας.
Η επιμονή του Πούτιν στην εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ είναι πάντως κάτι που γίνεται αποδεκτό, τόσο από τις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και από τις χώρες της Ευρώπης. Ο λόγος ουσιαστικά είναι η ασάφεια που τις περιβάλει και δίνει το δικαίωμα στην Ουκρανία να προσπαθεί να αποκλείσει το Κρεμλίνο από τη χώρα, αλλά και στη Μόσχα να τις χρησιμοποιεί ως πάτημα για την έμμεση διείσδυση της στη χώρα.
Η Γαλλία μπορεί να συνεχίζει τις προσπάθειες διαμεσολάβησης μέσω του Κουαρτέτου της Νορμανδίας αλλά και του «Τριγώνου της Βαϊμάρης», αλλά είναι σαφές πως στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, βασίζονται περισσότερο στη συμμετοχή του Βερολίνου στα περιφερειακά αυτά σχήματα θεσμικής παρέμβασης. Ο αμερικανογερμανικός άξονας που επισφραγίστηκε από την επίσκεψη Σολτς στην Ουάσιγκτον έχει άρει πολλές ανησυχίες που είχαν προκύψει για την αμφιθυμία της Γερμανίας σχετικά με τη ρωσοουκρανική κρίση.
Η παρουσία της Υπουργού Εξωτερικών Αναλένα Μπέρμποκ στην ανατολική Ουκρανία, φορώντας κράνος και αλεξίσφαιρο γιλέκο, στη διαφιλονικούμενη περιοχή του Ντονμπάς, ήταν άλλη μία απόδειξη της κοινής πορείας στήριξης της ουκρανικής κυβέρνησης, αλλά και της πίεσης που δέχεται ο καγκελάριος Σολτς εσωτερικά από τους Πράσινους, για εμφανέστερη στήριξη της Ουκρανίας.
Η ουκρανική κυβέρνηση βέβαια δε μένει με σταυρωμένα χέρια, προσπαθώντας ταυτόχρονα να πείσει όχι μόνο πως αμύνεται απέναντι στη ρωσική επιθετικότητα αλλά και ότι είναι σε θέση να αμυνθεί, επιδεικνύοντας τις επιχειρησιακές της δυνατότητες.
Μετά την απόφαση να αυξήσει το στρατιωτικό προσωπικό της κατά 100.000 και να δημιουργήσει 20 νέες ταξιαρχίες, το Κίεβο ανακοίνωσε πως θα πραγματοποιήσει και εκείνο ασκήσεις με τα τουρκικής προέλευσης μη επανδρωμένα αεροσκάφη Μπαϊρακτάρ αλλά και τα αντιαρματικά όπλα που προμηθεύθηκε από το Ηνωμένο Βασίλειο. Η σημειολογία βέβαια είναι εμφανής, πως ακόμα και αν δεν μπορεί να αντιπαρατεθεί στρατιωτικά με τις μεγάλες σε όγκο ρωσικές δυνάμεις, μπορεί να καταφέρει καίρια χτυπήματα, εφόσον χρειαστεί.
Οι κινήσεις ρωσικών στρατευμάτων στη Λευκορωσία βέβαια ανησυχούν τη Δύση και ειδικά τις Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς θεωρούν πως εντάσσονται στο σχέδιο εισβολής μεγάλης κλίμακας που εξυφαίνεται στη Ρωσία. Ήδη θεωρείται πως η μεγάλη πλειοψηφία των ρωσικών δυνάμεων που απαιτούνται για επιχειρήσεις σε ουκρανικό έδαφος έχουν αναπτυχθεί πέριξ της Ουκρανίας.
Ωστόσο, αναμένεται πως το Κρεμλίνο έχει σχεδιάσει τις στρατιωτικές ασκήσεις καθώς και την παρουσία των αεροπορικών δυνάμεων του, ώστε να ταιριάξει με το ευρύτερο αφήγημα του. Εκτιμάται, δηλαδή, πως τα γυμνάσια των ρωσικών δυνάμεων θα επιχειρήσουν μία προσομοίωση απόκρουσης μίας υποτιθέμενης επίθεσης από μία γειτονική χώρα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Αυτό άλλωστε είναι και το σκεπτικό της ρωσικής διπλωματίας, η οποία διατείνεται πως το βασικό αίτημα της είναι η παροχή εγγυήσεων ασφαλείας από τις χώρες της Δύσης, πως δε θα πέσει θύμα επίθεσης.
Βέβαια, η ρωσική στρατιωτική παρουσία έχει θορυβήσει τις γειτονικές χώρες που ανήκουν στο ΝΑΤΟ, από τη Λιθουανία μέχρι και την Πολωνία, οι οποίες θεωρούν πως αν κάποιος πρόκειται να επιτεθεί, σίγουρα δε θα είναι αυτές, αλλά η Ρωσία.
