Είναι γνωστό τοις πάσι ότι στη Γάζα οι Παλαιστίνιοι επί 17 χρόνια είχαν ένα κράτος με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά. Υπήρχε έδαφος, υπήρχε λαός και υπήρχε κυβέρνηση πουν ασκούσε εξουσία. Οι ελάχιστοι Ισραηλινοί έποικοι, περίπου 5000, εγκατέλειψαν τους οικισμούς τους και αποχώρησαν το 2006 μαζί με τα ισραηλινά στρατεύματα.
Οι Παλαιστίνιοι της Γάζας στις μοναδικές εκλογές που διεξήχθησαν, έδειξαν την προτίμησή τους στη Χαμάς, η οποία μετά την αιματηρή διαμάχη με την Παλαιστινιακή Αρχή θεώρησε καλό να μην ξανακάνει εκλογές. Κάτι που το δέχθηκαν οι κάτοικοι αδιαμαρτύρητα και αυτό ήταν φυσικό, διότι οι ελεύθερες εκλογές ήταν κάτι πρωτόγνωρο για αυτούς. Όμως στη συνέχεια, ακόμα και όταν το καθεστώς της Χαμάς έδειχνε το στυγνό καταπιεστικό του πρόσωπο, όχι μόνον δε διαφώνησαν, αλλά συντριπτικά οι περισσότεροι εξακολουθούσαν να το στηρίζουν.
Όποιος δει τον χάρτη θα διαπιστώσει πως η Γάζα έχει μια ακτογραμμή που αν την εκμεταλλευόταν η κυβέρνησή της θα μπορούσε να γίνει ένα πρότυπο, κοσμοπολίτικο θέρετρο της Μεσογείου. Δισεκατομμύρια δολάρια και πετροδολάρια εισέρρευσαν στην περιοχή, αλλά οι κάτοικοί της ζούσαν μέσα στη μιζέρια, διότι αυτά τα κεφάλαια προορίζονταν για τους μακροπρόθεσμους πολεμικούς σχεδιασμούς της Χαμάς. Τις συνέπειες αυτών των επιλογών τις πληρώνουν τώρα όλοι οι κάτοικοι της Γάζας, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω ήταν αυτοί που πανηγύριζαν το πρωί της 7ης Οκτωβρίου ευθύς ως έγιναν γνωστά τα «πεπραγμένα» των συμπατριωτών τους στα κιμπούτζ του Ισραήλ και στο φεστιβάλ Νόβα.
Έγκλημα και τιμωρία
Σήμερα νομίζω πως ουδείς εχέφρων πολίτης θα αρνούνταν τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους αν σε αυτό το κράτος: διεξάγονταν τίμιες και ελεύθερες εκλογές, αν εκπροσωπούνταν ισότιμα όλες οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, όπως συμβαίνει στο Ισραήλ, αν γινόταν σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα, αν οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν υπό καθεστώς πλήρους ισότητας, αν οι ερωτικές προτιμήσεις γινόταν αποδεκτές χωρίς ταπεινώσεις και εκπαραθυρώσεις, αν τα φεστιβάλ Νόβα των νέων που έχουν μια εναλλακτική αντίληψη για τη ζωή θα μπορούσαν να γίνονται και σε παλαιστινιακό έδαφος, αν, αν, αν, πολλά αν.
Ίσως, κάποιος με «προοδευτικές ευαισθησίες» να αντιτείνει ότι θα πρέπει να γίνει σεβαστή η πολιτισμική διαφορετικότητα. Η απάντηση είναι μια και κατηγορηματική: όσα κράτη δε σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικαιώματα των κάθε λογής μειονοτήτων και κοινοτήτων, αυτά τα κράτη είναι και επιθετικά προς όλους τους γείτονές τους. Δεν υπάρχει κράτος που να δολοφονεί, να βασανίζει τους διαφωνούντες και να καταπιέζει τις μειονότητες και να μην είναι πρόξενος συγκρούσεων και απειλή για την ειρήνη.
Σημειωτέον, ότι το Ισραήλ στις 6 Οκτωβρίου 2023 δεν είχε καμιά διάθεση να καταστρέψει τη Γάζα ούτε να εισβάλει στον Λίβανο. Και όπως γράφει ο σχολιαστής Αμίτ Σέγκαλ «η καταστροφική αποτυχία του Ισραήλ να προβλέψει και να αποτρέψει την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου δεν οφειλόταν αποκλειστικά σε σφάλματα των υπηρεσιών πληροφοριών ή σε επιχειρησιακά κενά. Οφειλόταν κυρίως στην εσφαλμένη ανάγνωση του εχθρού από το Ισραήλ.» (Ιστοσελίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ 10/10).
Δε γνωρίζω πόσο μακριά είμαστε από τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους με τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα παραπάνω. Όμως χωρίς αυτά τα χαρακτηριστικά θα είναι μια μόνιμη απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.
