Όταν η Ευρώπη είχε ηγέτες!
Δήλωνε, μεταξύ άλλων, τον Φεβρουάριο του 1966 ο Γάλλος πρόεδρος Σαρλ ντε Γκωλ, ανακοινώνοντας την αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ (και δεν ήταν... κομμουνιστής):
«Οι δυτικές χώρες δεν απειλούνται σήμερα από τις ανατολικές, όπως συνέβαινε στα πρώτα χρόνια μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οργανώθηκε μια Ευρώπη αμερικανικό προτεκτοράτο κάτω από τον μανδύα του ΝΑΤΟ. Από την άλλη πλευρά, οι συγκρούσεις στις οποίες εμπλέκονται οι ΗΠΑ -προχτές στην Κορέα, χτες στην Κούβα, αύριο στο Βιετνάμ- χάρη στην περίφημη αρχή της κλιμάκωσης, κινδυνεύουν να πάρουν διαστάσεις που μπορεί να οδηγήσουν σε γενική σύγκρουση».
«Σε μια τέτοια περίπτωση, η Γαλλία, της οποίας η νατοϊκή στρατηγική συμπίπτει αναγκαστικά με εκείνη των ΗΠΑ, θα εμπλεκόταν σε μια σύγκρουση την οποία η ίδια δε θα είχε επιδιώξει... Πάνω από όλα, η απόφαση της Γαλλίας να είναι υπεύθυνη για το πεπρωμένο της είναι ασυμβίβαστη με έναν αμυντικό οργανισμό στον οποίο η χώρα έχει θέση υποτακτικού»…
Αυτά έλεγε η μορφή που στιγμάτισε την εποχή της, και εμείς δε στοχεύουμε να μπούμε στα χωράφια των συναδέλφων του διεθνούς ρεπορτάζ και των ειδικών αναλυτών επί του Ουκρανικού. Όμως, η κρίση στην Ουκρανία ξεφεύγει του διπλωματικού πεδίου, στο μέτρο που θα έχει επιπτώσεις στην καθημερινότητά μας, και εξ αυτής στη διαμόρφωση του εσωτερικού πολιτικού τοπίου.
Ήδη η κυβέρνηση διακατέχεται από αγωνία, καθώς η Ελλάδα καλύπτει πέριξ του 40- 45% των ετήσιων αναγκών της με ρωσικό φυσικό αέριο. Ένα από τα σενάρια, το πλέον απευκταίο, θα ήταν η πλήρης αποκοπή της χώρας μας από το ρωσικό φυσικό αέριο.
Και ναι μεν όπως έγραψε χθες το liberal υπάρχουν εναλλακτικές, κυρίως με υγροποιημένο αέριο LNG, αλλά η τροφοδοσία της αγοράς θα επηρεαστεί. Και αυτό έχει επιπτώσεις σε όλο τον οικονομικό κύκλο, με το σύνηθες επακόλουθο της αύξησης του ήδη θεριεμένου πληθωρισμού και της ακρίβειας. Ήδη ο Τσίπρας χθες, παρότι παραδέχτηκε ότι η ακρίβεια είναι διεθνές φαινόμενο, κατηγόρησε την κυβέρνηση να αντιληφθεί εγκαίρως το μέγεθος του φαινομένου! (της έλειπε φαίνεται το κληρονομικό χάρισμα).
Οι ενδεχόμενες κυρώσεις θα επηρεάσουν το οικονομικό κλίμα όλης της Ευρώπης. Άρα, δευτερογενώς και τις εξαγωγές μας, και την αγοραστική ικανότητα τμημάτων του λαού που εξαρτώνται από αυτές.
Και όλα αυτά γιατί; Διότι το ΝΑΤΟ που ξεκίνησε ως μια αμυντική συμμαχία, τώρα που εξέλιπεν ο λόγος συγκρότησής του, ο Σοβιετικός κόσμος και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας, μετετράπη σε επιθετικό υπομόχλιο των αμερικανικών συμφερόντων.
Την ίδια στιγμή που κατ' επιθυμία (εντολή) της Αμερικής η Ευρώπη ασυντόνιστη και διπλωματικά ανύπαρκτη, σπεύδει να υλοποιήσει τις αμερικανικές επιθυμίες, με κυρώσεις που θα έχουν επιπτώσεις στην οικονομία της, η Αμερική στην άλλη άκρη του ωκεανού θα παραμείνει αλώβητη (και την ίδια εποχή δεν είχε κανένα πρόβλημα να υπονομεύσει το ΝΑΤΟ με την τριμερή συμφωνία που έκανε με Βρετανία και Αυστραλία).
Σε περίπτωση εισβολής διακυβεύονται σταθεροί πυλώνες ασφάλειας, γιατί θα έχει επίδραση σε όλο το σύστημα ασφάλειας του Δυτικού κόσμου. Οι Βαλτικές χώρες, η Σκανδιναβία, αλλά και η Κεντρική Ευρώπη θα βρεθούν σε νέο σκηνικό.
Αν υπάρξει πόλεμος θα έχει διαλυτικές τάσεις ευρωπαϊκές οικονομίες, που ήδη ήταν ευάλωτες από την πανδημία, και πολύ περισσότερο στη χώρα μας, που δεν πρόλαβε να ανασάνει από τα μνημόνια, ήρθε η πανδημία και η συνακόλουθη ακρίβεια, και τώρα η ενδεχόμενη οικονομική επίπτωση με την επιβολή κυρώσεων και τη στέρευση των ενεργειακών αγωγών.
Επίσης, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η διασάλευση του διεθνούς συστήματος ασφαλείας, σε συνδυασμό με την ενεργειακή και οικονομική κρίση δε θα επιδεινώσουν τις εντάσεις της Ελλάδας με την Τουρκία.
Βέβαια, στη χώρα μας τη δημόσια συζήτηση στα μίντια και τα σόσιαλ μίντια ελάχιστα την απασχολεί η γεωπολιτική διάσταση και οι κίνδυνοί της. Λειτουργεί ο συναισθηματισμός και ο ατελής και μονομερής «ορθολογισμός». Η μια πλευρά είναι οι παραδοσιακά ρωσόφιλοι λόγω ορθοδοξίας και «αδελφού ξανθού γένους». Οι αντίπαλοί τους οι φιλελεύθεροι, να δηλώνουν ανέφελα «είμαστε όλοι Ουκρανοί».
Είναι όλοι Ουκρανοί υπό έναν κωμικό (και κατ' επάγγελμα κωμικό) Πρόεδρο, που θα παραχωρήσει έδαφος για να αναπτυχθούν Νατοϊκοί πύραυλοι στην αυλή της Ρωσίας, επιτείνοντας την προσπάθεια της δυτικής περικύκλωσης. Δηλαδή το 1962 με την κρίση των σοβιετικών πυραύλων στην Κούβα, αντεστραμμένο (αυτά ισχύουν για την ενδεχόμενη είσοδο στο ΝΑΤΟ, και μόνο).
Το τι πρέπει να γίνει, είναι κοινός τόπος, το λένε σοβαρότεροι ημών, αλλά εμπίπτει στον χώρο του αστείου. Να αποκτήσει η ΕΕ συγκροτημένη και αυτόνομη εξωτερική πολιτική. Εντάξει, ας μην επαναλάβουμε το αστείο.
