Μπορεί η ουκρανική αντεπίθεση μέσα στα εδάφη της περιφέρειας Κουρσκ, να δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε για διάφορες εναλλακτικές προοπτικές, για τον τερματισμό αυτού του πολέμου, με νίκη πάντα της Ουκρανίας, ωστόσο, υπάρχουν ορισμένες αθέατες πλευρές, τις οποίες θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν για το πως μπορούν να εξελιχθούν τα πράγματα στο εσωτερικό της Ρωσίας.
Το πουτινικό καθεστώς, είναι αλήθεια πως κατάφερε σχετικά γρήγορα να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες των κυρώσεων, του αποκλεισμού από το διεθνές τραπεζικό σύστημα κ.λπ.
Κατάφερε, ακόμη, να απορροφήσει τους κραδασμούς που δημιούργησε η περσινή «μερική επιστράτευση», η οποία, φυσικά, συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με την κλήση των επίστρατων στα Στρατολογικά γραφεία, προκειμένου να υπογράψουν συμβόλαιο παροχής μισθοφορικών υπηρεσιών. Οι εφάπαξ αμοιβές για την υπογραφή του συμβολαίου έχουν σχεδόν τριπλασιαστεί, ανάλογη δε αύξηση είχε και ο μηνιαίος μισθός των «επίστρατων».
Όλοι γνωρίζουν πως η Ρωσία έχει χαμηλές προσδοκίες στο δημογραφικό της πρόβλημα. Οι ανισομέρειες που καταγράφονται μεταξύ των γεννήσεων και των θανάτων, δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Υπάρχει και ένα ακόμη πρόβλημα∙ με την έναρξη του επεκτατικού της πολέμου, η Ρωσία έχασε πολλές γενιές και το κενό που αφήνουν είναι δυσαναπλήρωτο.
Η πρώτη κατηγορία, αφορά σε εκείνους που συμμετείχαν στον πόλεμο τα τελευταία δυόμιση χρόνια. Εκτιμήσεις στρατιωτικών αναλυτών αναφέρουν απώλειες της τάξης των 800.000 έως 1.000.000 νεκρών, βαριά τραυματισμένων, αγνοουμένων και αιχμαλώτων πολέμου. Πρόκειται, κατά κύριο λόγο, για ανθρώπους των μακρινών και πιο φτωχών περιοχών της ρωσικής ενδοχώρας (από τα Ουράλια όρη και τη Σιβηρία, μέχρι τη ρωσική Άπω Ανατολή). Αυτό είναι ένα κενό που δύσκολο θα αναπληρωθεί, δεδομένης της φυλετικής διαστρωμάτωσης αυτών των εθνοτήτων.
Η δεύτερη κατηγορία, αφορά στους νέους εξειδικευμένους επιστήμονες στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών και της υψηλής τεχνολογίας, οι οποίοι κατέφυγαν σε χώρες του Καυκάσου (Αρμενία, Γεωργία) ή σε χώρες της Κεντρικής Ασίας (Καζακστάν, Ουζμπεκιστάν). Μπορούν να δουλεύουν εξ αποστάσεως ή με ψευδώνυμα στις παλιές τους εταιρείες, αν και είναι περιζήτητοι από τις επιχειρήσεις των κρατών αυτών λόγω της εξειδίκευσής τους. Ο εκτιμώμενος αριθμός αυτών των νέων, σε ηλικία ανθρώπων, κυμαίνεται από 600.000 έως 1.000.000 και δημιουργεί μεγάλα λειτουργικά προβλήματα ακόμη και σε εταιρείες γίγαντες όπως η, για να μην αναφερθούμε καν στα εργοστάσια που πραγματοποίησαν τη μετάβαση τους σε αυτοματικές διαδικασίες.
Η τρίτη κατηγορία, αναφέρεται σε εκείνους που παρέμειναν μεν στη Ρωσία μετά την κήρυξη «μερικής επιστράτευσης», θεωρώντας πως έχουν διασφαλίσει ένα ήρεμο μέλλον και εμπιστευόμενοι τη «συλλογική αναβολή στράτευσης» που υποσχέθηκε το καθεστώς, γνωρίζοντας πολύ καλά πως χωρίς αυτούς με τις ειδικές δεξιότητες στα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, κινδυνεύουν με κατάρρευση οι γραμμές παραγωγής. Ωστόσο, σύμφωνα με όσα δημοσιεύονται στα ελεγχόμενα από το Κρεμλίνο ΜΜΕ έχει αρχίσει η «άρση» της απαλλαγής για όλους αυτούς, τους οποίους οι αξιωματικοί της Στρατολογίας αναζητούν στα σπίτια, στη δουλειά, ακόμη και στη στάση του Μετρό, για να τους επιδώσουν το έγγραφο της επιστράτευσης τους. Πρόκειται για υψηλής εξειδίκευσης τεχνίτες που στήριζαν κυριολεκτικά την παραγωγική διαδικασία. Η πολιτική και στρατιωτική ελίτ, όμως, προτιμάει να τους μετατρέψει σε κρέας για τα κανόνια και να χάσει μία ακόμη πολύτιμη γενιά.
Η πέμπτη κατηγορία, δεν είναι άλλοι από τους λεγόμενους οπαδούς του «πατριωτικού μετώπου», οι οποίοι ήλπιζαν στη διεξαγωγή ενός κεραυνοβόλου πολέμου, την κατάργηση των εκλεγμένων αρχών της Ουκρανίας και τον διορισμό κυβέρνησης ανδρείκελων. Αν κάποιος κάνει τον κόπο να περιηγηθεί στα ρωσικά «Ζ κανάλια» του, όπου μεταδίδουν ειδήσεις και σχόλια οι λεγόμενοι «Ζ πολεμικοί ανταποκριτές» θα διαπιστώσει την ανησυχία τους για την εξέλιξη των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι και η πιο επικίνδυνη κατηγορία, γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη απειλή για το καθεστώς από τον απογοητευμένο μουζίκο.
Τα κενά που δημιουργούνται, εύκολα θα εξηγούν τόσο τις δυσκολίες στην οικονομική ζωή, όσο και στη διαδοχή των γενεών, αφού οι νεότερες δε θα έχουν τους παλιούς, καλούς, αφοσιωμένους δασκάλους στις γραμμές παραγωγής και θα χρειαστεί να τα μάθουν όλοι μόνοι τους, όσο χρόνο κι αν πάρει.
Η Ρωσία, έκανε αυτές τις επιλογές γιατί στον πολιτισμικό κώδικα, η ζωή του απλού ανθρώπου δεν έχει καμία αξία, αρκεί να είναι διαθέσιμος να εκτελέσει οποιαδήποτε διαταγή του δώσουν οι ανώτεροι του. Προφανώς, δε διδάχτηκαν τίποτα από τις τεράστιες, τρομακτικές - και σε ορισμένες περιπτώσεις - τελείως άσκοπες πολεμικές επιχειρήσεις. Αυτό, όμως, είναι δικό της πρόβλημα και μπορεί να το λύσει μόνο αυτή.
