Έγινε υπεράνθρωπος εκείνο το ξημέρωμα της 7ης Οκτωβρίου ο Ταμίρ και γλίτωσε από τη δολοφονική μανία της Χαμάς στο φεστιβάλ Nova. Έναν χρόνο μετά, μοιράζεται μαζί μας τις στιγμές που ήλθε πρόσωπο με πρόσωπο με το θάνατο όταν μετατράπηκε σε τόπο σφαγής και μαρτυρίου μια γιορτή της μουσικής, στην οποία αντανακλώνται όλα όσα πρεσβεύει και καλείται να θωρακίσει ο δυτικός πολιτισμός.
Αυτή είναι η ιστορία του Ταμίρ Λέσετς, του Γιουβάλ Σιμάν Τοβ και του Ρον Γουέινμπεργκ, τριών φίλων που ξεκίνησαν για ένα φεστιβάλ ειρήνης και βρήκαν απέναντί τους το πόλεμο και την τρομοκρατία. Ο Ρον δεν είναι πια εδώ· χτυπήθηκε από τις σφαίρες της Χαμάς στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου με το οποίο προσπαθούσαν να διαφύγουν από ένα σκηνικό κόλασης και απόλυτου παραλογισμού.
Τριακόσιοι εξήντα τέσσερις νέοι σφαγιάστηκαν στο φεστιβάλ Nova. Χίλιοι διακόσιοι νεκροί είναι ο συνολικός απολογισμός της 7ης Οκτωβρίου στο χώρο διεξαγωγής του μουσικού φεστιβάλ στην έρημο Νεγκέβ, στα κιμπούτς, τους οικισμούς και τις πόλεις στην περιμετρική της Γάζας. Έναν χρόνο μετά, 101 όμηροι εξακολουθούν να κρατούνται στη Γάζα -άνω των 30 είναι επιβεβαιωμένα νεκροί, η τύχη των υπολοίπων άγνωστη και για την αγωνία και την οδύνη των οικείων τους στερεύουν οι λέξεις.
Ο λόγος περνά στον Ταμίρ.
«Πήγα στο πάρτι με δύο φίλους μου, τον Γιουβάλ και τον Ρον, ο οποίος δεν είναι πια μαζί μας. Ήμασταν εκεί, διασκεδάζαμε, περνούσαμε όμορφα, και γύρω στις 6.30 άρχισαν να εκτοξεύονται ρουκέτες από τη Γάζα, και πολύ γρήγορα μας είπαν ότι το πάρτι σταματά, πρέπει να φύγουμε. Τίποτα πολύ ιδιαίτερο, είμαστε συνηθισμένοι εδώ με τις ρουκέτες και όλη αυτή την κατάσταση. Φύγαμε, οδηγούσα εγώ, ο Γιουβάλ στη θέση του συνοδηγού και ο Ρον στο πίσω κάθισμα. Στην έξοδο του φεστιβάλ, το πάρκινγκ γεμάτο αυτοκίνητα και κόσμο σε σύγχυση και πανικό. Συμφόρηση, κανείς δεν κινείται. Εκτοξεύονται ρουκέτες και όλοι είναι φοβισμένοι. Τελικά βγαίνουμε στο δρόμο 232 που οδηγεί αριστερά στα βόρεια και δεξιά νότια. Πρέπει να πάμε πίσω προς το κέντρο, το Τελ Αβίβ, να πάμε αριστερά. Η αστυνομία που βρισκόταν εκεί για την ασφάλεια της εκδήλωσης μας είπε να κατευθυνθούμε νότια, επικρατούσε πανικός και τεράστια συμφόρηση. Υπήρχαν χιλιάδες αυτοκίνητα στο πάρκινγκ, και αφού οδηγούμε νότια περίπου για 15 λεπτά δεν υπάρχουν αυτοκίνητα. Περισσότερες ρουκέτες, περισσότερες σειρήνες, μεγαλύτερος πανικός και εγώ οδηγώ νότια, δεν κατευθύνομαι προς το σπίτι.
Αφού οδήγησα για άλλο ένα τέταρτο αποφάσισα να κάνω αναστροφή προς βορρά και λίγα λεπτά αργότερα βλέπω ένα περιπολικό της αστυνομίας να μου κάνει σήμα να επιβραδύνω. Σταματώ δίπλα του, ανοίγω το παράθυρο και αρχίζει να φωνάζει ‘τρομοκράτες, τρομοκράτες, φύγετε από εδώ’. Και μόλις το λέει τους βλέπω να έρχονται με φορτηγά και μηχανές. Αστραπιαία κάνω αναστροφή και κατευθύνομαι ξανά με πλήρη ταχύτητα νότια. Ένα ή δύο λεπτά μετά ενώ οδηγώ για να ξεφύγω από τους τρομοκράτες, βλέπω οχήματα σταματημένα στο δρόμο. Περνούν δευτερόλεπτα και αρχίζουν να πυροβολούν προς το αυτοκίνητο. Πολλές σφαίρες, στα παράθυρα, στο παρμπρίζ. Οδηγώ με σκυμμένο το κεφάλι. Ο φίλος μου ο Ρον που καθόταν πίσω μου λέει ‘με πυροβόλησαν’. Γυρνάω να τον κοιτάξω και βλέπω τον έχουν πυροβολήσει στην κοιλιά. Αιμορραγεί, είναι καλυμμένος με αίμα.
Τα φρένα δεν λειτουργούν, η μηχανή σβήνει και το αυτοκίνητο κυλάει προς τους τρομοκράτες. Δεν είχα τον έλεγχο του αυτοκινήτου, έπρεπε να το σταματήσω, τραβάω το χειρόφρενο, και σταματά περίπου 50 μετρά μπροστά από τους τρομοκράτες. Με τον Γιουβάλ βγαίνουμε από το αυτοκίνητο και αρχίζουμε να τρέχουμε. Καθώς τρέχουμε ακούω τον συριγμό από τις σφαίρες. Περιμένω τη σφαίρα να με χτυπήσει. Τρέχω μπροστά, φωνάζω προς τον Γιουβάλ, γυρνάω και τον βλέπω να πέφτει στο έδαφος. Συνεχίζω να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω. Σκεφτόμουν ‘μην πέσεις, μην πέσεις’. Φτάνω σε ένα δρόμο, έναν αγροτικό δρόμο, και εκείνη την ώρα αυτό που ξέρω είναι ότι και οι δύο φίλοι μου είναι νεκροί. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει. Σκέφτομαι είμαι μόνος σε αυτό τον κόσμο, και έρχονται [σ.σ. οι τρομοκράτες] για μένα.
Δεν είχα ιδέα που είμαι, τρέχω και μόλις βλέπω κατοικίες, χτυπώ την πρώτη πόρτα που βλέπω λέγοντας σε μία γυναίκα ‘σας παρακαλώ πρέπει να με βοηθήσετε, έχει τρομοκράτες εδώ’. Κλείνει την πόρτα, φοβάται, δεν έχει ιδέα τι συμβαίνει. Είναι 7 το πρωί, κανείς δεν ξέρει τι συμβαίνει. Τηλεφώνησα στην αστυνομία, ούτε η αστυνομία γνώριζε τι συνέβαινε. Συνεχίζω να χτυπάω πόρτες και μία οικογένεια με έβαλε στο σπίτι. Ανοίγω το κινητό μου και βλέπω ότι ο Γιουβάλ, που ήμουν σίγουρος ότι ήταν νεκρός, στέλνει μηνύματα. Λέω ‘είσαι ζωντανός; Μου τηλεφωνεί λέγοντάς ότι τον έχουν πυροβολήσει στην πλάτη και αιμορραγεί.
Εγώ μόλις είχα φθάσει σε ένα ασφαλές μέρος, ήμουν ασφαλής, δεν είμαι πια μόνος, αλλά ο εφιάλτης συνεχίζεται γιατί ο καλύτερός μου φίλος μού λέει στο τηλέφωνο πως τον πυροβόλησαν και αιμορραγεί. Μα φυσικά, μόλις τον είχα δει να πέφτει. Του έλεγα πρέπει να περιμένεις, έρχονται οι διασώστες. Εν τέλει επρόκειτο για θραύσματα, όχι σφαίρες. Ήμουν σίγουρος θα πέθαινε καθώς μιλούσαμε στο τηλέφωνο. Πέρασα τις επόμενες 24 ώρες στο σπίτι με την οικογένεια, έως ότου ήλθαν να μας σώσουν. Αυτές τις 24 ώρες δεν είχαμε καμία ιδέα τι συνέβαινε, ακούγαμε συνέχεια πυροβολισμούς. Δεν ξέραμε πού είναι ο στρατός. Είχα τόσους φίλους στο φεστιβάλ. Κάποιοι δεν σήκωναν το τηλέφωνο».
Μήνες αργότερα, ο Ταμίρ γύρισε στο χωριό Γιέσα, εκεί που βρήκε καταφύγιο, σε απόσταση περίπου πέντε χιλιομέτρων από τη Λωρίδα της Γάζας. Έμαθε ότι σε ένα δεύτερο πάρτι, που λάμβανε χώρα ταυτόχρονα με το φεστιβάλ Nova, δολοφονήθηκαν και οι δύο γιοι της γυναίκας που φοβήθηκε να ανοίξει την πόρτα μη γνωρίζοντας τι πραγματικά συνέβαινε εκείνες τις απόκοσμες πρωινές ώρες του Οκτώβρη όταν τρομοκράτες της Χαμάς εφορμούσαν από 60 σημεία στην περιμετρική της Γάζας. Ο δρόμος στον οποίο οδήγησε ο Ταμίρ είναι ο «232», εκεί όπου οι νέοι της Nova γαζώθηκαν με σφαίρες μέσα στα αυτοκίνητά τους.
Στα 23 χρόνια του βρέθηκε στη δίνη της κόλασης που έσπειρε η Χαμάς, πάλεψε για τη ζωή του και είδε τον αγαπημένο φίλο του Ρον να πεθαίνει. Πώς επουλώνεται, αν επουλώνεται, αυτό το ψυχικό τραύμα; Πώς άλλαξε; Ποιος είναι ο Ταμίρ ένα χρόνο μετά την 7η Οκτωβρίου και τι έχει να μας πει;
«Για να είμαι ειλικρινής, νιώθω ότι είμαι ένας εντελώς νέος, διαφορετικός άνθρωπος. Πλήρως. Για εμένα ήταν ένα κάλεσμα αφύπνισης, κάτι σαν ‘οκ, τώρα πρέπει να ανακτήσεις τη ζωή’. Εκείνη η ημέρα για εμένα άλλαξε τα πάντα. Κυριολεκτικά αντίκρισα το θάνατο με τα μάτια μου. Και ήμουν σίγουρος ότι θα πεθάνω όταν άρχισαν να πυροβολούν το αυτοκίνητο. Έλεγα αντίο... Μέσα μου έλεγα ‘οκ, ήταν ωραία’… Ένιωσα, συνειδητοποίησα πόσο εύθραυστη μπορεί να είναι η ζωή».
Στο αν νιώθει πως είναι πιο δυνατός, είναι αφοπλιστικός. «Νιώθω ότι νίκησα το ανίκητο», απαντά. Όπως αφοπλιστικός είναι όταν τον ρωτάμε αν όσα εκτυλίχθηκαν σε ένα φεστιβάλ ειρήνης κλόνισαν την πίστη του στην Ειρήνη: «Τίποτα δεν θα κλονίσει την πίστη μου στην ανθρωπότητα. Τίποτα δεν θα κλονίσει την πίστη μου στην ειρήνη. Είναι ο μόνος δρόμος. Αν χαθεί η ελπίδα και η αλληλεγγύη είναι η απόλυτη ήττα. Πιστεύω και ελπίζω στην ειρήνη. O τελικός στόχος είναι η ειρήνη».
Ο Ταμίρ Λέσετς είναι 24 ετών και ζει στο Τελ Αβίβ. (Ο ίδιος πραχώρησε στο Liberal τις φωτογραφίες που συνοδεύουν τη συνέντευξή του)
«Τίποτα δεν θα σπάσει αυτή την πίστη και την ελπίδα σε εμένα γιατί κατά κάποιο τρόπο ανέκτησα ξανά τη ζωή μου, και πρέπει σχεδόν να τη χάσεις για να το καταλάβεις. Και θέλω να ζήσω τη ζωή μου στο έπακρο, γεμάτη αγάπη, και θέλω να εκπληρώσω τα όνειρά μου, και να διασκεδάσω, αν το πάρουν αυτό από εμένα, τότε έχουμε χάσει. Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω. Αλλά κατανοώντας πόσο εύθραυστη είναι η ζωή, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως πρέπει να τη ζήσω», μας λέει.
Ο Ταμίρ νιώθει δίπλα του, «κρατά» μαζί του τον Ρον, του «μιλά» κάθε μέρα και έχει εδώ και καιρό γράψει τα λόγια που θα του απευθύνει στην επιμνημόσυνη τελετή για τον έναν χρόνο που δεν είναι πια μαζί του. Όσο για αυτή τη μοναδική αίσθηση της κοινότητας, που συνοδεύει το βαθύ ισραηλινό τραύμα της 7ης Οκτωβρίου και είναι από τα κυρίαρχα στοιχεία που εισέπραξε το Liberal στο πλαίσιο διεθνούς αποστολής στο Ισραήλ, ο Ταμίρ μας λέει: «Είναι αυτό που μας ενώνει ως Ισραηλινούς. Είναι η δύναμή μας».
