Από την περασμένη Τρίτη που συνέβη το τρομακτικό έγκλημα ο χρόνος φαίνεται να έχει σταματήσει στο Χαριλάου. Έως τότε η οδός Ν. Πλαστήρα αποτελούσε έναν φιλήσυχο κεντρικό πυκνοκατοικημένο δρόμο της περιοχής. Ο κόσμος δεν μπορεί να χωνέψει αυτό που συνέβη με την οργή και τη συγκίνηση να δημιουργούν έναν εκρηκτικό συνδυασμό στην τοπική κοινή γνώμη. Το αίμα του Άλκη έχει ποτίσει την περιοχή και όπως το αίμα από τα χέρια του Σαιξπηρικού Μάκβεθ, ούτε όλων των ποταμών τα νερά, ούτε όλης της Αραβίας τα αρώματα δεν μπορούνε να το σβήσουν.
Από την ημέρα της δολοφονίας έως σήμερα έχουν γραφτεί πολλά. Κάποιοι απέδωσαν την όλη κατάσταση σε κάποια αδιόρατη Βυζαντινή μούχλα που έχει η πόλη, άλλοι αρθρογραφούντες καταλογίζουν στην πόλη και τους κατοίκους της μιζέρια κτλ. Αλλά όλους αυτούς τους διαψεύδει το πάνδημο, αγανακτισμένο, βουβό και δυναμικό πένθος που εξέφρασαν όλοι οι Θεσσαλονικείς αντιδρώντας σε ένα αισχρό καθεστώς βίας που έχει εγκατασταθεί στην πόλη τα τελευταία χρόνια.
Όπως κάθε μέρα έτσι και σήμερα πέρασα από το σημείο όπου δολοφόνησαν τον δεκαεννιάχρονο Άλκη με τη διαφορά ότι σήμερα κοντοστάθηκα για να το δω καλύτερα. Η ζαρντινιέρα είχε γεμίσει κεριά και καντήλια, η βιτρίνα του κλειστού καταστήματος λειτουργεί ως πινάκας αφισοκόλλησης. Λουλούδια και κασκόλ όλων των ομάδων (και του ΠΑΟΚ) σχηματίζουν έναν μεγάλο σορό. Στο ακριβές σημείο του φονικού δεσπόζει το στεφάνι του συλλόγου φοιτητών της οικονομικής σχολής.
Στάθηκα και διάβασα τα μηνύματα. Μανάδες έγραψαν ποιήματα, οι μαθητές του γειτονικού 4ου Γυμνασίου έφτιαξαν ένα πολύ συγκινητικό πλακάτ. Μηνύματα και ζωγραφιές εναλλάσσονταν μπροστά στα μάτια μου. Σε κάποια στιγμή ήρθαν δίπλα μου δύο παιδάκια πέντε με έξι ετών μαζί με τον πατέρα τους και κολλήσανε στον υαλοπίνακα και αυτά τις ζωγραφιές τους, φόρος τιμής μιας τρυφερής ηλικίας σε μια άλλη.
Λουλούδια, κεριά, καντήλια, κασκόλ, ζωγραφιές και πλακάτ σχηματίζουν ένα μνημείο γροθιά στο στομάχι. Όσο θα υπάρχουν, εξαιτίας της ανοχής μας, κέντρα εκτροφής της βίας, όσο θα είμαστε αδιάφοροι απέναντι στα μεγάλα προβλήματα της αμορφωσιάς, της χυδαιότητας και του εκφασισμού της κοινωνίας μας και όσο θα παραμένουμε εθισμένοι στη βία, το μνημείο αυτό πρέπει να παραμείνει ακέραιο.
*Ο Παύλος Ι. Αλεξιάδης είναι ιατρός
