Της Ειρήνης Καρανασοπούλου
Για πολλούς –κι όχι μόνον στον χώρος της παραδοσιακής ευρωπαϊκής Αριστεράς– το όνομα του Oskar Lafontaine κάποια στιγμή είχε πάρει σχεδόν μυθικές διαστάσεις: ο πρώην υπουργός Οικονομικών του Σοσιαλδημοκράτη Καγκελάριου Gerhard Schroder αποχώρησε από το SPD «διαφωνώντας από τα αριστερά» και συν τω χρόνω κατέληξε από τις ηγέτες του Κόμματος της Αριστεράς στη Γερμανία. Κάπου εκεί έληξε κι ο μύθος του όμως.
Προσφάτως, το όνομά του βγήκε και πάλι στην επικαιρότητα, όταν αποκαλύφθηκε από τα γερμανικά μέσα ενημέρωσης πως ο ηγέτης του SPD, Sigmar Gabriel, είχε κατ΄ ιδίαν ραντεβού μαζί του, το οποίο μάλιστα αρχικά κρατήθηκε κρυφό. Οι εικασίες, λοιπόν, πήραν κι έδωσαν. Μήπως ο κ. Gabriel σχεδίαζε άνοιγμα του κόμματος προς την Αριστερά; Αλλωστε, ένα τέτοιο φλερτ υπήρξε και στο παρελθόν –πριν σχηματισθεί η κυβερνητική συμμαχία με τους Χριστιανοδημοκράτες της νυν Γερμανίδας Καγκελάριου, Angela Merkel. Μήπως το ραντεβού έχει σχέση με εκείνες τις άλλες φήμες, περί παραίτησης του κ. Gabriel, που έχουν ήδη διαψευστεί;
Τελικώς, το ραντεβού αποδείχθηκε ότι δεν ήταν τίποτε άλλο από μια πολιτισμένη κίνηση μεταξύ πολιτικών διαφορετικών κομμάτων. Χρησίμευσε, ωστόσο, για να αναδυθούν στην επιφάνεια όλα τα προβλήματα του SPD, το οποίο στις δημοσκοπήσεις συγκεντρώνει κάτω του 20% πλέον.
Ολοι συναινούν πως το μεταβαλόμενο πολιτικό τοπίο έχει φέρει τους Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία στη δύσκολη θέση να διαγκωνίζονται στον χώρο του κέντρου με αρκετούς –και με την... πελατεία λιγοστή. Χάνει από τους Πράσινους, χάνει κι από το Κόμμα της Αριστεράς. Οσο για τη δικαιότερη κοινωνία, τη δικαιότερη κατανομή των βαρών που παραδοσιακά ευαγγελίζεται, τώρα μέχρι κι οι Χριστιανοδημοκράτες έχουν ενσωματώσει στους στόχους τους αυτήν την επιδίωξη.
Ενα δεύτερο –αλλά γνωστό τοις πάσι στο Βερολίνο– πρόβλημα είναι ο ίδιος ο κ. Gabriel. Ναι μεν γέννημα θρέμμα του κόμματος, αλλά απέχει πολύ από το να είναι ένας χαρισματικός ηγέτης τύπου Willy Brandt, που θα έχαιρε εκτίμησης κι από την Αριστερά.
Επιπλέον, το κυβερνητικό πόστο που διαθέτει –Αντικαγκελλάριος κι υπουργός Οικονομίας– δεν του επιτρέπει να καρπωθεί κάποια «δόξα» από την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής: αυτήν την καρπώνεται, καλώς ή κακώς, η κ. Merkel κι οι Χριστιανοδημοκράτες, παρότι οι Σοσιαλδημοκράτες υποτίθεται ότι είναι εταίροι.
Είναι για αυτό που κάποιοι πιστεύουν ότι ενδεχομένως ο κ. Gabriel να μπει στον πειρασμό να ακολουθήσει το παράδειγμα των Βρετανικών Εργατικών, που εξέλεξαν τον ακραίο κ. Jeremy Corbyn για ηγέτη, ή να μιμηθεί τον «αριστερό» κ. Bernie Sanders των Αμερικανών Δημοκρατών. Να θεωρήσει, δηλαδή, πως αφού η μετριοπαθής στάση του δεν αποδίδει, θα πρέπει να τραβήξει πιο αριστερά –με τον ίδιο ή κάποιο άλλο στέλεχος στο τιμόνι.
Οι παροικούντες τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, ωστόσο, υποστηρίζουν πως αυτά είναι σενάρια επιστημονικής φαντασίας –κι ότι το SPD έχει επιλέξει τον «σοσιαλδημοκρατικό εκσυγχρονισμό» οριστικά, ενώ δεν υπάρχει κίνδυνος «υφαρπαγής» του κόμματος από «αριστερίστικες» ομάδες, όπως έγινε στη Βρετανία.
