Ο στρατηγός του Gaddafi που απειλεί να βυθίσει τα ιταλικά πολεμικά πλοία

Ο στρατηγός του Gaddafi που απειλεί να βυθίσει τα ιταλικά πολεμικά πλοία

Μόλις χθες, η ιταλική βουλή και γερουσία έδωσαν το πράσινο φως στην κυβέρνηση του Paolo Gentiloni να πραγματοποιεί στρατιωτικές επεμβάσεις εντός της επικράτειας της Λιβύης, με σκοπό τον περιορισμό του αριθμού των προσφύγων που επιχειρούν να διασχίσουν τη Μεσόγειο προς τις ακτές της Λιβύης. Επισήμως, υπάρχει ήδη σχετικό αίτημα προς τη Ρώμη από την κυβέρνηση του Fajis al-Sarradsch, που έχει την έδρα της στην Τρίπολη και είναι αυτή που αναγνωρίζεται από τη Δύση.

Μόνο που οι Ιταλοί φαίνεται πως λογάριασαν χωρίς τον έτερο ξενοδόχο. Τον Chalifa Haftar, τον πρώην στρατηγό του Muamar Gaddafi ο οποίος όχι απλώς κυριαρχεί στο ανατολικό τμήμα της Λιβύης, αλλά είναι πολύ πιο ισχυρός στρατιωτικά από τον al-Sarradsch. Μόλις, λοιπόν, ο Haftar πληροφορήθηκε τις προθέσεις της Ρώμης, έδωσε την εξής εντολή: «Κάθε ιταλικό πλοίο ή πλοίο άλλης εθνικότητας που θα εισέρχεται στα χωρικά ύδατα της χώρας μας χωρίς προηγούμενη άδεια, θα βομβαρδίζεται». Παρά δε το γεγονός ότι πηγές της ιταλικής κυβέρνησης δήλωσαν ότι πρόκειται για εικασίες που στερούνται βάσης και σοβαρότητας, η ανησυχία είναι προφανές ότι υπάρχει.

Πολύ περισσότερο καθώς ο Haftar επιβεβαίωσε πλήρως τις απειλές του, με δηλώσεις που δημοσίευσε σήμερα η ιταλική εφημερίδα Corriere della Sera. 

Η ουσία είναι ότι το διακύβευμα για την Ιταλία είναι πολύ μεγάλο και προφανώς δεν περιορίζεται στο θέμα του προσφυγικού. Άλλωστε, η χώρα πρωταγωνίστησε, πολιτικά και στρατιωτικά (μαζί με τη Γαλλία), στην επιχείρηση ανατροπής του Gaddafi, ενώ οι εταιρείες της φιλοδοξούν να διαδραματίσουν κεντρικό ρόλο στην εκμετάλλευση των πλούσιων πετρελαϊκών κοιτασμάτων της χώρας.

Το κακό (ή καλό, αναλόγως των εξελίξεων) είναι ότι η Ρώμη έχει ποντάρει τα πάντα στον Fajis al-Sarradsch, φέρνοντας αντικειμενικά απέναντί της τον Chalifa Haftar. Αντιθέτως, η Γαλλία έχει κάνει άνοιγμα και προς αυτόν -μάλιστα, την περασμένη εβδομάδα ο Emmanuel Macron προσκάλεσε στο Παρίσι και τους δύο αντιμαχόμενους ηγέτες της Λιβύης, «αδειάζοντας» ουσιαστικά τους Ιταλούς, οι οποίοι πλέον είναι υποχρεωμένοι να αναθεωρήσουν τη στάση τους.