Μια ακόμη μελέτη, από το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, επιβεβαιώνει ότι το μεγάλο εθνικό και υπαρξιακό ζήτημα της Ελλάδας δεν είναι η Τουρκία και οι απειλές της. Είναι ο πληθυσμιακός μαρασμός ολόκληρων νομών και περιφερειών, η γήρανση μέσα στη γήρανση, η συρρίκνωση του ενεργού οικονομικά πληθυσμού. Με μια λέξη, το δημογραφικό.
Μια ωρολογιακή βόμβα, η οποία έχει ενεργοποιηθεί εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα. Ήδη από τα τέλη του ‘80 ο δείκτης γονιμότητας έπεσε κάτω από το 1,5 που θεωρείται το όριο συναγερμού και - σύμφωνα με άλλη έρευνα ( της ΔιαΝΕΟσις) - καμιά κοινωνία που έπεσε κάτω από το επίπεδο αυτό δεν κατάφερε να αναστρέψει την πορεία της.
Σαφώς δεν είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα. Σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, με διαφορετικά χαρακτηριστικά η καθεμιά, βρίσκονται αντιμέτωπες με την πρόκληση της υπογεννητικότητας. Κοινωνίες που έχουν δομήσει ένα στιβαρό κοινωνικό κράτος με ισχυρό πλέγμα προστασίας της μητρότητας, πολλαπλή στήριξη των οικογενειών – όλων των τύπων – βρίσκονται και εκείνες αντιμέτωπες με την απειλή του δημογραφικού. Τι άλλη απόδειξη και αντεπιχείρημα χρειάζεται, απέναντι στον ανόητο ισχυρισμό ότι η Ελλάδα γερνάει επειδή πέρασε οικονομική κρίση, επειδή οι μισθοί είναι μικροί ή τα επιδόματα δεν είναι αρκετά.
Αυτού του είδους πολιτικές και κοινωνικές υπεραπλουστεύσεις, καταρρίπτονται από τους ειδικούς, από τα δεδομένα και την πραγματικότητα.
Όμως δυστυχώς για μας πρωτοπορούμε, συγκεντρώνοντας όλους τους αρνητικούς δείκτες. Οι συνέπειες στη χώρα είναι δυσμενέστερες και δυστυχώς και οι επιλογές - λόγω της γεωγραφικής μας θέσης - μοιάζουν λιγότερο εύκολες. Αυτό που εύκολα ή δυσκολότερα επιδιώκουν και καταφέρνουν δυτικοευρωπαίοι και κεντρο- ευρωπαίοι μέσω της ένταξης των μεταναστών ή και της ενεργητικής προσέλκυσης μεταναστών - πρόσφατα αναφέρθηκε με καθαρό τρόπο ο ίδιος ο πρωθυπουργός – εμπεριέχει επιπλέον εθνικές επισφάλειες μέσα στο… γνωστό εθνικό κίνδυνο.
Ναι μεν η απειλή του δημογραφικού κατατάσσεται πρώτη στις μεσοπρόθεσμες απειλές για τη χώρα, πάνω και από τη μόνιμη απειλή που δημιουργεί η γειτνίαση με την Τουρκία, αλλά ποιος εκτιμά ότι είναι προτιμότερο ένα τέτοιο μαζικό εγχείρημα και ρίσκο;
Η αναστροφή της καθοδικής πορείας της πληθυσμιακής συρρίκνωσης απαιτεί πολύ χρόνο, σχέδιο σε πολλά επίπεδα, πόρους, πολιτική και κοινωνική συμμαχία. Από την κυβέρνηση και συγκεκριμένα στελέχη της, γίνεται μια συνεκτική προσπάθεια με μέτρα και παρεμβάσεις, έξω από το κουτάκι των επιδομάτων. Οι πολιτικές που υλοποιούνται έχουν φύγει από το στερεότυπο ότι τα παιδιά και η ανατροφή τους είναι ευθύνη της οικογένειας και ότι το κράτος ξεμπερδεύει με ένα επίδομα τοκετού, ένα επίδομα τέκνου, μια άδεια μητρότητας και ένα σχολείο. Απέχουμε όμως από τη συνειδητοποίηση πως το δημογραφικό, είναι το στοίχημα της μακροπρόθεσμης εθνικής επιβίωσης, κόντρα σε όλες τις προβλέψεις.
