Βρίσκω, μάλλον υπερβολική, την προσπάθεια που καταβάλλουν τα κυβερνητικά στελέχη να «σκοτώσουν» το δράκο της ιδιωτικοποίησης του νερού που έχει ξαμολύσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Ελπίζω να μην θορυβήθηκαν από τη…συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη. Για την τζάμπα συναυλία μαζεύτηκαν οι περισσότεροι πιτσιρικάδες και ημιπιτσιρικάδες, σύμφωνα με τον ορισμό του πατρός Βούτση.
Εάν στο Μέγαρο Μαξίμου είχαν λίγο χιούμορ, αντί να εξηγούν τι εννοούσε και τι εννοεί ο Μητσοτάκης και τι νομοθέτησε η Βουλή προσφάτως, θα προκαλούσαν τους επίσημους διοργανωτές της συγκέντρωσης - και τον ΣΥΡΙΖΑ που κάνει τάχα τον ανήξερο και αμέτοχο - να διοργανώσουν άμεσα μια νέα συγκέντρωση για τη σωτηρία του νερού. Στην ίδια πλατεία. Μια σκέτη από συγκέντρωση σα να λέμε. Άνευ ασμάτων και θεαμάτων.
Χωρίς το σαπορτάρισμα των επιφανών καλλιτεχνών, οι οποίοι είναι και με τον άνθρωπο και με το νερό και με τη δημοκρατία, αλλά και οτιδήποτε άλλο κρίνουν αναγκαίο να υπερασπιστούν, χωρίς εκπτώσεις, για να αναπνεύσει ελευθερία και αξιοπρέπεια η χώρα. Τόση και άλλη τόση ελευθερία και αξιοπρέπεια. Όσο γέμισε η χώρα την περίοδο διακυβέρνησης από τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που τα δημόσια αγαθά ήταν όλα προστατευμένα και η δημοκρατία είχε φτάσει σε άλλο επίπεδο.
Επειδή όλοι οι μετέχοντες στη διοργάνωση του δρώμενου γνώριζαν πως το νερό δεν μπορεί να ανάψει τη «φωτιά» και την οργή, είχαν προμηθευτεί, καλού κακού ένα φιτίλι. Την οδυνηρή τραγωδία στα Τέμπη. Δεν κρίνω τους συγγενείς, που εκούσια ή ακούσια εργαλειοποιούνται και εργαλειοποιούν μέσα στον πόνο τους τη μνήμη των παιδιών τους, αλλά την ταπεινότητα του σκοπού που καλούνται να υπηρετήσουν.
Τα αθώα θύματα των Τεμπών, μαζί με τα συνθήματα υπέρ του νερού, το οποίο θα… ξεπουλήσει μπουκάλι μπουκάλι η κυβέρνηση της Ν.Δ. Μαζί με τα συνθήματα ενάντια τις εξορύξεις στη Χαλκιδική. Αυτές που βγήκαν από το αριστερό ντουλάπι και μπήκαν πάλι στην προεκλογική ρητορική του ΣΥΡΙΖA. Απελπιστική, απελπισία. Γνήσια αριστεροί αγωνιστές για την προστασία του νερού, θα είχαν δικαίωμα να χριστούν, μόνο όσοι θα δέχονταν να σταθούν όρθιοι επτά ώρες στην Αριστοτέλους, χωρίς τις μπύρες, τις μουσικές και τα τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου, του Δεληβοριά, του Μυστακίδη, της Βελεσιώτου, των Χειμερινών Κολυμβητών και της/ των Πριγκηπέσας.
