Η πρόταση των εμπορικών συλλόγων για την κρατική ρύθμιση ενός νέου μειωμένου ωραρίου λειτουργίας, λόγω των προβλημάτων που όπως υποστηρίζουν έχουν δημιουργηθεί από την ενεργειακή κρίση και τις «απρόβλεπτες δυσκολίες» του επερχόμενου χειμώνα, έρχεται να αναδείξει για μια ακόμα αφορά τη χρόνια στρέβλωση της αγοράς. Μια στρέβλωση που οδηγεί στην ανελευθερία, στο χώρο του επιχειρείν.
Ζητούν οι σύλλογοι των εμπόρων, «γενναίες παρεμβάσεις» από την πλευρά της κυβέρνησης. Ζητούν την εφαρμογή ενός νέου ενιαίου και υποχρεωτικού ωραρίου λειτουργίας, για το σύνολο των καταστημάτων κάθε μορφής, συμπεριλαμβανομένων και των super-markets, ώστε να μην αντιμετωπίσουν όπως υποστηρίζουν, αθέμιτο ανταγωνισμό όπως στο πρόσφατο παρελθόν.
Ένα ισοπεδωτικό μέτρο για όλους. Σύμφωνα με τη λογική τους, το ωράριο ενός καταστήματος δεν καθορίζεται από τους επιχειρηματίες και τους πελάτες, αλλά από μία τρίτη «αρχή».
Δεν επιτρέπεται να το καθορίζει ο επιχειρηματίας, ο οποίος μπορεί να έχει επενδύσει ένα κάρο χρήματα στην ενεργειακή αναβάθμιση της επιχείρησης του, ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει την αύξηση του ενεργειακού κόστους, μέσω της μειωμένης κατανάλωσης. Έχοντας ήδη προβεί στον προγραμματισμό του για τον χρόνο απόσβεσης της επένδυσης του, ή για το πλάνο της αποπληρωμής του δανείου του.
Δεν επιτρέπεται να το καθορίζει ο επιχειρηματίας, ο οποίος γνωρίζει τις συγκεκριμένες ανάγκες των πελατών του, σε σχέση με τον διαθέσιμο χρόνο τους και τις καταναλωτικές τους συνήθειες.
Δεν επιτρέπεται να το καθορίζει ο επιχειρηματίας, ο οποίος έχει στις αποθήκες του πληρωμένο εμπόρευμα, εν όψει της χειμερινής περιόδου.
Δεν επιτρέπεται να το καθορίζει ο επιχειρηματίας, ο οποίος έχει επενδύσει στην παράλληλη λειτουργία φυσικού και ψηφιακού καταστήματος, τηλεφωνικών παραγγελιών, πληρωμών on line, κατ’ οίκον παραδόσεων και ότι άλλο έχει σκεφτεί για τη επιχείρηση του.
Όχι! Δεν αποφασίζει ο επιχειρηματίας. Δεν αποφασίζει ο επιχειρηματίας που έχει προβλέψει και έχει προγραμματίσει. Δεν αποφασίζει ο επιχειρηματίας που θέλει να εκμεταλλευτεί την κρίση για να τοποθετηθεί καλύτερα στη αγορά, ικανοποιώντας τους πελάτες του.
Σύμφωνα με τους εμπορικούς συλλόγους, πρέπει να αποφασίσει ο Υπουργός και να παρέμβει νομοθετικά, ρυθμίζοντας την αγορά. Και αυτό για να «διασωθούν» όσοι θέλουν να εργασθούν λιγότερες ώρες, όσοι θέλουν να μειώσουν τα έξοδα τους και όσοι δεν έχουν σχεδιάσει το αύριο. Όσοι περιμένουν τα πάντα από το κράτος.
Αυτή η επιθυμία που εκφράζουν οι εμπορικοί σύλλογοι για την άνωθεν ρύθμιση των όρων της χρονικής λειτουργίας των εμπορικών καταστημάτων, είναι ανεξήγητη. Ειδικά όταν στο κάτω μέρος της ανακοίνωσης που εξέδωσαν, αναφέρουν ότι πρέπει να ληφθούν υπ’ όψιν «οι ανάγκες των εμπορικών επιχειρήσεων, οι οποίες λειτουργώντας λιγότερες ώρες θα πρέπει να ανταπεξέλθουν στις ίδιες υποχρεώσεις». Τι ακριβώς θα πει αυτό;
Εφ’ όσον οι ίδιοι επιλέγουν να εργαστούν λιγότερες ώρες για να πληρώνουν μικρότερους λογαριασμούς ενέργειας, τι επιπλέον ζητούν; Αφού γνωρίζουν, πως αυτό θα οδηγήσει σε μείωση των εσόδων τους, από που περιμένουν να καλυφθούν οι «ανάγκες» τους; Μήπως ελπίζουν εκ νέου σε ενισχύσεις και επιδοτήσεις και σε άφεση προηγούμενων «αμαρτιών»;
Οι σοβιετικής εμπνεύσεως ιδέες των εμπορικών συλλόγων, ουδεμία σχέση έχουν με τα ζητούμενα της εποχής. Μάλλον έχουν σαν σημείο αναφοράς τις επιχειρήσεις του τύπου «ο, τι βρέξει ας κατεβάσει» και όχι τις επιχειρήσεις που λειτουργούν με πλάνα, με προϋπολογισμούς, με πιστωτικές γραμμές, με στιβαρές σχέσεις με προμηθευτές και με προκαθορισμένες δεσμεύσεις και συμφωνίες με εταιρικούς συνεργάτες και τρίτα μέρη.
Όταν μια επιχείρηση, έχει να καταβάλει συγκεκριμένες μηνιαίες τοκοχρεολυτικές δόσεις, ποιος είναι αυτός που έχει το θράσος να επιχειρήσει να την εκθέσει απέναντι στο τραπεζικό σύστημα; Ποιος είναι αυτός που θα έχει το θράσος να την οδηγήσει στο κοκκίνισμα των δανείων της;
Όταν μια επιχείρηση έχει αναλάβει δεσμεύσεις απέναντι σε προμηθευτές για συγκεκριμένες προς πώληση ποσότητες, ποιος είναι αυτός που έχει θράσος να οδηγήσει την επιχείρηση σε αθέτηση των συμφωνιών της;
Όποιος θέλει, ας ανοίγει το κατάστημα μου για 2 ή 3 ώρες για να αντιμετωπίσει την κρίση. Δεν μπορεί όμως να απαιτεί να πάρει στο λαιμό του, οποιονδήποτε άλλον.
Οι λογικές τύπου σοβιέτ, έχουν ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή. Η Σοβιετική Ένωση έχει καταρρεύσει εδώ και 30 χρόνια και ο κρατικός παρεμβατισμός ευημερεί σε καθεστώτα, όπως της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας. Ας αντιληφθούν οι εμπορικοί σύλλογοι, πως οι εποχές που έρχονται θα μας επιφυλάσσουν νέες και διαφορετικές κρίσεις, αλλά και συνεχείς μεταβολές, μερικές εκ των οποίων θα είναι ραγδαίες και ακραίες. Και αυτές οι νέες προκλήσεις δεν αντιμετωπίζονται ούτε με περιορισμούς, ούτε με ωράρια, ούτε με στηρίξεις, ούτε με επιδοτήσεις, ούτε με ευχέλαια, ούτε με φιρμάνια του πασά.
