Η εμμονή του πρωθυπουργού να ελέγχει τα πάντα το γύρω από τον ίδιο «επιτελικό» κράτος οδηγεί, τον τελευταίο καιρό περισσότερο από παλαιότερα, σε έξαρση της ανοησίας στην πλευρά της αντιπολίτευσης. Αλλά δε φταίει μόνον αυτή…
Το μηχανάκι δουλεύει κάπως έτσι:
Εφαρμόζεται μια ρύθμιση, από τις πολλές που, κάθε τόσο, απαιτεί η λειτουργία της κρατικής μηχανής και, κατά κανόνα, της οικονομίας.
Κανείς, από τους αρμοδίους, δηλαδή από τον κρατικό μηχανισμό δεν έχει φροντίσει να εξηγήσει προηγουμένως τι και πώς πρόκειται να γίνει.
Η «διοίκηση», ο μηχανισμός δηλαδή, έχει κάνει τη δουλειά της, τυπολατρικά. Εκδίδει και κοινοποιεί την οικεία εγκύκλιο. Μετά νίπτει τας χείρας της.
Κάποιοι, μεταξύ των πάμπολλων κύκλων ενδιαφερομένων πολιτών και επιχειρήσεων, με την πολύτιμη συνεισφορά των «συνδικαλιστικών» τους εκπροσωπήσεων, διαβάζουν, κατά το δοκούν, τη σχετική εγκύκλιο και δίνουν τη δική τους ερμηνεία. Συνήθως θα διαμαρτυρηθούν. Ειδικά αν πρέπει να πληρωθεί κάποιος λογαριασμός. Στη χώρα του δεν πληρώνω, αυτό θεωρείται πολύ σοβαρό ζήτημα.
Κάπου στα μίντια, παντός είδους, γράφεται κάτι. Κατά τεκμήριο η περιγραφή είναι καταστροφική. Το θέμα γίνεται μέγα. Οι υποψίες πολλές.
Τα υπόλοιπα μίντια μεταφέρουν το θέμα που… έχασαν. Τα πληκτρολόγια παίρνουν «φωτιά». Οι καταγγελίες έρχονται από παντού. Μια ακόμη καταστροφή των φτωχών και αδυνάτων αποκαλύπτεται.
Ακολουθεί πανικός.
Οι ίδιοι οι υπουργοί μοιάζουν να ξαφνιάζονται με τις αντιδράσεις.
Κανείς όμως, σε κυβερνητικό επίπεδο, δεν κάνει τίποτε μέχρις ότου το «επιτελικό» κράτος, δηλαδή το Μαξίμου, κινητοποιημένο από τα δημοσιεύματα, ζητήσει τον λόγο από τα υπουργεία του.
Συνήθως αυτός ο δύσμοιρος ο εκπρόσωπος Μαρινάκης, πρέπει να λύσει το παζλ, να τα βάλει στη σειρά και να απαντήσει με τον γνωστό, πλέον, νομικό ορθολογισμό του.
Είναι όμως αργά.
Η πεποίθηση ότι κάτι «αντιλαϊκό» πήγε πάλι να περάσει στα μουλωχτά η ολίγιστη κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει εμπεδωθεί σε δυσανάλογα πολλούς συμπολίτες.
Κατά κανόνα, οι περισσότερες από αυτές τις υποθέσεις αφορούν συγκεκριμένες περιπτώσεις και πάντοτε μικρό αριθμό ατόμων (ή επιχειρήσεων). Επιπλέον, η καταστροφική περιγραφή που έχει στο μεταξύ φτάσει παντού, δεν αντιστοιχεί στην πραγματικότητα.
Ακόμη χειρότερα για την πραγματικότητα.
Θα μπορούσα να αναφέρω ικανό αριθμό παραδειγμάτων από ανόητες κρίσεις των τελευταίων ημερών. Δείτε τρεις από δαύτες:
«Στην Ελλάδα επιβλήθηκε σκλαβοπάζαρο εξαήμερης εργασίας για όλους».
«Όσοι πήραν επιδοτήσεις για το ρεύμα, το 2022, καλούνται να τις επιστρέψουν εντός ολίγων ημερών. Τις απέρριψαν, λέει, οι Βρυξέλλες!»
«Οι προσυμπληρωμένες φορολογικές δηλώσεις είναι λάθος και αντί να πληρώσετε θα έπρεπε να έχετε επιστροφές».
Σε αυτές και άλλες παρόμοιες περιπτώσεις, η αλήθεια είναι αλλού. Εντελώς αλλού…
Θα αρκούσε η προσεκτική ενημέρωση των δημοσιογράφων, και επομένως της κοινής γνώμης, προτού κυκλοφορήσουν οι νέες διατάξεις, οι λογαριασμοί και οι ειδοποιήσεις. Θα έπρεπε να υπάρχει στενή και καλύτερη ενημέρωση στους ενδιαφερόμενους επαγγελματικούς φορείς.
Κυρίως όμως χρειάζεται να κάνουν τη δουλειά τους τα υπουργεία. Όχι στο ανώτερο πολιτικό επίπεδο. Αλλά στο υπηρεσιακό. Δυστυχώς, όμως, εδώ και πολλά χρόνια, οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι «ανεύθυνοι» παρόμοιων χειρισμών επειδή όλα τα αναλαμβάνει ο εκάστοτε υπουργός. Αλλά και αυτός, με τη σειρά του, ασχολείται με άλλα, δήθεν πιο σοβαρά.
(Με τη φωτεινή εξαίρεση κάποιων, που αντιδρούν αμέσως και καταλυτικά.)
Συνήθως ο υπουργός περιμένει να του τηλεφωνήσει το επιτελικό κράτος, το οποίο, αφού μεταφέρει τον πανικό του πρωινού καφέ, θα ασχοληθεί, κατόπιν «εορτής», να ξεμπλέξει, το ίδιο και η κυβέρνηση, με μιαν ακόμη ανόητη περίπτωση αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Θα χρειαστεί, τότε, να ξεχωρίσει τα μισά ψέμματα από τα ατεμάχιστα τέρατα, τα οποία, στο μεταξύ, χωρίς κανέναν έλεγχο, έχει πλήρως υιοθετήσει η αντιπολίτευση.
Μετά από όχι πολύν καιρό, το «επιτελικό» κράτος επιστρέφει στα υψηλά του καθήκοντα και περιμένει την επόμενη φουρτούνα εντός ποτηριού ύδατος για να δείξει πόσο είναι απαραίτητο στην καλή διακυβέρνηση του τόπου.
