Υποθέτουμε όλοι ότι, με κάποιον τρόπο, το «σύστημα» θα μείνει όρθιο. Υπάρχουν βεβαίως κι εκείνοι που, ακόμη και σήμερα, ζουν για να δουν το σύστημα να καταρρέει. Με οιεσδήποτε συνέπειες. Αρκεί να καταρρεύσει.
Ευελπιστούμε, οι υπόλοιποι, ότι το πραγματικό σύστημα, αυτό των αλληλεξαρτήσεων φιλελεύθερης ισορροπίας μεταξύ κρατών και οικονομικών λειτουργιών, θα διατηρηθεί.
Δεν είναι πάντοτε δεδομένο.
Η Ευρώπη, πέραν της Ένωσης, εισέρχεται σε περίοδο αναταραχών. Τον κύριο ρόλο τον έχει η Γαλλία. Δεν είναι παράδοξο. Μόνον που αυτή τη φορά, την πρωτοβουλία την πήρε ο ίδιος άνθρωπος που, μέχρι πριν λίγους μήνες, συνεισέφερε στη σταθερότητα του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Ο Μακρόν έπαιξε, έχασε και τώρα θα επιδιώξει να μοιράσει τη χασούρα στους υπολοίπους. Το πιθανότερο είναι ότι θα βγει ένα ανισόρροπο κοινοβούλιο και θα χρειαστεί μια «τεχνική» κυβέρνηση. Όχι ακριβώς τεχνοκρατών, αλλά κοινής ανοχής. Άβουλης τελικά, αφού δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε από όσα η Γαλλία έχει άμεση ανάγκη να γίνουν για να μην επεκταθεί η δημοσιονομική και κοινωνική κρίση που αντιμετωπίζει.
Παραδόξως, στη γειτονική Αλβιόνα, η κατάσταση είναι… λαμπίκο. Οι εργατικοί θα κυβερνήσουν με «σοβιετικά» ποσοστά αλλά παραμένει άγνωστο τι θέλουν να κάνουν, τελικά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι περισσότεροι Βρετανοί κατανοούν τώρα πόσο ανόητη ήταν η απόφασή τους να στηρίξουν το Brexit. Αν δεν το είχαν κάνει, θα μπορούσαν να διαδραματίσουν σημαντικό ρόλο, σταθεροποιητικό, στα πράγματα της Ευρώπης.
Ρόλος που θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμος, αφού στις Ηνωμένες Πολιτείες των υπερηλίκων επιστρέφει ο απομονωτισμός. Μόνοι μας και όλοι σας, μοιάζει να λέει ο Τράμπ, όταν καταλαβαίνει και ο ίδιος ότι πρέπει να πει κάτι που να βγάζει νόημα.
Το νόημα το έχει πιάσει ο σχεδόν-δικτάτορας της Ρωσίας και των δορυφόρων της. Αδύναμος εκείνος, αφού η ρώσικη οικονομία «θρέφει» συνεχώς λιγότερους ανθρώπους, συνεχώς χειρότερα, αλλά αποφασισμένος να βλάψει τους πάντες περισσότερο από όσο εκείνοι τον έχουν βλάψει.
Εσχάτως άλλωστε, ολοένα και περισσότερα δυτικά κράτη αντιλαμβάνονται ότι έπρεπε να έχουν προσέξει περισσότερο την εφαρμογή των συμφωνιών του Μινσκ και να έχουν εμποδίσει τους Ουκρανούς να ονειρεύονται τα κονδύλια της Ευρώπης.
Υπό κανονικές συνθήκες, η δυτική Ευρώπη θα μπορούσε να φιλοξενεί τις πολλές δεκάδες χιλιάδες ικανών ανθρώπων της Σοβιετικής σφαίρας, άνθρωποι του χριστιανικού τόξου, αντί να εισάγουμε φτωχοπρόδρομους από τα πέντε σημεία του Πλανήτη.
Ιδίως αυτούς που καλωσορίζαμε, μέχρι πρότινος, τα φθηνά «χέρια» από τις μουσουλμανικές χώρες. Όταν πολύ καλά γνωρίζει η προοδευτική Ευρώπη ότι οι άνθρωποι αυτοί, κατά τη μεγάλη τους πλειοψηφία, δεν πρόκειται ποτέ να αφομοιώσουν τις πολιτισμικές ισορροπίες των πληθυσμών για τους οποίους εργάζονται.
Μέχρι και ο σοσιαλδημοκράτης Σολτς έφτασε στο σημείο να λέγει πως όποιος μετανάστης διαπράττει αδικήματα, ακόμη και «ελαφριά», θα πρέπει να απελαύνεται πάραυτα.
Παραδόξως, το ίδιο λέει και η Μαρίν Λεπέν για τη Γαλλία. Αντιπαραδόξως, η ήδη κυβερνώσα Μελόνι, δεν το λέει ιδιαιτέρως, αφού προτιμά να χρησιμοποιεί τα ίδια αυτά «χέρια» για να συντηρηθεί όπως-όπως η ιταλική βιομηχανία και γεωργία.
Η Ολλανδία, μια τεράστια εμπορική δύναμη, απομακρύνει όλους τους πολιτικούς αρχηγούς από την πρωθυπουργία, την οποία αναλαμβάνει παλαιός προϊστάμενος των μυστικών υπηρεσιών, ενώ τοποθετούνται τέσσερις υπουργοί από την άκρα δεξιά.
Ο ήδη ακραίος Όρμπαν δεν χάνει καιρό, ασκώντας την εξαμηνιαία προεδρία της Ένωσης για να θέσει όρους στον Ζελένσκι προκειμένου να αποδεχθεί, αν είναι δυνατόν, την αποκοπή του 1/3 της χώρας του. Μια ντροπιαστική ειρήνη είναι καλύτερη από μια οδυνηρή ήττα, του λέει στο αυτί.
Βεβαίως, η ανάγνωση πως η Ευρώπη στρίβει επί δεξιά μάλλον είναι αφελής. Όχι μόνον γιατί κερδίζουν οι Εργατικοί σε ένα τόσο σπουδαίο κράτος όπως είναι το Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά γιατί στην Ιβηρική οι ισορροπίες παραμένουν στο Κέντρο, το πολιτικό.
Το παραδοξότερο όλων είναι πόσο κοντύτερα προς το πολιτικό κέντρο κινούνται πλέον οι «ακραίοι» κάθε είδους. Δώστε μας την εξουσία και θα είμαστε καλά παιδιά, μοιάζουν να λένε. Θα ήταν σοφό να μην τους πιστεύσουμε.
Ας μη συνεχίσω με τα διεθνή. Πλησιάζουν όλα σε σημείο βρασμού.
Ας κοιτάξουμε λίγο τα δικά μας.
Η Ελλάδα έχει μπροστά της τρία χρόνια για να σκεφτεί με μια κάποια ωριμότητα, προς τα πού θέλει να πάει και τι θέλει να κάνει. Για να σας δώσω το μέτρο, είναι πολύ κοντά σε εκείνο που εμπόδισε τον Αλέξη Τσίπρα να κάνει ό,τι του είπε ο λαός του δημοψηφίσματος στο όχι και τόσο μακρινό 2015.
Πλην όμως κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται για τέτοιες… λεπτομέρειες. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης χαριεντίζονται με τους υποψηφίους τους και τις διαφωνίες τους. Το κόμμα της πλειοψηφίας μοιρολογεί για το δήθεν κακό αποτέλεσμα της ευρωκάλπης.
Δεν σας κρύβω πως όσο μεγαλώνει η αναταραχή, τόσο πιο άθλια γίνεται η κατάσταση των πραγμάτων.
