Το πιο σύντομο ανέκδοτο στη συριζαϊκή οπερέτα είναι το αίτημα ορισμένων - αιθεροβάμονες εκ του πονηρού υπάρχουν πάντοτε - «να γυρίσει ο Τσίπρας». Το «πώς» δεν διευκρινίζεται. Θα γυρίσει και θα μιλήσει; Να πάρει το κόμμα στα χέρια του; Ή πιο απλά «να παρέμβει βρε παιδάκι μου»!
Υποθέτω χωρίς εκλογές και χωρίς αντιπαράθεση με τον Κασσελάκη. Γιατί ο τελευταίος αυτός θα κρατήσει την υποψηφιότητά του και απέναντι στον Τσίπρα.
Ο κ. Τσίπρας έχει βεβαίως μια κάποια εμπειρία στις ίντριγκες. Ιδίως τις κομματικές και ιδίως τις «αριστερές». Έχει, επιπλέον, σωρευμένες εμπειρίες διασπάσεων, τριβών, σπίλωσης προσωπικότητας, υπόγειων συνεννοήσεων.
Έχει υποφέρει ο ίδιος, από τη θέση του προέδρου, από ρουφιανιές, ψιθύρους, πλεκτάνες, «γεύματα αμφισβήτησης», πισώπλατα «συντροφικά» μαχαιρώματα. Από αυτά, κατά πρώτο και κύριο λόγο, δραπέτευσε αμέσως μόλις η συντρόφισσα Αχτσιόγλου ψιθύρισε λόγια αμφισβήτησης μετά τις εκλογές του 2023.
Ο πρόεδρος Αλέξης προτιμά την ευρωπαϊκή καριέρα. Παίρνει εκδίκηση γιατί προφανώς δεν έχει ξεχάσει τι σημαίνει ευρωπαϊκό αστυνομικό στρίμωγμα, όταν έμεινε αιωρούμενος στον καταπέλτη του Blue Star Ferry 2 στην Ανκόνα από την αστυνομία του Μπερλουσκόνι, τον Ιούλιο 2001.
Ξέρει πως ο κομματικός αριβισμός δεν επαναλαμβάνεται, όταν έχεις γίνει πρωθυπουργός.
Θυμάται πολύ καλά ότι το πρώτο σπρώξιμο «προς τα άνω» το πήρε από τον Αλέκο Αλαβάνο, όπως και το δεύτερο μερικά χρόνια αργότερα, ο οποίος τον «κοοπτάρισε» (τοποθέτησε) στην Κεντρική Επιτροπή ως «αυτόν που είχε τη μεγαλύτερη ακτιβιστική δράση ανάμεσά μας». Κάθισε και περίμενε την ώρα του. Υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων (τρίτος με 10,5%) το 2006, εκλέχτηκε υπηρεσιακός πρόεδρος στο Συνέδριο του 2008 και αφού «υπονόμευσε εντέχνως» τον ευεργέτη του Αλαβάνο, πήρε στα χέρια του το κόμμα το 2010.
Δεκατρία χρόνια αργότερα το παρέδωσε ξεψυχισμένο, αφού κέρδισε την (σχετική) εμπιστοσύνη πάμπολλων, την πρόδωσε πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις, έριξε τη χώρα σε ύφεση, επέβαλε σκληρή λιτότητα, νομοθέτησε πολλαπλούς φόρους και «αντεργατικές» ρυθμίσεις και κατσικώθηκε στο κόμμα του παρά την ήττα του απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Με δύο λόγια, αυτοί που ζητούν την επιστροφή Τσίπρα, θέλουν απλώς να εκμεταλλευτούν την εμπειρία του ανδρός στην κομματική ίντριγκα και τον πολιτικό αμοραλισμό, προκειμένου να οργανωθεί αποτελεσματικά η ομάδα των πραξικοπηματιών έναντι του ανορθόδοξου πολέμου που τους κάνει ο ουρανοκατέβατος «Στέφανος, σκέτο».
Στον Σύριζα επικρατεί κλίμα ηθικού εξευτελισμού.
Μπορεί να έχουμε πει όσα έχουμε πει για τον Πολάκη (που του άξιζαν με το παραπάνω…), αλλά είναι ο μόνος που επικαλείται μιαν απλή αλήθεια: να γίνουν εκλογές, να κερδίσει κάποιος, να κάνουν καμιά σοβαρή δουλειά, κοτζάμ αξιωματική αντιπολίτευση.
Αποστρεφόμουν πάντοτε την ικανότητα των γκρουπούσκουλων της «αριστεράς» να επικαλούνται τα «επί της διαδικασίας», όταν βρίσκονται αντιμέτωπα με την πολιτική τους ήττα.
Προσκαλούν τώρα τον Αλέξη Τσίπρα να εξευτελιστεί.
Αν όμως το έκανε, ο ηθικός εξευτελισμός που κορυφώνεται στον συγκεκριμένο χώρο, θα έμενε στην Ιστορία ως προκλητικός.
Γι αυτό, επειδή έπαθε και έμαθε ο άνθρωπος, δεν θα το κάνει. Ας τα βγάλουν πέρα μόνοι/μόνες τους.
