«Ένας στους τέσσερις εργοδότες δεν προσάρμοσε την αμοιβή εργαζομένων τους με τον κατώτατο μισθό», όπως απέδειξε (μικρός) έλεγχος της Επιθεώρησης Εργασίας.
Ντροπή!
Οι 1.170 έλεγχοι έγιναν το Μάιο και από τους 8.518 εργαζομένους σε αυτές, οι 1.949 δεν είχαν λάβει τις κατά το νόμο υποχρεωτικές αυξήσεις μισθών ή/και δεν είχαν υπολογιστεί οι τριετίες προσαύξησης της αμοιβής τους. Αν έγιναν έλεγχοι το καλοκαίρι σίγουρα αποκάλυψαν ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά παραβατικότητας.
Αν προσθέσω και όσα δεν αποκαλύπτουν ποτέ οι έλεγχοι, τότε εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε ότι 1 στους 3 εργαζομένους, δηλαδή πάνω-κάτω 200.000 εργαζόμενοι, δεν λαμβάνουν αυτό που δικαιούνται, μια τίμια αμοιβή.
Το νούμερο είναι τεράστιο!
Αυτό είναι που δεν κατανοούν στο Μέγαρο Μαξίμου όταν θεωρούν αυτόματο και δεδομένο πως όσα αποφασίζονται στο ανώτατο επίπεδο, περνούν «αυτόματα» στη βάση της κοινωνίας.
Από μια άλλη έρευνα, της Στατιστικής, μαθαίνουμε ότι ο τζίρος ολόκληρου του λιανικού εμπορίου, δηλαδή οι εισπράξεις τους πριν πληρώσουν φόρους και όσα χρειάζονται για τη λειτουργία τους, ήταν 4,2 δισ. μόνον για το μήνα Ιούλιο. Αν αφαιρέσουμε τρόφιμα, αυτοκίνητα και καύσιμα, ο τζίρος μειώνεται στα 1,2 δισ. ευρώ. Αμφότεροι οι τζίροι είναι ποσοστιαία αυξημένοι γύρω στο 6%, δηλαδή διπλάσια του πληθωρισμού.
Από αυτόν τον τζίρο, το 1 στα 3 επί του συνόλου και το 1 στα 2 ευρώ (όταν αφαιρέσουμε οχήματα, τρόφιμα και καύσιμα) το κάνουν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Τώρα, μπορεί να με πείτε καχύποπτο, αλλά πιστεύω ότι μεταξύ των δύο αυτών αριθμητικών δεδομένων, «υποκλοπή» κατώτατης αμοιβής και τζίρου μικρομεσαίων, υπάρχει στενή, στενότατη, σχέση.
Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν εργαζομένους στην κατώτατη βαθμίδα των μισθών, πρακτικώς. Πληρώνουν παραπάνω. Οι μεσαίες αλλά ανοιγμένες στην κοινωνία και με κύρος στην αγορά, δεν θα ήθελαν να παίζει το όνομά τους στους παρανομούντες.
Ποιες απομένουν; Οι συνήθεις ύποπτες. Όσες συντηρούνται επειδή κοροϊδεύουν χοντρά την Εφορία, δεν εξοφλούν τακτικά τους προμηθευτές τους, καταπατούν τους κώδικες συμβίωσης και άλλα παρόμοια.
Παραδόξως, ο τζίρος των μεσαίων, μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων έχει αυξηθεί πολύ πάνω από τον πληθωρισμό και συγκεκριμένα κατά 9%, 11% και 15% με την ως άνω σειρά αναφοράς. Απτή απόδειξη ότι σε αυτές τις μονάδες είτε σημειώνονται σοβαρές υπερτιμήσεις, αυτό που λένε τα κανάλια «αισχροκέρδεια», είτε κάτι άλλο ακατανόητο σε εμένα τον φτωχό συμβαίνει, αλλά σε κάθε περίπτωση, οι δουλειές τους πάνε καλά.
Προσθέτω την παρατήρηση ότι το 80% του τζίρου πραγματοποιείται στην Αττική και ένα 11% στη Θεσσαλονίκη. Με δύο λόγια, 90 στα 100 ευρώ τζιράρονται στις δύο μεγάλες πόλεις. Σε αυτές δουλεύουν και οι περισσότεροι εργαζόμενοι που τους στερούν την ελάχιστη αμοιβή σε καιρούς πληθωρισμού.
Ευτυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, η παρατυπία διορθώνεται συντόμως. Οι μικροί, δεν είναι αθώοι, αλλά είναι φιλότιμοι, τουλάχιστον όταν τους πιάνουν οι έλεγχοι. Γεγονός που επικουρεί τον συλλογισμό πως κάτι περισσότερο μπορεί να κάνει η Επιθεώρηση Εργασίας. Ούτε καν να μετακινηθούν δεν χρειάζεται.
