Του Χρήστου Ν. Κώνστα
Μία ακόμη συνάντηση θα έχει αύριο στο Παρίσι, το περιβόητο «αόρατο» Washington Group, δηλαδή οι ισχυρότεροι από τους δανειστές της Ελλάδας που τελικά παίρνουν όλες τις αποφάσεις για μέλλον μας.
Οι υπουργοί Οικονομικών των ισχυρότερων οικονομιών της Ευρωζώνης (κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας αλλά και της Ιταλίας), η ομάδα του ΔΝΤ, αλλά και οι εκπρόσωποι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, θα προσπαθήσουν να καταλήξουν σε οριστική συμφωνία, την ίδια ακριβώς μέρα που οι εκπρόσωποι των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης θα συνεδριάζουν στο πλαίσιο του Euro Working Group για να προετοιμάσουν την εξαιρετικά κρίσιμη συνεδρίαση του Eurogroup στο Λουξεμβούργο.
Όλοι μαζί θεωρητικά έχουν ακριβώς τον ίδιο στόχο:
Να διευκολύνουν την Ελλάδα να μετατρέψει σταδιακά το Χρέος της σε διαπραγματεύσιμα ομόλογα που να τα αγοράζουν πραγματικοί επενδυτές οι οποίοι θα εμπιστεύονται τις προοπτικές της χώρας.
Δυστυχώς αυτή η προοπτική είναι ακόμη πολύ μακριά.
Η Ελλάδα στηρίζεται στα χαμηλότοκα δάνεια του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) που στην ουσία αποτελούν την πρώτη μορφή Ευρω-Ομολόγων αφού το χαμηλό κόστος δανεισμού της χώρας μας, οφείλεται στην συλλογική εγγύηση όλων των κρατών της Ευρωζώνης.
Ακόμη και το περιβόητο «μαξιλάρι ασφαλείας», το cash buffer για το οποίο τόσο περήφανος είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος θα έχει χρηματοδοτηθεί με 15 δισ. ευρώ από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM).
Μέχρι να εξελιχθεί ο ΕSM σε EMF δηλαδή σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, η Ελλάδα χρειάζεται την επιτροπεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που θα λειτουργεί ως «εγγυητής στην υλοποίηση μεταρρυθμίσεων».
Επιπλέον, οι Ευρωπαίοι θέλουν το ΔΝΤ να μιλά την «ευρωπαϊκή» γλώσσα και να μην δημοσιεύει αρνητικές εκτιμήσεις για τη βιωσιμότητα του Ελληνικού Χρέους, μέχρι να αναλάβει τον ρόλο του Επιτρόπου, το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Σε ακόμη πιο βραχυπρόθεσμο πλαίσιο, το ερώτημα που κυριαρχεί στις συναντήσεις του Washington Group είναι το μέλλον των διμερών δανείων ύψους 52 δισ. ευρώ που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα το 2010 και θα πρέπει να αποπληρώνονται από το 2020.
Επιπλέον, πρέπει να συζητηθεί το μέλλον των δανείων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ύψους 131 δισ. ευρώ που χορηγήθηκαν στην Ελλάδα στο πλαίσιο των δύο πρώτων μνημονίων.
Η πρόταση του ΔΝΤ είναι λογική:
Για τα δάνεια του EFSF, οι περίοδοι χάριτος και αποπληρωμής των δανείων του EFSF να επιμηκυνθούν τουλάχιστον κατά 15 χρόνια. Πρέπει να εξασφαλιστεί ότι στο εξής και στο διηνεκές οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας για την κάλυψη των δανειακών της αναγκών πρέπει να παραμένουν κάτω από το 20% του ΑΕΠ.
Οι περισσότεροι υπουργοί οικονομικών του Eurogroup προτείνουν πολύ μικρότερες επεκτάσεις των ωριμασμένων (έως 5 χρόνια) και κατόπιν επαναξιολόγηση της ανάγκης για νέα επιμήκυνση «εάν κι εφόσον χρειαστεί».
Αυτή η μέθοδος ωστόσο δεν επιτρέπει στους οικονομολόγους του ΔΝΤ (και κανενός άλλου οργανισμού στον πλανήτη) να «βάλουν τα νούμερα κάτω» για να υπολογίσουν την βιωσιμότητα του Χρέους με απλά λόγια την ικανότητα της Ελλάδος να εξυπηρετεί το χρέος της.
Σ'' αυτή την περίπτωση, οι Ευρωπαίοι ηγέτες, θα ζητήσουν ευγενικά από τον Πρωθυπουργό Τσίπρα να ζητήσει μια προληπτική γραμμή πίστωσης την οποία θα χρησιμοποιήσει «μόνο στην απευκταία περίπτωση που θα συμβεί κάτι απρόοπτο και η ενεργοποίησή της κριθεί αναγκαία»...
