Μπορεί σήμερα οι περισσότεροι να εορτάζουν τον Άγιο Βαλεντίνο, ωστόσο εχθές έκλεισαν 12 χρόνια από την 12η Φεβρουαρίου 2012 και την ψήφιση του 2ου Μνημονίου από την κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου, που είχε οδηγήσει στην έκρηξη των αγανακτισμένων και στην καταστροφή του κέντρου των Αθηνών διά πολιτικής χειρός Σύριζα.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει ότι υπερψηφίζεται η δανειακή σύμβαση γνωστή σαν 2ο Μνημόνιο, με 199 «ναι», έναντι 74 βουλευτών που την καταψηφίζουν και 5 που δηλώνουν «παρών». Τη νέα δανειακή σύμβαση καταψηφίζουν οι βουλευτές του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ, της ΔΗΜΑΡ, του ΛΑΟΣ (εκτός από 2), 20 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και ισάριθμοι της Νέας Δημοκρατίας.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει, ότι την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση Παπαδήμου, έκανε ένα ακόμα βήμα στην κατεύθυνση της σωτηρίας και μη κατάρρευση της χώρας, ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα από την άκρα αριστερά μέχρι την άκρα δεξιά, αποσάρθρωνε τον κοινωνικό και μικροεπιχειρηματικό ιστό, στο κέντρο των Αθηνών. Εκείνο το βράδυ είχε πυρποληθεί κυριολεκτικά όλο το κέντρο. Οι αστυνομικές αρχές είχαν καταγράψει ζημιές σε 93 κτήρια. 76 πολίτες είχαν καταλήξει στα νοσοκομεία. Δεκάδες καταστήματα είχαν λεηλατηθεί. Και 79 άτομα είχαν συλληφθεί.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει ότι ο Σύριζα μαζί με διάφορες εθνολαϊκίστικες ομάδες και εθνικιστικές πρωτοβουλίες, μεταξύ των οποίων η ΣΠΙΘΑ του Μίκη Θεοδωράκη, του Μανώλη Γλέζου και του Γιώργου Κασιμάτη, προχωρούσαν στην ίδρυση ενός «Πανεθνικού Παλλαϊκού Μετώπου», με την ονομασία: «Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατική Αντίσταση» (ΕΛ.ΛΑ.Δ.Α.).
Η κίνηση αυτή αποσκοπούσε στην εκμετάλλευση από την πλευρά του Σύριζα των εμβληματικών μορφών της Αριστεράς, στα πλαίσια της συγκρότησης ενός αντιμνημονιακού μετώπου από τις παρυφές της Χρυσής Αυγής, μέχρι τον Ανταρσύα και τις αντιεξιουσιαστικές ομάδες. Και φυσικά η πρωτοβουλία της συνεργασίας με τον Μίκη Θεοδωράκη, έληξε εκείνο ακριβώς το απόγευμα με ευθύνη του Σύριζα, αφού είχε επιτελέσει τον σκοπό της, λίγο πριν παραδοθεί η πόλη στις φλόγες.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει ότι το κέντρο της Αθήνας καταστρέφεται δια «πολιτικής χειρός» Σύριζα, για τρίτη φορά μέσα σε τέσσερα χρόνια. Ας θυμηθούμε τον καταστροφικό κύκλο του Δεκεμβρίου του 2008. Ας θυμηθούμε την έκρηξη της βίας του Μαΐου του 2010, που είχε σαν κατάληξη τη δολοφονική επίθεση στο τραπεζικό υποκατάστημα της Marfin Bank.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει ότι ο Σύριζα έδειξε το ήθος, τη γλώσσα και τους στόχους του. Η μετατροπή του θυμού σε πολιτική δράση, η αντικατάσταση των λογικών επιχειρημάτων με παράλογους φόβους και εμπρηστικά πάθη, η επιλογή της συγκρουσιακής βίας ως αιχμής του πολιτικού δόρατος, ήταν τα βέλη που έβγαλε ο Σύριζα μέσα από τη φαρέτρα του. Οι λέξεις «προδοσία», «θάνατος της Ελλάδας», «ξεπούλημα» και «κοινοβουλευτικό πραξικόπημα», είχαν τεθεί ψηλά στην ατζέντα του εθνολαϊκίστικου μετώπου, που οδήγησε αργότερα στο κυβερνητικό μόρφωμα Σύριζα - Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει, ότι ο Σύριζα είχε καλέσει «τον λαό να πάρει την τύχη στα χέρια του και να αποτρέψει την κατάλυση της δημοκρατίας στον τόπο που γεννήθηκε».
Και ότι το μόνο που είχε βρει να πει μετά την παράδοση των Αθηνών στις φλόγες, που είχε οδήγησε στην καταστροφή του εμπορίου του ιστορικού τριγώνου, στη διάλυση της μικροεπιχειρηματικότητας και στην εξάχνωση του τουριστικού προϊόντος «Αθήνα», ήταν που καλούσε την κυβέρνηση «να σταματήσει τον χημικό πόλεμο που έχει εξαπολύσει εναντίον των διαδηλωτών» και ταυτόχρονα επιτίθετο στην κυβέρνηση που «προσπαθούσε να κερδοσκοπήσει στην Ελλάδα και διεθνώς, με τις εικόνες από την πλατεία Συντάγματος».
12 Φεβρουαρίου 2012. Η ιστορία γράφει, ότι ήταν η ημέρα που ο Σύριζα ξεκινούσε με ένα νέο αέρα και νέα δυναμική το δρόμο προς «ένα νέο συνασπισμό εξουσίας που δεν θα αναγνωρίσει τις παράνομες και αντισυνταγματικές δανειακές συμβάσεις και που θα ξηλώσει ένα-ένα τα μέτρα διάλυσης της ελληνικής κοινωνίας».
Κοροϊδεύοντας τους πολίτες, υποσχόμενος ότι «θα ανάγκαζε την ευρωπαϊκή ηγεσία να αντιμετωπίσει τη φωτιά που καίει σε όλη την Ευρώπη, όχι θυσιάζοντας τους Έλληνες και εξαφανίζοντας την Ελλάδα, αλλά μπαίνοντας μπροστά στο πραγματικό δίλλημα: Θα είναι η Ευρώπη η ήπειρος των μνημονίων, της φτώχειας και της κοινωνικής κόλασης ή η ήπειρος της κοινωνικής προστασίας, της ανάπτυξης και της ευημερίας;»
12 Φεβρουαρίου 2024. Η ιστορία γράφει ότι μετά από 12 χρόνια, η Ελλάδα βρίσκεται σε άλλη φάση. Η λέξη «αγανάκτηση» έχει αντικατασταθεί, από τη λέξη «ανάπτυξη». Η λέξη «καταστροφή», από τη λέξη «δημιουργία». Η «απογοήτευση», από την «αισιοδοξία». Και το πολιτικό μόρφωμα του ΣΥΡΙΖΑ, κάνει μια ανούσια και επιβλαβή αντιπολίτευση, χρησιμοποιώντας ένα συγκρουσιακό και απολιτικό ρεπερτόριο, στο δρόμο προς την πλήρη εξάχνωσή του.
